Las Wiecznej Ciszy

Vanilie

Lasem szła mała, ładna waderka, z dziwnym futerkiem. Czemu dziwnym? Bo było tak puszyste! Ale nie tak bardzo jak u pudla, żeby nie było. Van szła nucąc jakąś melodię. Nim się obejrzała już była baardzo głęboko w lesie, rozejrzała się uważnie. Co oczywiście dostrzegła? Dwa wilki! Albo raczej.. dwa wilczątka, i to w jej wieku. Czarny nie wyglądał zbyt miło, natomiast drugi był taki..oczkowaty. I miał zielone futerko :3. Chyba ulubiony kolor Van. Może powinna się chociaż przywitać.
-Cześć!
No i się przywitała. Usiadła na jednym z kamieni, albo raczej się położyła. Przyglądając się im. Ale uroczo..zdążyła tylko wyczaić tyle, że ci dwaj chcieli zrobić rozpierduchę w lesie. Skoro było tak cicho.. to może pokrzyczeć, albo coś. Młoda chwilkę pomyślała.
-Nie wiecie co robić? Postraszcie jakieś zwierzaki..poganiajcie zające, naróbcie krzyku. Postraszcie sarny..
Zaproponowała. Ona natomiast wolałaby postraszyć jakieś wilki. Bo na pewno nie zrywać kwiatki, kwiatki ją odstraszały w pewnym sensie. Lubiła tylko wanilie, reszta kwiatków nie zasługiwała na jej "miłość".

Eye

Rozkojarzony wilczek postanowił, że stąd pójdzie. Nucił coś pod nosem. Świetnie się bawił niestety ni już tu po nim. Ruszył w stronę wyjścia, po chwili już go nie było, znikł za jakimiś krzakami.
z.t

Vanilie

Młoda podniosła się z kamienia i ruszyła przed siebie, co niby miała robić? Nikogo tu nie było, a szary wilczek się zaciął. Tak więc wilczyca postanowiła sobie pójść. Zniknęła za krzakami.

z/t

Death

Rozejrzałem się po okolicy widząc, że wszyscy już sobie idą, postanowiłem zrobić to samo. Wstałem i poszedłem w stronę jakiś zarośli. Po chwili zniknąłem.
zt.

Stille

Shinq weszła do lasu. Zauważyła sarnę. Tak, była Shin głodna. Schowała się za drzewem i lekko przyduszając ciało do ziemi, skradała się w stronę sarny. Słyszała przeróżne fale dźwiękowe i strzygła uszami. Jednak, obecność innych wilków ni ją peszyła, ni ją wspierała. Chciała się jak najbardziej skupić na ofierze, toteż ustawiła się jak trzeba było. Czekała na odpowiedni moment i...Hop! Skoczyła ku sarnie, miała tylko jedną szansę. Nie udało się. Wpadła pod kopyta zwierzęcia i mocno się potłukła. Miała kilka siniaków na pysku oraz ranę na boku. Krwawiła. Padła bezsilnie na glebę, uderzając się jeszcze ciałem o pień. Była wyczerpana i obolała. Nie mogła się ruszyć.
Wilczyca była silna, chociaż miała rany, nie poddawała się. Kuśtykając skradła się do ofiary. Skoczyła wprost na jej twarz. Łopatki zahaczyły się o poroże i wadera została przygnieciona do drzewa. Teraz cała się trzęsła z bólu. Miała złamaną łapę. Ale na co jej było przegrywanie z chodzącym mięsem? Ważniejsze było dla niej przetrwanie, więc podparła się łapami o pysk zwierzęcia i w ostatniej chwili przekręciła się doń, trafiając w sam środek planu. Teraz była przy szyi sarny. Ugryzła ją w krtań, coraz mocniej zaciskając szczęki. Poczuła ciepłą krew. Po chwili cztero-kopytny cosiek padł na ziemię. Zakończył się jego żywot. Samica dyszała z bólu, zmęczenia i pragnienia. Zjadła kilka kęsów mięsa. Wstała, zabrała kości i wyszła ledwo zipiąc i chodząc.

z.t

Caro

Caro szła przez las wolnym krokiem wlokąc za sobą wielki ogon. Po drodze kopała kamień i nuciła piosenkę, która przeobrażała się w horror. Nim się obejrzała - już była w głębi lasu, rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu wyjścia. Niestety nie znalazła żadnej znajomej ścieżki. Klapnęła sobie na trawce i oczekiwała na jakąkolwiek żywą duszę.

Scarlett

Scarlett przybyła do Lasu, prosto ze swojego zdanego testu na Szpiega, nucąc jakąś cichą melodię. Chyba Bach? Lub Mozart? Uwielbiała ona grę na tak pięknym instrumencie jak pianiono.

Caro

Wadera uniosła głowę i popatrzyła na nowo przybyłą wilczycę.
- Witam... - odparła z uśmiechem bawiąc się kamieniem.

Scarlett

Scarlett podeszła bliżej wilczycy i przypatrywała się jej zabawie kamieniem.
-Witaj. Może mi zdradzisz jak masz na imię?-spytała obchodząc ją wokół.

Caro

Wilczyca poderwała się i uśmiechnęła się lekko.
- Caro... - odparła. - a ty? - dodała po chwili.
Uśmiech na jej buźce powiększył się, a oczy zamrugały szczęśliwie.

Scarlett

-Jam jest Scarlett.-powiedziała spokojnie.-Jak widzę, należysz do nocy, czy się mylę? Dzielna postawa, cały czas gotowa do skoku.-stwierdziła, uśmiechając się tajemniczo.

Chay

Czarny jak smoła szczeniak pojawił się nagle, wyłażąc zza rozłożystego drzewa. Widząc dwie dorosłe samice skłonił się lekko.
- Zdrastwujcie. - przywitał się grzecznie i uśmiechnął lekko. - Jestem Chay, eta maj zawut. - przedstawił się od razu i stanął obok dwóch wader wciąż trzymając na pysku swój głupkowaty uśmiech.

Scarlett

-Mienia zawut Scarlett.-przywitała się, uśmiechając do szczeniaka.-Co tu robisz sam?-spytała obchodząc go w kółko i przyglądając się mu uważnie. Chyba wataha nocy... Nie jest pewna.

Caro

Caro zerknęła na swe futro. Czyżby wyglądała na dumną i gotową do natychmiastowego skoku? Uśmiech zmniejszył się a kość karku głośno strzeliła. Wilczycy powrócił uśmiech.
- Tak, owszem należę do nocy. Ty nie, prawda? - rzekła do Scarlett.
Wtem spojrzała na czarnego wilczka stojącego tuż obok jej długich kończyn. Jeszcze raz 'strzeliła' karkiem.
- Czeeść... - odparła do wilczka machając głupkowato łapą.

Scarlett

-Nie, nie jestem z Nocy. Należę to zacnego Ognia. Ogień przyjacielem, Słońce naszym władcą, ciemność natchnieniem, a Księżyc doradcą.-wyrecytowała.-Wybacz jeśli cię zdenerwowałam, ale jako nowy Szpieg, uwielbiam bawić się w ,,zgadnij z jakiej watahy jest spotkany ci wilk".

Chay

- A kak pani imię, ha? - spytał drugiej wadery, która mu się nie przedstawiła. On lubił wiedzieć, kogo ma swego rozmówcę. O ile w ogóle zechcą z nim rozmawiać. Czarny szczeniak zaciekawionym wzrokiem, począł rozglądać się wokół siebie, zastanawiając, w jakiej w ogóle części świata się znajduje. Jednak nie rozpoznawał tego miejsca - co wcale dziwne nie było, w końcu spędził cały żywot w jaskini.

Scarlett

-A co szczenię robi samo w lesie?-spytała, wpatrując się w wilka. No właśnie. Ostatnio coraz rzadziej widzi się samotne szczenięta chodzące po naszej pięknej krainie.

Caro

Caro przysiadła i poczęła się zastanawiać. Co mógł powiedzieć wilk? Przecież wilczyca nie uczyła się nigdy... ruskiego?! Czy tam jakiegoś...
- Jam być Carola - rzekła dziwnym tonem. Wtem zwróciła się na wilczycę.
- Nie przeszkadza mi to... - odparła. - w ogóle zawsze chciałam być szpiegiem...

Scarlett

Scarlett uśmiechnęła się do Caro.
-Tak, być Szpiegiem jest wspaniale... Ale to także obowiązkek. No właśnie...-powiedziała i usiadła, po czym zaczęła się zastanawiać.

Chay

- Co samotne, co samotne, ha? Nu, spaceruje sobie i widoczki ogląda. - powiedział dumnie Chay prostując się i unosząc głowę do góry. - Jak lubi, to czemu ma nie chodzić, szto? - dodał zaraz lekko buntowniczym tonem i zamiótł ziemię puszystym ogonem, czarnym niczym smoła, jak też reszta jego ciała.