Las Tajemnicy

Kanna

Kanna mlasnęła językiem przeciągle, nie spuszczając wzroku z miejsca, w którym stała Mizu. - Wilki ostatnio się wycwaniły, nie wiem, czy będziesz miał z tego taką radochę jak kiedyś - rzekła. Wtem pożółkłe liście uniósł porywisty wiatr, a wraz z nimi znikła i Kanna. Liście przemieszczały się szybko i z niemałym szelestem, a opadły dopiero obok szczenięcia, ukazując postać wilczycy - Co tu robisz sama? - zapytała Kanna, stojąc tuż nad Wiecznym Dzieciakiem.

Mizu

Gdy wilczyca nagle pojawiła się obok niej ta pisnęła cicho i podskoczyła niewiele odrywając się od ziemi. Wypuściła powietrze i przyjrzała się ciekawemu umaszczeniu wilczycy. - Yyy... Ja? Ja aktualnie... - Zastanawiała się co powiedzieć. - ...nic. - Odpowiedziała. Usiadła i spojrzała z dołu na Kannę.

Kanna

Kanna natychmiast wyczuła silną woń Watahy Wody od szczenięcia. Zrozumiała, że może go traktować jak swój swego. - A jak Cię zwą, dziecię Wody? - zapytała i usiadła, by nieco zmniejszyć swój wzrost i przez to ośmielić szczenię o ciekawym kolorze sierści.

Sasori

-Tak, wiem.. Ale i mnie nie bawi już to, jak kiedyś. - usiłował wmówić sobie, że zaprzestał znęcaniu się nad słabszymi. Tak rzeczywiście było, jednak z każdym dniem 'to coś' w nim odzywało się coraz bardziej.. Działo się coraz gorzej, dlatego też basior ograniczał takie zabawy.
Po chwili wzrok przeniósł na całą tą akcję z maluchem. Ślepia zmrużyły się. Dzieciak się wystraszył.. Że też musiało się tak stać. Demon zacisnął szczęki i nie ruszał się z miejsca. Powstrzymywał się od jakiegokolwiek ruchu.

Mizu

Wciągnęła powietrze znowu do płuc, dużo powietrza. - Jestem Mizu. A Pani? - Zapytała i mały uśmiech ozdobił jej pyszczek. Kątem oka spojrzała na wielkiego wilka, który towarzyszył wilczycy. Ogon zamiótł dwa razy ziemię, a łeb znowu się przekrzywił. Kolejne powietrze przeszło przez nozdrza szczeniaka i tak znajoma woń własnej watahy do nich dotarła - Woda. Nieznajoma wilczyca musiała być z jej watahy.

Kanna

- Kanna - odpowiedziała i delikatnie przymknęła ślepia. Na jej barku spowrotem wylądował czarny kruk, skrzecząc na szczenię. Wtem uspokoiła się i poczęła skubać pióra. Wilczyca owinęła ogon wokół tylnych łap i mlasnęła językiem. Jak na razie jej pysk nie zdradzał żadnych uczuć, a ona nie zdobyła się nawet na uniesienie kącików ust.

Mizu

-Miło mi poznać. - Powiedziała swoim niezmiennym, szczenięcym głosem. Znowu rzuciła kątem oka na Sasoriego, lecz wzrok ponownie wrócił na Kannę, a dokładniej na czarnego kruka. - Ładnyyy... - Powiedziała z nutką zaintrygowania w głosie. Ptak miał lśniące, czarne pióra kolorem przypominające smołę, które na prawdę ładnie wyglądały. Mizu hamowała się przed pogłaskaniem stworzenia.

Kanna

- Mi także - odpowiedziała, swym takim samym zawsze i wszędzie, głębokim i tajemniczym głosem. Widząc, jak Mizu przygląda się ptakowi, spojrzała na niego kątem oka. Ten jak na komendę zleciał z barku pani i przysiadł przed szczenięciem. - Powiedz mi Mizu, długo jesteś w krainie, prawda? - zapytała wilczyca, poruszając ze spokojem końcem ogona.

Mizu

-Hej... - Powiedziała i zamachała ogonem. Przyjrzała się jeszcze uważniej ptakowi i wyciągnęła do niego powolnie łapkę nie chcąc się narazić na jakąś niezbyt przyjemną sytuację od jego strony. Podniosła wzrok na Kannę. - Mhm... Tak. A czemu Pani pyta? - Zapytała, a w oku dało się widzieć błysk zainteresowania. Ale na prawdę, Mizu już jakiś czas jest w tej oto krainie, nawet sama nie zauważyła jak szybko ten czas minął i jak dużo tu ją spotkało... chyba.

Kanna

- Ah, ot tak - odpowiedziała - Śmiało, nic Ci nie zrobi - dodała, widząc wahania małej wilczycy. Położyła się, wciąż patrząc na szczenię przenikliwym wzrokiem, choć starała się taką nie być. Cóż, wiele szczeniąt ostatnio błąka się bez opieki. Niezależne, heh.

//muszę iść, bye.

Mizu

Spojrzała znów na ptaka i słysząc zachętę uśmiechnęła się delikatnie i położyła łapkę na główce ptaka. Ostrożnie przejechała po niej parę razy chcąc lekko pogłaskać czarną istotkę. Widząc, że nic się nie dzieje uśmiech nieznacznie się poszerzył. - Jak się zwie? - Zapytała wciąż si mu przyglądając. Uwielbiała takie tajemnicze (według niej) stworzenia.

okej. paa . ;d

Sasori

Jakże on 'uwielbiał' takie sytuacje. Cóż, skoro nie było nic lepszego do roboty.. To dlaczego by nie posiedzieć i popatrzeć na te szopkę dłużej. Mlasnął jęzorem z niesmakiem. Sylwetka stawała się coraz bardziej zamazana, a raczej taka jak gdyby zaraz miała rozpłynąć się w powietrzu, przeistaczając w mgłę. Skierował posępny, acz wredny wzrok na wadery. Bez słowa zawinął ogonem łapy, na dwa razy.

Mizu

Mizu coraz bardziej była pewna, że ten ponury osobnik to Sasori. - A czemu Panie Sasori nie przyłączy się Pan do rozmowy? - Zapytała z chytrym uśmieszkiem. Mogła się mylić, co prawda była to rzecz wilcza. A nawet jeśli się pomyliła to wilk powie, że nie wie o kim Mizu mówi czy coś w tym rodzaju. Spróbować i się przekonać zawsze było można i Mizu wiedziała o tym.

Dorian

Dorian zwiedzał nowe krainy. Zawędrował tak do lasu. Zaczął się rozglądać do o koła. Szczerze mówiąc miał słaba orientacje w teranie nie tak jak jego siostra. Przeciągnął się kilka razy i postanowił odpocząć położył się pod drzewem i zamkną oczy.

Miyu

Miyu przyszła w to miejsce nerwowo machając ogonem. Rozejrzała się po zebranych tu wilkach. Swój wzrok zatrzymała na masywnym basiorze, który miał w sobie coś dziwnego, innego. Uniosła jedną brew do góry i podeszła do drzewa. Dopiero po tym zauważyła wilka, którego widziała nad urwiskiem. Przewróciła teatralnie oczami i położyła się na brzuchu. Założyła łapę na łapę, a głowę uniesioną miała na takim poziomie, żeby mogła dobrze wszystko mieć na widoku.

Dorian

Dorian podniósł pysk do góry. Kiedy zobaczył że jest tu jakaś nowa wilczyca uśmiechną się do niej i powiedział.
-Witaj.-Wilk nie przepadał za niezręczna ciszą. Usiadł i przechylił pysk nieco w prawo i przyjrzał się z uśmiechem wilczycy.
-Ja się nazywasz?

Miyu

-Witam. - Odpowiedziała bez żadnych emocji, które mogłyby coś podpowiadać o jej teraźniejszym humorze. - Jestem Miyu a Ty? - Zapytała chcąc poznać imię wilka oraz z grzeczności, o której nie mogła zapominać. Leniwie podniosła się do siadu, aby być na podobnym poziomie z czarnym samcem. Mlasnęła cicho językiem.

Dorian

-Dorian.-Powiedział.-A co sprowadza tak młodą osobę w takie ciemne i mroczne miejsce?-Zapytała się Miyu.
Przyjrzał się jej bardzo uważnie. Był ciekaw jakie ma o nim zdanie. Przeciągnął się i zamachał kilkakrotnie ogonem.

Miyu

- Ciemne i mroczne ? Cóż ... Takie miejsca są najciekawsze. - Odparła unosząc jedną brew. Jej ton miał troszkę tajemniczą nutkę w ostatnich słowach. - I powiem dodatkowo tak. Taka młoda to ja nie jestem o ile mnie oczy nie mylą jesteśmy w podobnym wieku. - Odparła i uśmiechnęła się chytrze. Przyjrzała się dokładniej wilkowi i była ciekawa co teraz powie... Oj, może być to dość ciekawe spotkanie, nie ma co.

Kanna

Kanna wstała i spojrzała kątem oka w kierunku pary młodych wilków, w tym wzrok zawiesiła na samcu. Przez kilka sekund na niego patrzyła, po czym przeniosła wzrok na Mizu. - Sądzę iż pan Sasori nie ma ochoty - odpowiedziała chłodno, a jej pysk wciąż nie nabierał wyrazu zwanego uśmiechem. Zaczęła delikatnie falować ogonem, co znaczyło równie tyle, ile znaczył poruszający się ogon u kota.