Las Wiecznej Ciszy

Renna

- Też nie mogę tego wiedzieć... Ale twoje szczęście się liczy. Twoje. Zawsze rób tak, jak chcesz. Ty się dla siebie liczysz. Twoje szczęście - pokiwała łbem.
Właśnie. Święta zasada Renny ,,Moje szczęście się liczy, innych mieć w d*pie.". To była jedyna prawdziwa recepta na bycie szczęśliwą.

Wasp

- Szczęście... - cichutko powtórzył pod nosem. Co mogłoby dać mu szczęście? Tylko jedno przychodziło mu do głowy: Carly. Nie potrafiłby żyć beż ukochanej, lecz w tej chwili nie wyobrażał sobie bycia razem z nią. Nie bez zaufania - fundamentu każdego związku. Mimo to Wasp był przekonany, że bez niej dalsza egzystencja nie ma sensu. Zaufanie można odbudować...
~ "Odbudować" ~ pomyślał. ~ "Jak można odnowić coś, co nigdy nie istniało?"
W takim więc razie zbudować na nowo? Ale czy z tym chorym podejściem Carly było to w ogóle możliwe?

Szandia

Szandia pojrzała na rzomawiające wilki. Sama tutaj nie maiała co robić. Wstała i otrzepała się z śniegu. Spojrzałą w stronę Der. - Pa. - powiedziała i wybiegła.

z/t

Wasp

Wasp leżał tak jeszcze przez chwilę. Po jego myślach skakała wciąż Carly razem z tym, co się ostatnio wydarzyło. Wreszcie wilk wstał.
- Szczęście... - powtórzył cicho pod nosem. Wtem ruszył biegiem przez las, tam, gdzie prowadziło go serce i owe pragnienie szczęścia.

zt

Renna

- Bądź szczęśliwy - wyszeptała.
Podniosła się, po czym wybiegła. Wasp wyszedł, nie miała po co tutaj zostać. Wybiegła szybko, jakby się gdzieś śpieszyła. A czy się śpieszyła? Kto wie.

z.t

Elvan

Elvan przybył tu spokojnym oraz powolnym krokiem. Nie było to jego w stylu ponieważ był zawsze ruchliwym i wesołym wilkiem. Swoim puszystym i długim ogonem nie machał. Ponowne nie w jego stylu.Zauważył ,iż nikogo tam nie było. Słyszał ,że to las wiecznej ciszy więc postanowił położyć się i odprężyć. I tak uczynił.

Zoe

Zoe powoli i troche nieśmiało przyleciała tu na swoich małych skrzydełkach. Widząc inne wilki usmiechneła się ciepło. Ale ona jest duchem, więc co oni powiedzą. Powoli zbliżyła się do Elvana i powiedziała nadal machając małymi skrzydłami:
-Cześć, Jestem Zoe.

Elvan

Elvan ocknął się i podniósł swój pyszczek do góry. Od razu wskoczył na proste łapy. - Yyy... Eee... - zaczął się jąkać. - Cześć, Elvan jestem ale możesz mówić Elvuś. - powiedział. Był trochę zdziwiony gdyż pierwszy raz widział wilka-ducha. Zaczął być trochę śmielszy. - Pewnie jesteś duchem. - powiedział z śmiechem. Siadł na ziemie i zaczął machać lekko swym ogonem. - Co cię tu sprowadza? - zapytał. Trochę pomyślał ,iż to trochę nie kulturalnie pytać się ale być może dobry sposób do zapoznania się.

Dessie

Dessie chyba gdzieś przysnęła i nieco się zawiesiła, bowiem po ocknięciu nie miała pojęcia gdzie się znajduje. Po chwili wszystko sobie przypomniała i spokojnie rozejrzała się po lesie. Hmm... Widocznie przyszły tutaj nowe wilki... I ta mała, Zoe... Miała ten zaszczyt obwieścić szczeniakowi prawdę o jej śmierci. Urocza mała... Zjawa ruszyła się spod drzewa, przy którym stała i przybliżyła się nieco do rozmawiających.

Viltis

Wilczyca weszła do lasku energicznym krokiem. Rozejrzała się po okolicy i zauważyła inne wilki. Uśmiechnęła się i podeszła do nich. Cześć! Zawołała i zamachała przyjaźnie ogonem. Mam na imię Viltis, czyli nadzieja. Oznajmiła wesoło i uśmiechnęła się szerzej. Dopiero po chwili zorientowała się, że mała jest duchem. Nie ma to jak szybki refleks... Chociaż w sumie, co to za różnica? Też myśli i czuje jak inni. Więc czym się przejmować?

Elvan

Elvan zauważył przed sobą wilka-ducha. - Cześć, Elvan jestem a ty? - zapytał z uśmiechem. Nadal siedział w tym miejscu jego wzrok skierowany był na dwa duchy. To nowość dla niego. Nadal machał swym pięknym ogonem nieustannie.

Dessie

- Mnie, drogi Elvanie zwą Dessie. - rzekła zjawa kłaniając się wilkowi nieznacznie. Spojrzała z uśmiechem na Zoe. - I jak, młoda damo czujesz się w postaci samej duszy? - spytała delikatnie przekrzywiając łeb.

Elvan

- Hm... A dlaczego jesteś duchem? - zapytał nie śmiało. Spojrzał najpierw na Dessie ,następnie na Zoe. W tejże chwili wstał na proste łapy. Spoglądał swoimi dużymi ślepiami na oba duchy. Machał swoim ogonem ,a jego uszy były podniesione gdyż chciał usłyszeć dobrze ich wypowiadane słowa.

Dessie

Dessie spojrzała na Elvana jak na największego idiotę, jakiego świat widział.
- No... - powiedziała zdziwiona. - Bo umarłam. - Czyż odpowiedź nie nachodziła sama? Ale cóż... Dessie jako osóbka tolerancyjna nie skreśli młodego wilka od razu.

Zoe

Zoe wesoło zatrzepotała skrzydełkami.
-Mnie tu sprowadzają skrzydełka Elvan. Bo jak widzisz je mam-powiedziała po czym się uśmiechneła i zaczeła fruwać naokoło Dessie.
-O Dessie też przyszła! Jupi-ja-jej! Dessie, Dessie, Dessie!
To że była duchem nie działało na jej samopoczucie.

Viltis

Wadera rozejrzała się po praktycznie nieobecnym towarzystwie. Westchnęła smutno i zaczęła iść w stronę lasu. Nara! Powiedziała i puściła się biegiem. Ledwie mignęła innym przemykając przez polankę. Po chwili już jej nie było

[z.t.]

Dessie

Na widok tego rozbrykanego, młodego duszka martwe serce Dessie zmiękło nieco i ukazało tą wilczycę, którą była za życia.
- Cześć, mała. - powiedziała zjawa i uśmiechnęła się szeroko do Zoe. - Co tam?

Zoe

-Oprócz tego iż nie żyje. Wszystko dobrze. A u ciebie?-dodała patrząc na Dessie. No tak, Dessie pewnie ją rozumiała gdyż sama duchem była prawda? Zoe uśmiechneła się do niej lekko.

Dessie

- U mnie... Nic u mnie. - powiedziała Dessie. Ile minęło od jej śmierci? Nie pamiętała. Ale podczas tego okresu nie zmieniło się wiele. Właściwie niemal nic. Zjawa spojrzała na małą duszyczkę, na Zoe, która odeszła zapewne przedwcześnie i odwzajemniła uśmiech.

Zoe

-Szkoda, że zdechłam tak wcześnie. A miałam takie wielkie marzenia. Chciałam zostać magiem... No tak ale duchowi nie pozwolą czarować. No cóż-dodała. Gdyby nie była duchem rozpłakałaby się. Ale teraz jest tylko powietrzem.