Las zdobyczy

Amiru

Zaśmiała się głośno, dźwięcznie, donośnie. Jadu? Naprawdę, poczucie humoru się go trzymało - i to niesłychanie mocno. Jadem mogła dopiero zacząć pluć, jednakże uznała, że ten na to zwyczajnie nie zasługuje. Zwilżyła niespiesznie wargi, poprawiając nieco swoj siad. Podobało jej się, że samiec nie próbował podchodzić bliżej, może się jej bał? W każdym razie wywróciła jedynie z pobłażaniem ślepiami. Niby nastolatek, a głupszy od niejednego szczeniaka. Próbowała go sprowokować? Może...
- Nie każdy na jad zasługuje, mój drogi - mruknęła obojętnie, wzruszają z lekka barkami.

Shingo

Wypuścił zrezygnowany powietrze, sadzając swój siwy zadek na podłożu. Nadal dzieliło ich kilka metrów, których nie zamierzał wbrew jej wyraźnej woli pokonywać. Nie dogada się z nią, przynajmniej nie w najbliższej dziesięciolatce.
- Amiru, aż tak mnie nie lubisz? - zapytał, unosząc prawą brew i przyglądając się jej badawczo. Co on jej takiego zrobił? Im bardziej go spławiała, tym bardziej odwrotny uzyskiwała efekt. Była dla niego zagadką, wielką tajemnicą na czterech łapach. A on żadnej zagadce nie odpuści, póki jej nie rozgryzie.

Amiru

Zapomniała. Biedna, mała, zagubiona Amiru na śmierć zapomniała o tym, że facetowi trzeba powiedzieć wprost, bo niestety, 'silna' płeć nie potrafi czytać między wersami. Widocznie matka ewolucja postawiła w ich przypadku na siłę mięśni, nie intelektu. Zrezygnowana zjechała do pozycji leżącej, przednie łapy mocno wyciągnąwszy przed siebie i "przewracając" wcale niedelikatnie na brzuch. Uderzyła kilkukrotnie czołem w podłoże, jakby demonstrując swoje załamanie stanem, jaki wywoływał tamten.
- Czy gdybym CIę lubiła... - zaczęła, unosząc łeb i spoglądajac na niego bursztynowymi, roziskrzonymi oczyma - zrobiłabym tak? - dokończyła, by zaraz poderwać się na łapy i doskoczyć do niego i - wcale nielekko - plasnął go w policzek. Za nic. Zaśmiała się jeszcze i entuzjastycznie odskoczyła na ładne kilka kroków. W razie, jakby samiec zechciał wziąć odwet.

Shingo

No teraz to go zaskoczyla - i to porządnie! Zamrugał nerwowo, łapką odruchem przecierając obolały policzek. Chyba jednak się przeliczyła - niewiasta najwidoczniej miała radość w przebywaniu w jego towarzystwie... tylko wtedy, kiedy mogła go zdzielić i napawać oko jego cierpieniem. Ładna, ale dziwna.
- To ja już... pójdę - powiedział tylko, po czym wstał i autentycznie bez żadnego pożegnania odszedł. Tak, teraz dał jej nie lada satysfakcję, to pewne. Ale miał to już w nosie.

Amiru

A ona zaśmiała się paskudnie, po czym sama się odwróciła i odbiegła. Ha! Więc wie już, że wcale nie zamierzała być dlań miłą. I dobrze. nie potrzebowała go. Faceci jedynie kłamią, tego była juz pewną. Nie byli nic warci, jak ojciec, który nigdy jej nie kochał...

zt.