Las zdobyczy

Torres

Torres uśmiechnął się do Sammy'ego. - Masz rację, nie jestem jeszcze na to gotowy. - Powiedział, szczęśliwy, że teraz nie musi mówić dalej. I choć miał wiele powodów, wolał być nadal zwykłym wilkiem. Na chwilę jednak się zastanowił. - Samuelu, ciekawi mnie bardzo jak to jest być duchem. Tylko... Czy jest tu w krainie jakikolwiek aktywny pośrednik dusz? - Mówił, pełen całkowitego spokoju i dumy. Zawsze go ciekawił los ducha.

Samuerian

- Nie powiem ci, jak to jest być duchem, ponieważ nigdy nim nie byłem. - powiedział Samuel spokojnie. - Pośrednik Dusz jest... Owszem. Jednak radzę ci uważać. Ściąganie do Świata Zmarłych to ich cel... - ostrzegł Torresa. - Mogą nie być szczerzy. - skąd to wiedział? Słyszał?

Torres

Torres skinął łbem Samuelowi, na zna, że rozumie. Jednak naprawdę był ciekaw, czy bycie duchem jest tak ciekawe. Ach, no to oni ściągają do świata zmarłych? Nieprzyjemne ciarki przeszły po grzbiecie Torres'a. Przypomniał sobie o Nicole. Dlaczego miałby ją zostawić? Nie zrobi tego. - Cóż, może w przyszłości będę... No, szamanem. Ale to w przyszłości. - Mówił spokojnie. Gdyby nie przypomniał sonie o Nicole... Już byłby spieszył do Pośrednika.

Samuerian

- Szamanem... Więc kształć się w tym kierunku, skoro go wybrałeś i życzę powodzenia. - powiedział Sammy, biorąc na ręce kota i głaszcząc go za uchem. - Głodny? - spytał, po czym nie wiadomo skąd wyciągnął paczkę kociego żarcia. Pawłow zabrał się za jedzenie zapominając całkiem o reszcie świata. Cóż...

Torres

Torres się zamyślił. Chciał być duchem. Nie, nie będzie szamanem. PRzebiegły przez jego łeb myśli samobójcze... Ale by zbyt długo cierpiał. Nagle wpadł na genialny pomysł. Znajdzie Szpiega, albo Wojownika i go o to poprosi. Przepełniony zadowoleniem i lekką trwogą ruszył zad z miejsca i wyszedł stąd.

zt.

Oanohe

Zaśmiała się cichutko, w powietrzu rozlał się miękki dźwięk przypominający sypiące się na aksamit perełki. Wyciągnęła małą łapkę i posmyrała kocurka po grzbiecie.
- Jak ma na imię? - Spytała, patrząc w mądre oczy Samuela.
Oczekiwanie na odpowiedź przerwało jej przybycie kolejnego członka watahy ognia.
- Mhmm... - Mruknęła smutno ponownie odsuwając się w cień.

Samuerian

- Na imię ma Pawłow. - jednak Sammy nie zapomni o swojej małej przyjaciółce! - Jest trochę leniwy i ponury, ale lubi głaskanie. - powiedział z uśmiechem przekazując kocura Oanohe. - To czego się uczymy? Tropienia, polowania? - spytał nadal uśmiechnięty. Jednak wilczyca długo nie odpowiadała, a jego czas się skończył... - No, niestety muszę lecieć. Pewnie jeszcze się spotkamy. - powiedział wesoło i odszedł, pozostawiając kota. Sam go znajdzie, jak zgłodnieje.

Stille

Jak mówiła, tak się stało. Na miejscu była prędzej od Ravi'ego. Wnet zauważyła Oanohe, przyjaciółkę.
- Hejka. - rzuciła do niej i zaczęła węszyć. Musiała poszukać jakiegoś dobrego niedźwiedzia. Nos miała całkiem przy ziemi, także od niej brudny. Czasami go podnosiła, by wyczuć i woń Ravusia i niedźwiedzia.

Ravi

Ravi po drodze natrafił na bagno i w nie wpadł. Wyciągnął go Jeleń, swoim porożem. Basior wpadł na Shinq, lecz po chwili zaczął węszyć. Wyczuł coś. Ten A-cosiek stał przed nim. Uśmiechnął się do olbrzyma.
- Shinq, patrz, jaki faaajny pluszowy misiuuuuu...!!!! - przytulił się do jego nogi, nie wiedząc kim on jest.

Stille

Wadera otworzyła usta, walnęła się ze zdziwienia i strachu w czoło, a później oprzytomniała.
- Ravi spier od tego misia! To jest niedźwiedź! - krzyknęła głośno i odbiła się od drzewa. Walnęła olbrzyma swoimi łapami. Trzymała się na jego łbie, gryzła go, drapała i nic. Ten ją złapał i rzucił o drzewo. Shinq dostała w biodro. Bolało ją, nie poddawała się. Znowu na niego naskoczyła, trafiając w brzuch. Auć, miś przygniótł ją do ziemi. Nie mogła się wyrwać.

Ravi

Czarny puścił się jego nogi. Nagle zauważył, że grizzly ją przygniótł. Zrobił się wściekły.
- Nikt nie będzie bił mojej przyjaciółki!!! - wrzasnął na całe gardło, o wiele lepiej niż ta krzykliwa GaGa. Rzucił się na potwora, wydłubał mu oczy i wgryzł się w krtań. Niedźwiedź padł na ziemie. Zdechł. Samiec otarł czoło i złapał przyjaciółkę za łapę. przyprowadził ją do ciała. Chciał jej coś powiedzieć.

Stille

Shinq zaczęła zjadać mięso. W międzyczasie wzięła kości. Zajadała ze smakiem, a gdy spojrzała na Ravi'ego, który siedział na przeciwko niej, uśmiechnęła się.
- Co się stało? - zapytała, przerywając ucztę.

Ravi

Bał się tego momentu. A jeśli ona nie.... Był poddenerwowany.
- Chce Ci coś powiedzieć. - powiedział, pochylając się nieco w jej stronę. Patrzyli sobie w oczy. Był już wieczór i księżyc pięknie błyszczał. Piękna noc. Ale piękniejsza Shinq.

Stille

Śmiało patrzyła w jego oczy. Czerwone, takie, jakby kryły w sobie prawdę i nie miały dna. Jej ogon lekko falował wraz z grzywką. Ślepia przemawiały do Ravi'ego. Wyglądały, jakby mówiły "Co?". Oparła łapy na brzuchu ofiary, a na łapach pysk. Po woli zaczęła się domyślać, chociaż myślała zupełnie o czym innym.

Ravi

Nie wiedział jak to powiedzieć czy okazać. Łapą pogładził jej polik.
- Ja, ja, ja Cię kocham. Nie, nie, nie wiem jak to, to okazać. Podobasz mi się, jesteś jak lilia, piękna i delikatna. - zacinał się co chwila, dodając trochę zabawnej atmosfery.

Stille

Był zabawny, gdy tak plątał mu się język. Wilczyca przyciągnęła go za szalik i obdarzyła pocałunkiem. Zarumieniła się.
- Hm, dziękuję za komplement, mój przyjacielu. Chcę Cię darzyć tym samym, lecz partnerem staniesz się za kilka dni. Muszę wszystko przeanalizować, kogoś usunąć i tyle. Mój zły charakter powraca... - zaśmiała się lekko, przeżuwając już ostatni kawałek mięsa, który chciała zjeść. Rzeczywiście sprawy nie dawały jej spokoju. Jedna za drugą, jak sekunda po sekundzie...

Maria ''Milva'' Barring

Milva przyszła tutaj, ignorując wszystkie wilki obecnie tu zebrane.
Itami... Fajna dziewczynka z niej jest. Chciałabym się z nią spotkać, pomyślała.
Rozejrzała się i usiadła na ziemi, wsłuchując się w śpiewy ptaków.

Viva

Spośród drzew wyłoniła się wilczyca. Podeszła do Milvy.
- Witaj - powiedziała uśmiechając się. Usiadła obok, z zaciekawieniem przyglądając się wilczycy.

Bart

Zaognione ślepia młodego basiora leciały co jakiś czas w tył, pilnując by Lemmiki nadążyła. Żółte ogniki grały w jego zielonych ślepiach. Nagle Czarny Bart stanął jak wryty. Wyczuł świeży trop młodej sarny. Kucnął więc i zaczął wyczekiwać młodej znajomej. Wiedział, że pilnował się. Czuł, że się nie zgubiła. Przylgnął nagle do ziemi, bojąc się o spłoszenie pewnie jedynej ofiary w tej części lasu. To jego pierwsze polowanie, lecz instynktownie pojął jak trzeba się na nim zachować, że trzeba być bardzo uważnym. Lemmi pewnie jeszcze tego nie pojęła. Jest młoda, ma jeszcze czas na wiele. Bart westchnął cicho, najciszej jak mógł.

Lemmiki

Mała podążała za Bartem ile sił w małych łapkach. Polowanie, nauka polowania! Nie mogła się już tego doczekać! Usiłowała zachowywać się po cichu, by nie spłoszyć znajdujących się w pobliżu zwierząt. Zatrzymała się przy znajomym, z wielką uwagą obserwując jego poczynania.