Młody las

Kelir

- Młody ma zamiar upolować zająca - wyszczerzył zęby do Mony. - Może być zabawnie.
Przysiadł na śniegu, przechylił łeb i wpatrywał się z wyczekiwaniem w szczeniaka.

Monalisa

Spojrzała ze zdumieniem na szczeniaka - Oo.. to dawaj - luknęła na Kelira.

Morir

Podszedł ostrożnie do obcych mu wilków. Nie lubił spoufalać się z dopiero co poznanymi wilkami - nie było to w jego stylu.
Nagle usłyszał szelest w pobliskich krzakach. Skoczył w tamtym kierunku, a po chwili wrócił z bażantem w pysku. Na śnieg skapywała krew sącząca się z szyi ptaka. "Nie jest to może zając, ale lepsze to od szczura" - powiedział do nieznajomych i oddalił się pod sosnę.

Monalisa

- nieźle ci idzie - spojrzała na wilka, - może się przedstawię, ja nazywam się Mona, a to jest Kelir, a ty jak się nazywasz - patrzyła z zaciekawieniem na wilczka.

Kelir

Otworzył pysk ze zdumienia.
- No proszę, jednak młody umie sobie radzić. Taki bażant to nawet lepiej niż zając. Wilki latać nie potrafią... - podszedł do zajadającego się łupem wilka. - Cofam moje naśmiewanie się z ciebie, nieźle się zapowiadasz. Obyś tylko nie obrósł w piórka - zachichotał mimo woli.

Monalisa

Usłyszała odpowiedź Kelira, zaśmiała się, podeszła do wilków no dobra może się gdzies przejdziemy, bo trochę długo tu siedzimy, co wy na to

Morir

- Piórka by się przydały - przyznał Morir - Przynajmniej mógłbym na spokojnie zjeść bażanta - po czym zajął się wyjadaniem świeżych wnętrzności ptaka.

Kelir

Wyprostował się, mimo woli odsłonił nieco zęby.
- Jak mam to rozumieć? - odezwał się ostro. -Rośnie nam buntownik?

Monalisa

Spoglądała na wilki - hej, przestańcie, jestem tu najstarsza, więc słuchajcie - spojrzała na wilki ostrym wzrokiem, warknęła donośnym głosem.

Morir

Spojrzał od niechcenia na zdenerwowanego wilka, kompletnie ignorując uwagę wilczycy, po czym zajął się ogryzaniem kości z bażanta.
- Nie zamierzam się denerwować podczas jedzenia, Kelir - warknął - To może spowodować niestrawność, wiesz?

Monalisa

Skoczyła na młodego wilka, przytrzymała go do ziemi - nie lekceważ mnie - warknęła wilkowi tuż przy paszczy.

Kelir

Odsłonił zęby, teraz już całkowicie świadomie. Naprężył mięśnie.
- Nigdy nie capnąłem żadnego szczeniaka, ale jeszcze chwila i ty będziesz wyjątkiem. Rodzice nie nauczyli cię szacunku do starszych? - prychnął. - Co za bezczelny osesek!

Monalisa

Trzymała mocno, młodego wilka przy ziemi - nie podskakuj młody, bo się kiedyś przeliczysz - odsłoniła zęby i warczała nad wilkiem

Morir

Morir próbował się wyszarpnąć spod wilczycy, jednak był za słaby jeszcze.
- Dobrze się bawicie?! Zachowujecie się jak banda gończych psów, a nie jak wilki! - charczał - No dalej, Kelir, chapnij mnie...ja czekam. Masz na tyle odwagi w sobie, aby ugryźć bezbronnego szczeniaka?

Monalisa

Spojrzała na wilka irytującym wzrokiem - to na wszelki wypadek, żebyś pamiętał - zeszła z wilka - nawet mięciutki jesteś - zachichotała, podeszła do Kelira.

Kelir

Przestał warczeć, odsunął się o krok, nieco niepewny. Nie pomyślał, że szczeniak zareaguje tak nerwowo.
- Straszyłem tylko - burknął. -Znam zasady i wiem, że młode są nietykalne. Ale.. - uniósł głos - dla swojego dobra radzę ci, mały, nie irytuj starszych. Kiedyś możesz trafić na wilka bez skrupułów. Dopiero wtedy będziesz miał problem.
Trącił nosem Monę.
- Zostaw go.

Monalisa

Spojrzała na Kelira - masz rację, jak dorośnie to wtedy dostanie - burknęła. Szturchła Kelira - chodź -

Kelir

Ruszył za Moną, ale obejrzał się. Przystanął.
- Trzymaj się, mały. Mam nadzieję, że dobrze ci się ułoży. I nie miej mi za złe tego warczenia. To wszystko dla twojego dobra - mrugnął żartobliwie okiem, po czym potruchtał za wilczycą.
- Dokąd teraz idziemy? - zapytał.

Monalisa

Obejżała się - teraz chcę ci coś pokazać - spojrzała tajemniczo na Kelira.

Kelir

Zaskoczony, otworzył szerzej bursztynowe oczy.
- Naprawdę? Co takiego? Mam się bać? - zaśmiał się.