Las Wiecznej Ciszy

Elena

Wilczyca uśmiechnęła się radośnie.
- To cudownie synku! - klasnęła w łapy i ucałowała syna w czoło. Była na prawdę szczęśliwa. - Wiesz, na razie na treningi jesteś troszkę mały. Ale niedługo podrośniesz i myślę, że będziemy mogli zacząć cię trenować. Co ty na to? - zapytała z entuzjazmem i dumą z obranej drogi przez dziecko.

Akinori

Oczywiście mamo, a możemy chociaż zacząć od teorii?-zakrzyknął radośnie. Energia wręcz ''rozsadzała'' jego małe ciałko. Uśmiechnął się pogodnie do mamy i zamachał ogonem. Tak, cieszył się, bardzo się cieszył. Delikatnie przekrzywił łebek.

Elena

Brązowa widziała, że Akinori podchodzi do sprawy poważnie. Bardzo ją to ucieszyło.
- Naturalnie! Może tak... zacznijmy od tego co chciałbyś wiedzieć. - odparła kładąc się obok wilczka. Wiedziała, że trening przy niej to ciężki kawał chleba. Ale po wszystkim zazwyczaj nikt nie narzekał na brak wiedzy czy doświadczenia. A swoje dziecko wyszkoli najlepiej jak to możliwe.

Akinori

Wilczek uśmiechnął się, po czym zaczął myśleć.
Hmm.. Może od najważniejszych i głównych cech.-powiedział po chwili namysłu i uśmiechnął się. Tak, chciał posiąść tę wiedzę, był bardzo podekscytowany. Zamachał energicznie ogonem, po czym przeniósł swe spojrzenie w ziemie i znów na mamę.

Elena

- No więc... cechy. - zaczęła z namysłem, by dobrze i przejrzyście przekazać synowi informacje.
- Przede wszystkim wojownik musi posiadać odwagę. Nie oznacza to, że nie boi się niczego. Każdy się czegoś boi, ale strach nie może być przeszkodą w działaniu. Widzisz... sztuką odwagi jest pokonanie własnego strachu. Prócz odwagi ważny jest honor. Honor to... w sumie trudno zdefiniować ten termin... Może tak. Honor to określone zachowania, które wpływają na ocenę wilka przez innych. Na honor składa się wierność watasze, wykonywanie swoich obowiązków, bycie uczciwym... Te najbardziej pozytywne cechy. Prócz tego wojownik musi być skupiony. Rozproszony wojownik, to martwy wojownik. I uczciwość... tak. Bez uczciwości nie ma wojownika, a raczej jest zdrajca. I jeszcze coś. Należy być posłusznym alfom stada. To one sprawują władzę i to im wojownik jest poddany. Choć całe życie poświęca watasze zapewniając bezpieczeństwo i spokój. - odparła jednak nie była pewna, czy aby wszystko było jasne.

Akinori

Wilczek słuchał z uwagą, machając energicznie ogonem.
Hmm..-powiedział po chwili i delikatnie przekrzywił łebek. Myślał, znów nad czymś myślał.
Odważny, honorowy, uczciwy, nie daje się rozpraszać czyli jest skupiony, posłuszny i wierny.-szeptał cicho, układając to jakoś.
Aha! Musi być chyba jeszcze sprytny i inteligentny!-dodał.

Elena

- Zgadza się. No i oczywiście musi być dobrze wyszkolony. Bez umiejętności nic nie da się zdziałać. Wtedy odwaga, siła nie dają nic. - odparła spokojnie - Oczywiście aby mieć umiejętności, należy pracować. Bywa, że bardzo ciężko, ale ku ćwiczeniom i pracy powinna pchać ambicja i dążenie do spełnienia marzenia. Tak ja dotarłam i jestem tym, kim jestem. Wierzę, że będziesz świetny o ile będziesz zawsze słuchał głosu serca. To jest najważniejsze. I rodzina, która zawsze jest ponad wszystko, na pierwszym miejscu. - dodała z uśmiechem i poczochrała syna po łebku.

Akinori

Wilczek otrząsnął się w końcu. Strasznie się zamyślił, nad tym co powiedziała mama. Zaciągnął się powietrzem, aż świsnęło i zamachał radośnie ogonem. O rodzinie mowa...
A tak zmieniając temat. To powiedz mi mamo, co się dzieje z tatą? W ogóle go nie widuję i zachowuje się tak ''dziwnie'', nieswojo.-spytał i popatrzył na Elenę. Tak, bardzo go to interesowało, a i za razem martwiło, co się dzieje z jego ojcem i czy wszystko z nim w porządku.

Elena

A więc Aki wszedł w okres pytań.
- Widzisz, sama nie wiem. Ostatnio zniknął z krainy, nie mam z nim kontaktu i nie sądzę, bym jeszcze kiedykolwiek takowy kontakt miała. - odparła szczerze. Ale rozważając to wszystko, wszystkie za i przeciw uznała, że tak będzie najlepiej. Wilczek był jeszcze za młody by to zrozumieć, dlatego odpowiedziała wymijająco i nie zamierzała tego tłumaczyć.

Stille

Shinq biegła najszybciej jak mogła. Szybko przeskoczyła strumyk i zaczęła szukać Eleny. Kiedy poczuła jej woń, od razu poszła za jej zapachem. Spojrzała w przód, a gdy zobaczyła Wojowniczkę, jakby nabrała energi. Dała wielkiego susa przez powalone drzewo i znalazła się przy niej.
- Eleno, Eleno! Annica przygasa! Podczas mojej rozmowy z Hiretsuną dowiedziała się o waszym rozstaniu i teraz... coś się z nią dzieje! Ona chyba umiera! Chodź szybko do lecznicy! - powiedziała najwyraźniej jak umiała. Spojrzała na niebo, szukając swojego przyjaciela. Zauważyła go, lecącego na wschód. A więc w tamtą stronę był szpital. Wadera skinęła głową i ruszyła.

z.t

Loba

Loba przyszła i staneła na małym przewalonym pniu drzewa.
Widocznie na kogoś czekała. Jej biała cieniutka hustka nagle się zerwała i wzleciała do góry ,i zawiesiła się na gałęzi.
Loba staneła przed drzewem i wskoczyła na najniższą gałąź. Wciąż nie dosięgała..Loba weszła na wyżższą gałąź.
-Jest tak blisko...-Szepneła i wyciągając łapę i...trzask gałęzi. Loba nagle znajdowała się na ziemi a chustka zleciała jej na głowę.
-Nic mi nie jest...-Szepneła i podniosła się na łapy zawiązując chustkę.
Wilczyca wstała i usadowiła się w poprzednie miejsce.
-Powinien niedługo przyjść...

Sasome

Sasome przybiegł tu po chwili i natychmiast odszukał wzrokiem Lobę. Podszedł do niej i usiadł tuż przed nią.
- Widzę, że się nie zgubiłaś. - Powiedział i uśmiechnął się szeroko. Był zadowolony, że spotkał ów wilczycę, widać los tak zarządził. Rozejrzał się dookoła. Nie było nikogo, kto by zakłócał ich spokój oraz spokój tego lasu.

Akinori

Wilczek pokiwał rozumnie łbem i uśmiechnął się delikatnie. Jednak, gdy nadbiegła nieznajoma wadera... Poczuł ukłucie. Spuścił po sobie uszy i zaczął się cofać.
C-co o?-zaczął się jąkać. Nie wiedział czemu się rozstali, ale.. Przecież mogła mu powiedzieć! Czół się okłamany i nie tylko. Jego ciało powoli zaczęło się rozluźniać, ale wciąż delikatnie drżało. Po chwili uświadomił sobie, co się dzieje.. Jego siostra! Jego siostrzyczce może się coś stać! Potrząsnął łebkiem i momentalnie spoważniał, puszczając całą rozpacz i smutek w niepamięć. Skoro chce być wojownikiem, musi być silny, więc na dobry początek, może zacząć w ten sposób. Fuknął i odwrócił się na pięcie, po czym pognał. Nie był pewien, czy trafi w ogóle do tej całej, ''lecznicy'', ale to go nie obchodziło. O nie! Nie podda się bez walki. Drzewa chłostały go drobnym ciele, ale znosił ten ból, teraz najważniejsza była jego siostra. Zaczął stopniowa przyspieszać i przyspieszać.

zt.

Elena

El słysząc te słowa i widząc reakcję syna ruszyła biegiem do lecznicy. Jedyne co robiła to oglądała się za synem i chwila moment, a już jej tutaj nie było. Zniknęła wbiegając między drzewa i krzaczki.

[zt]

Loba

-Hej-Loba wstała i podeszła do wilka.
Wilczyca uśmiechnęła się promiennie i otuliła wilka miękkim ogonem.
-Co robimy?-Spytała
Wilczyca bardzo lubiła wilka więc siadła obok niego i oparła się lekko o jego głowę.
-Idziemy na polowania?-Szepnęła wilkowi do ucha.

Sasome

Sasome pomyślał chwilę logicznie. A może?
- Jeśli chcesz, to możemy na coś zapolować. Na sarnę? Łanię? Co proponujesz? - Zapytał się, gdyż nie wiedział, co wybrać, i tak czuł głód. Gdy wilczyca oparła się głową o jego ramię, nic nie zrobił, odetchnął jednak w głębi duszy. Na razie nie miał wrogów, plus. Był zbyt spokojny, by znaleźć taką osobę. Wpatrywał się w dal, był ciekaw, co się dzieje z jego mamą. Kiedyś się zemści na Nikanorze, lecz nie teraz, nie w tym momencie, gdy znalazł pierwszą przyjaźń.

Loba

Sarna i łania to chyba to samo tylko że łania to samica...

-Proponuję Sarnę...-Loba uśmiechnęła się do wilka. Wilczyca wstała i zawiązała mocniej chustkę. Loba potruchtała w stronę polowań.
-,,Pierwszy przyjaciel"-Myśl która przeszła Lobie po głowie ożywiło ciało wilczycy.
-Idziesz?-Wilczyca podeszła do wilka i otarła się o niego lekko.

Sasome

Sarna łączy się w pary z kozłem, a łania z jeleniem. ; )

Wilk wstał i uśmiechnął się szeroko na myśl o świeżej sarnie.
- Tutaj polujemy, czy gdzieś indziej? - Zapytał, wpatrując się jej prosto w oczy. Miał nadzieję, że nie będą musieli wędrować daleko w poszukiwaniu swej ofiary.
Nagle usłyszał jakiś szelest, zupełnie niedaleko. Zastrzygł uchem i zaczął się skradać. Zupełnie blisko pasło się dość duże stadko królików. Natychmiast ruszył ku nich z rozwagą. W końcu wyskoczył zza krzaków. Na dobry początek złamał kark dwóch naraz, trzy zgninęły pod jego łapami, a reszta zdążyła uciec. Szczęściarze. Po trzy króliki zanosił do Loby, chciał jej zaimponować, choć królik to łatwa zdobycz. No, ale jego mięso jest najdelikatniejsze i najsmaczniejsze, niech tylko wilczyca spróbuje.
- Spróbuj, dobre. - Powiedział. To im doda sił, jeśli wadera będzie dalej chciała polować na sarnę. Spokojny Sasome wolał się od tego wymignąć. Czekał, aż najpierw naje się Loba.

Loba

dzięki na info. :) wejdź w polowania :)

Wilczyca spojrzała na wilka i spróbowała delikatnego mięsa.
-pycha!-Szepneła i rozerwała kolejny kawałek mięsa.
Jej pyska zabarwił się lekko na czerwonawo. Po pochłonięciu królków podeszła do Sasome.
-Chodź!-Wilczyca machneła ogonem i skierowała się w stronę polowań.

Sasome

Sasome uśmiechnął się szeroko i spokojnie maszerował za Lobą. Nie wiedział czemu, ale czuł coś do tej wilczycy. Nie pozwoliłby jej skrzywdzić nawet swemu przyjacielowi. Czuł narastającą między sobą i nią więź, która niedługo może stać się niezniszczalna niczym nić wzmocniona jakimś specjalnym zaklęciem. Odetchnął w głębi, duszy, czuł się lekko, tak lekko jak anioł w niebie.

z.t.