Las Tajemnicy

Maya

Jej ogon nagle stanął w miejscu. Zjeżyła jej się sierść, a z jej gardła wydobył się głuchy warkot. Wspomnienia wróciły... Jej oczy zapłonęły. Leżała tak dalej, bo wiedziała, że jej nie długo przejdzie i, że się uspokoi.

Dea

Wróciła wzrokiem na waderę Pffff ... kolejna osoba która niszczy ten świat pomyślała obserwując dorównującą jej wzrostem wilczyce z nieukrywaną ciekawością

Maya

Zauważyła wzrok owej smoczycy. Spojrzała na nią zimno i jednocześnie groźnie. Znów warknęła. Jej ogon znów zaczął latać w tą i z powrotem. Cały czas świdrowała przeciwniczkę wzrokiem.

Dea

Jestem Dea - mruknęła nie zwracając zbytniej uwagi na wzrok ani powarkiwania bowiem była odporna psychicznie jak i fizycznie - Twe imię mogę poznać? - spytała wolno szurając ogonem po ziemi

Maya

Zdziwiła się tą reakcją. ,, Niepotrzebnie sobie strzępi język" - Pomyślała. Maya nie ufa nikomu i trudno z nią pogadać, więc syknęła chłodno - Me imię jest Ci niepotrzebne! - Odwróciła się od niej i spojrzała gdzieś w przestrzeń.

Dea

Swoim zachowaniem niszczysz sama siebie i świat - mruknęła spokojnie kładąc łeb na łapach i dalej machając ogonem.No cóż szczerość lub spokój Dei mógł nieraz zaskakiwać Pani psycholog się znalazła powiedziała do siebie w myślach rozbawiona co poskutkowało cichym chichotem

Maya

Zdumiała się na te słowa i zaniemówiła. Spojrzała rozdrażnionym już wzrokiem na swą rozmówczynię i warknęła - To raczej świat niszczy mnie! - Jej wspomnienia znów powróciły. Jednak tym razem przyjęła to spokojnie.

Dea

Przewróciła się na plecy zachowując się tym samym jak młody smok - Dlatego że mu na to pozwalasz,zdobądź przyjaciół,znajomych pomagaj im a świat uśmiechnie się do ciebie - wyszczerzyła ostre ząbki w uśmiechu

Maya

Wspomnienia nie chciały odejść. Dea przypominając jej o przyjaciołach sprawiała jej ból. Powoli wstała. Odwróciła się na chwilę i odpowiedziała - Kiedyś miałam przyjaciół... - Westchnęła i spojrzała wrogo na smoczycę. - A teraz są moimi największymi wrogami. - Zniżyła łeb i zacisnęła powieki. Walczyła z bólem, który stopniowo rósł.

Dea

Zauważyła że wadera cierpi i to przez nią - Wybacz - szepnęła jakby i ona odczuwała ból.Wstała podchodząc do niej - Każdego świat skrzywdził popatrz na przykład na mnie - odparła spokojnie stając przy niej - Choć jestem dorosłym smokiem dorównuje wzrostem tylko dorosłym wilkom

Maya

Gdy Dea podeszła, Maya odruchowo się cofnęła. Spojrzała na nią wzrokiem pełnym bólu, który trochę już zelżał. Wymusiła na sobie miły ton, ale wyszedł jej lekko gniewny. - Nie przejmuj się. Nie wiedziałaś. - Wyprostowała się.

Dea

Wzięła głęboki wdech - Być może nie wiedziałam ale nie powinnam wtrącać się w twoje życie wiedz tylko że nie możesz polegać tylko na sobie bo wtedy krzywdę świata widać najbardziej - powiedziała spokojnym tonem cofając się również,położyła się na wcześniejszym miejscu

Maya

Próbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego grymas. Podeszła bliżej, ale pomiędzy nimi było kilka metrów odległości. - Może masz rację... - Znów westchnęła, a po chwili milczenia stwierdziła. - Cóż, dużo bym dała, żeby zamienić się z Tobą krzywdą. Bycie małym nie jest takie złe... Ale uwierz, że gdybyś poznała dokładnie moją krzywdę... Nie chciałabyś zamiany.

Atrita

Chroniąc Helmi przed porywistym, targającym wszystko wiatrem odwróciła wzrok od jelenia i zerknęła na rozmawiającą dwójkę. Jej białe ślepia zmrużyły się, gdy zlustrowała śnieżnego koloru smoczycę.

Dea

Przyjaciółki? - spytała po dłuższym czasie milczenia wpatrując się w ziemię i nie zwracając uwagi na otaczający ją świat.

Maya

Zniżyła łeb i położyła uszy. - Nie zasłużyłam na tak dobre traktowanie. - Spojrzała na nią swymi cierpiącymi oczami. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę legowiska. W pewnej chwili zatrzymała się jednak i szepnęła - Dziękuje... - Po tych słowach odeszła już nie stawając.

Helmi

- O... - mruknęła cicho, patrząc na znajdujące się niedaleko zwierzę. Przeniosła spojrzenie na Atritę i widząc, że ta zainteresowała się czymś innym, Helmi szybko skierowała wzrok tam, gdzie ona. Zaczęła przyglądać się smoczycy. Już kiedyś widziała takie stworzenie, ale do tej pory nie wiedziała, co to jest.

Atrita

- Smok - powiedziała wilczyca, dostrzegając zaciekawienie i zainteresowanie Helmi. - Skrzydlate gady - dodała nieco bardziej złośliwie, choć jej mina nie wyrażała ironii czy sarkazmu.

Helmi

- Gady? - powtórzyła, znów unosząc łebek, by popatrzeć na Atritę. Zapytała z zaciekawieniem. - A co to są te gady?

Atrita

- Jaszczurki, węże. Łuskowate stworzenia, z których niektóre duszą swe ofiary, inne posiadają paraliżujący lub zabijający jad. Są też takie, jak ten: smoki. Mistyczne stworzenia o niezwykłej sile i mocy - wyjaśniła jej pobieżnie, aby mała wilczyca łatwo zrozumiała. Nie zamierzała truć ją długimi, nudnymi wykładami.