Las Tajemnicy

Michael

No to pięknie... Spojrzał na tą nową brązową wadere i przez to zesię śmiałą warknął w jej strone.
- Bez problemu. Tylko że czemu takie słabe? Pozatym mam pewne wątpliwości co do tego że Awaria mnie utrzyma. - powiedział i westchnął. No doobra jak musi... Nie wskoczyła delikatnie wszedł na feniksa balansując swymi ogonami.

Yenn

Uśmiechnęła się miło.
Nie wiedziała czemu on warczy.
Przecież ja się z niego nie śmieję.-wymamrotała.
Popatrzyła na Michaela jeszcze raz.
Ciekawe czy się mu uda-pomyślała i uśmiechnęła się do niego.

Itami

- Zobaczymy. -Stwierdziła Itami. Po czym zagwizdała krótko ale bardzo głośno. Co zasygnalizowało Awarii że ma się wzbić w powietrze. Feniks posłusznie to uczynił jednak bardzo duża prędkością. Zaczął latać w te i we wte wzbijając się coraz to wyżej i wyżej. Robiła salta próbując go zrzucić z grzbietu. W tym czasie cały czas ostro gwizdała ogłuszając przy tym każdego.

Yenn

Yenn patrzyła na to trochę zdziwiona.
Siedziała tuż za plecami Iśki się słyszała bardzo dobrze to gwizdanie.
Legła i położyła łapę na łapie.

Michael

Basior jednak nie dawałza wygraną i trzymał się jej po_prostu. Nawet pazurów nie używał. Poprostu kiedy ta robiła salta działała sila odśrodkowa wiec basior nie mógł spaść. Po pierwsze balansował, po drugie znał dużo sztuczek tego typu. Spojrzał w dół , zaraz miną dwie minuty, chyba. Basior zsunął_sie w dół z Feniksa a dwa ogony zaplótł wokół Feniksa_lecąc sobie ot tak. Kiedy kapnął_się, że ma spadać puścił_się ogonami, zwinął w kulkę i przypominając teraz głaz wulkaniczny lecący w ich stronę spadał. 5 metrów, 10 metrów, 15 metrów przeleciał, już 30 metrów, aż w końcu przelecąc 45 metrów i będąc te 5 metrów nad ziemią, rozwinął się i robiąc jednego fikołka przesunął się w bok aby spaśc na "X". Kiedy uderzył łapami o ziemię i stanął prosto z szyderczym uśmiechem do Itami rozległo się głośne BUM!! oznaczajace zetknięcie się szybko dwóch ciał. Tak walnięcie było mocne, jakby ktoś przekroczyl barierę dźwięku. Ten otrzepał się tylko, machnął ogonami i usiadl w trójkącie.
- Przyznam, zabawa fajna. To teraz ja. - oznajmił i zaczął kręcić butelką. Wypadło na Jenn.
- Prawda czy Wyzwanie? - spytał.

Błagam Cię, zrób coś z tymi błędami, bo jakoś nie wierzę, że ich nie zauważasz.

Jenna

Jen chwilę pomyślała. Jak powie wyzwanie, to wymyśli jej coś głupiego z prawdą tak samo. Podrapała się po głowie i spojrzała na butelkę.
-To wybieram prawdę.-Powiedziała i spojrzała na Michaela. Czy to był dobry wybór? To się okaże za chwilę.

Yenn

Yenn zaczęła się nasłuchiwać.
Popatrzyła na nich wszystkich lekko zdziwiona. Dalej leżała cicho i w bezruchu.
Zamknęła delikatnie oczy.

Itami

Awaria wylądowała chwilę po nim gwiżdżąc dosyć głośno ale łagodnie. Itami zaśmiała się słysząc jej gwizd.
- Awaria jest pod wrażeniem. -Stwierdziła. Itami dmuchnęła na grzywkę. Po chwili doszedł do niej znajomy zapach. Odwróciła się i dostrzegła. Yenn.
- Cześć. -Przywitała ją. Po czym spojrzała na siostrę.

Yenn

Cześć-powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.
Wstała i się przeciągnęła, potem usiadła i popatrzyła na nich.

Michael

Basior uśmiechnął się do ptaka.
- To był pikuś ale przyznam że jak robiłą salta to trudno bbyło się utrzymać, gdyby nie ta siła odśrodkowa... - powiedział i spojrzał na Jenn. Prawda tak? No to dobrze.
- A więc... Czy jest ktoś w tej krainie w kim sie podkochujesz? - zapytał robiac uśmiech cwaniaka.
- Tylko szczerzeee... - dodał.

Yenn

Popatrzyła w niebo.
Butelka w nocy. To będzie ciekawe-powiedziała i popatrzyła na niebo które zrobiło się czarne. Piękny księżyc-pomyślała.

Jenna

Pomyślała chwilę i spojrzała na jakieś drzewo, po chwili wróciła do patrzenia na basiora.
-Tak. Powiedziałam szczerze i prawdziwe.-Powiedziała i chwyciła butelkę.
-Moja kolej.-Dodała i zakręciła, robiąc przy tym mały zamach. Butelka się kręciła a Jen ją cały czas obserwowała. I trach zatrzymała się. Spojrzała w kierunku w którym pokazywała butelka. To był mały Kubuś czyli Itami.
-Itami. Prawda czy wyzwanie?-Spytała. Choć jeszcze nie wymyśliła zadania i pytania.

Itami

- Wyzwanie. Zdecydowanie. -Powiedziała Itami pewnie. Oj tak to będzie coś ciekawego. No zobaczymy czy będzie adrenalina czy też nie. Iśka dmuchnęła na grzywkę która opadła jej na oczy.

Jenna

Pomyślała chwilę. Zrobić jej na złość i zadać coś banalnie łatwego? Czy też coś takiego, co będzie grozić utratą życia. Hmm... Spojrzała na siostrę.
-No dobrze. Wejdź na drzewo na około 50m. Skocz na drzewo na przeciwko, ale gałąź na którą skoczysz, musi być o 10 lub 5m wyżej. A na końcu z tej wysokości skocz na ziemi, robiąc przy tym dwa obroty.-Powiedziała a czy to było takie straszne, co podnosi adrenalinę? Zobaczymy reakcje Itami.

Yenn

Yenn się uśmiechnęła. Jak ona dawno w to nie grała. Ostatni raz chyba w zeszłym tygodniu. Popatrzyła na Iśkę i uśmiechnęła się.

Itami

- Patrzcie i podziwiajcie dzieci ciocie Itami. -Powiedziała po czym wspięła się na drzewo. Z góry spojrzała na dół. Jednak była zmuszona odwrócić wzrok gdyż zaczęły się przybliżenia i oddalenia odnośnie lęku wysokość. Ale nie ona wspinała się dalej i dalej. A kiedy była już na odpowiedniej wysokość przeskoczyła na drzewo o mało przy tym nie spadając. Jednak w ostatniej chwili się złapała. Chwilę odsapnęła po czym skoczyła robiąc dwa obloty. Po czym wylądowała. Chciała zrobić krok jednak łapy się pod nią ugięły. Skutek adrenaliny.

Yenn

Yenn patrzyła na to wszystko. Legła sobie spokojnie.
Siedziała cicho jak mysz. Przecież nie będzie im się wtrącać -pomyślała.

Michael

Basior zacząłsię śmiać kiedy nogi się pod nią ugięły.
- Ahahahahahah....nie moge... - śmiałsię ile wlezie już leżąc na plecach i trzymając się za brzuch. Ogony latały na wszystkie strony ze śmiechu. Nie no nie mógl się ogarnąć.

Yenn

Yenn kiwnęła łbem i wstała. Przeciągnęła się i uśmiechnęła, popatrzyła na Michaela i sama nie wiedząc czemu kichnęła.

Taharaki

Bezlitośnie zrzucony przez przyjaciółkę i przegnieciony przez jej szkarłatne ciało do gleby, wymamrotał jedynie pod nosem jakieś uwagi, jednak nie były one bezpośrednio skierowane do wilczycy. Nie były to ni żadne złośliwości, ni dokuszliwe, kąśliwe hasła, ni tym bardziej oznaka oburzenia. Sprawiał wrażenie, jakby ględził do siebie, bo po prostu musiał.
- Udusisz mnie, złotko, i stracisz jakiekolwiek możliwości ponownego zaszczycenia mnie swoją obecnością. - wydusił serdecznie i życzliwie, choć do jego płuc kolejne hausty powietrza docierały z coraz większym trudem. Uśmiechnął się ciepło, mimowolnie, nie zdając sobie nawet z tego sprawy.