Młody las

Flake

A ona nadal leżała na gałęzi. Leniwym wzrokiem obserwowała szamotaninę żółtej wilczycy z sarną. Kiedy ta zniknęła, Flake ziewnęła przeciągle i już poczęła układać się do snu, lecz do jej nosa znów dotarł nowy zapach. Jej dwukolorowe, fioletowo szare oczy spoczęły na chwilę na jasnym wilku. Zobaczywszy jego gest, kiwnęła głową na powitanie.

Sonny · Gość

Do jej nozdrzu wpadła wroga jej woń. Natychmiast postawiła uszy. Sama zaś spojrzała w stronę Toraza
- Ty... - stanęła nad powalonym przez nią wilkiem.
Jej górna warga lekko drgała ukazując dziąsła.

Torazo

Wilk nieco zdziwił się reakcją żółtej wilczycy. Spojrzał na nią lustrując ją dokładnie swoim bystrym wzrokiem. -Przepraszam. -Zaczął. -Pani chyba mnie z kimś pomyliła. -Uśmiechnął się delikatnie, chcąc złagodzić zaistniałą sytuację.

Sonny · Gość

- Ja się nigdy nie mylę wilku nocy! - powiedziała i wciągnęła powietrze nosem.
- Nie jesteś zwykłym wilkiem nocy? - niuchała jeszcze chwilę w powietrzu po czym dodała:
- Masz ważnych rodziców... jeszcze lepiej! - zaśmiała się złowieszczo.

//xD//

Torazo

Wilk westchnął cicho. -Więc... -Zrobił pauzę, nie wiedząc dokładnie co chce powiedzieć. Ta wilczyca wydała mu się dosyć dziwna... Widział ją po raz pierwszy na oczy, a ona... Nieważne. Zna jego rodziców? -Jestem Torazo. -Przedstawił się spokojnie lustrując ową 'dziwną istotę'.

Flake

Flake głęboko zdumiona obserwowała z góry całe to zdarzenie. Zeskoczyła z drzewa i zbliżyła się do wilków, zachowując jednak bezpieczną odległość. Przez chwilkę zawzięcie węszyła. Jej zdziwienie jeszcze bardziej się zwiększyło, kiedy wyczuła od żółtej wadery słabą woń Watahy Ognia. Swojej watahy.

Sonny · Gość

- Taa.... - odeszła kawałek dalej, nie miała ochoty na wściekanie się. To marnowało jej energię. Położyła się i myślała ,,Torazo... masz ważnych rodziców ale kim oni są? Mój nos jest jeszcze za słaby..."
- No więc Torazo... trochę dziwne imię... jakimi to osobistościami są twoi rodzice lub bracia(i siostry)? Bo dokładnie nie mogę tego wyczuć... - spytała obojętnym tonem.

Torazo

Zaśmiał się cicho. -Dlaczego to tak panią interesuje? -Spytał się po chwili, rozbawiony postacią tej wilczycy. Uśmiechnął się sympatycznie zamiatając podłoże śnieżnobiałym ogonem.

Rydian

Biegł szybko między drzewami. Głód wzmagał się z każdą chwilą, a on nie czuł zwierzyny. Chicho zakradł się w okolice małej polany, miejsca, w którym najczęściej znajdował zwierzęta. Tym razem nie było tam żywej duszy. Zaczął węszyć, lecz nie wyczuł zapachu żadnego zwierzęcia. Idąc dalej zobaczył małego dzika, a tuż obok niego dorosłą lochę. Nim się obejrzał, ona biegła w jego stronę z niesamowitą prędkością. Mimo strachu biegł przed siebie. Po pewnym czasie locha nie odpuszczała. Wilk nagle zmienił kierunek biegu, dezorientując lochę. Rzucił się na jej plecy. Ona zaczęła wierzgać i i biegać we wszystkie strony, by pozbyć się wilka z grzbietu. On wiedział, że jeśli spadnie, zginie, nie przez upadek, tylko przez lochę. Wbił kły w skórę na karku lochy i wbił pazury w jej żebra. Po dobrej godzinie, wilk i locha byli bardzo zmęczeni. Wilk resztkami sił usiłował wgryźć się w oczy zwierzęcia, by je oślepić i zwiększyć swoje szanse. Podciągnął się kilka razy i z trudem usiłować wbić kły w oczy lochy. Ona już nic nie widząc biegła przed siebie i uderzyła głową o pień drzewa. Wilk w porę zeskoczył i uniknął zderzenia. Przerażony zbliżył się do nieprzytomnej lochy, złapał ją za szyję i z całej siły szarpnął łamiąc kark zwierzęciu. Zmęczony położył się i odpoczął. Gdy nabrał sił, złapał swoją ofiarę i ciągnął przez las. W końcu z niego wyszedł i doniósł ją w odpowiednie miejsce.

Heroine

Przyszła szybko na polowanie. Tsahaylu zręcznie omijała drzewa, nie wydając przy tym większych dźwięków. Po chwili uniosła nos i zaczęła węszyć. W tropieniu zwierzyny lubiła falę zapachów uderzającą prosto w umysł i momentalnie paraliżując zmysły. Po chwili poznała zapach swojej ofiary. Jak często bywało była nią sarna. Sarny nie było w pobliżu, bo jej zapach był ledwie wyczuwalny. Wciąż węsząc, szła przed siebie, czekając aż zapach się wzmocni. Po pewnym czasie zapach był intensywniejszy. Wilczyca przystanęła i spróbowała zlokalizować sarnę po zapachu. W tym momencie było to niemożliwe, była za daleko. Tsahaylu szła przed siebie wciąż węsząc. Wiedziała, że pośpiech w takich sytuacjach na nic się nie zda. Zapach był coraz intensywniejszy, a ona dotarła prawie na skraj lasu. Widząc szeroką drogę przystanęła. Rozejrzała się ostrożnie dookoła, by nie natrafić na jednego z dwunożnych. Nikogo nie zobaczyła, więc przebiegła przed drogę. Czuła sarnę bardzo wyraźnie. Była gdzieś tutaj. Wilczyca rozejrzała się dookoła i zobaczyła sarnę przy drodze którą minęła nieopodal drogi, którą niedawno minęła. Zaczaiła się z tyłu i rzuciła na sarnę, od razu łamiąc jej kark. Sarna padła martwa na ziemię, a Tsahaylu zjadła ją szybko. Z sarny już nic nie ostało, jednie mała kałuża krwi. Wilczyca zniknęła z lasu nie zatrzymując się.

Zira

Wilczyca spacerowała po różnych krainach kiedy nagle poczuła , że zrobiła się głodna. Zniżyła łeb i zaczęła wąchać ślady aby wywęszyć jakieś zwierze. Kiedy do jej noska doleciał smakowity zapach sarny ruszyła w tę stronę. Zwierze pasło się na pobliskiej łące i było całkowicie nieświadome zagrożenia. Zira znajdując odpowiednią pozycje do ataku spięła mięśnie i skoczyła na sarnę. Zwierze runęło na ziemie pod ciężarem wilczycy która szybko wbiła swe kły w szyje wierzgającej sarny. Kiedy spałaszowała łanie podeszła do drzewa i położyła się tam na krótką drzemkę.

Brenda

Brenda weszła. Tak weszła, nie wleciała na feniksie, ani nie pojawiła się znikąd, tylko pojawiła się w lasku idąc wyrównanym chodem, jak każdy normalny wilk. Slaughter posłany został na polowanie, zatem Brenda musiała przemierzyć krainę na własnych łapach. Nie zdziwił jej widok wilków, już przyzwyczaiła się do tego, iż wszędzie się pętają. No cóż, miejsc, których istnienie zna niewielu jest tu naprawdę mało. Nie omiotła spojrzeniem wilczyc, jedynie podeszła do skały i położyła na niej dłoń.

Sonny · Gość

- Bo interesuje... to czego nos nie może wyczuś szukają uszy. - powiedziała i spojrzała na Toraza.
- Pewnie ciekaw jesteś mego imienia. - stwierdziła i usiadła.

Zira

Zira znów powróciła w te strony aby upolować jakieś zwierzę. Schyliła się i zaczęła węszyć. Po kilku minutach wywęszyła zapach sarny. Zwierzę było jakieś 500 metrów przednią. Pobiegła tam. Stanęła przed polaną gdzie pasło się zwierzątko. Podczołgała się do niego i skoczyła. Wbiła kły w szyje sarny która padła po chwili martwa. Zira nie zaczęła jeść swojej ofiary tutaj ponieważ nie była głodna. Zabrała ją z tego lasu .

Brenda

Czarny kształt pojawił się na niebie i zaczął okrążać lasek zniżając co chwila lot, aż ogniste skrzydła feniksa nie zaczęły muskać koron drzewek. Slaughter wylądował przed swą panią wypuszczając z dzioba dwa króliki. Brenda zmierzyła go wzrokiem i mruknęła:
- Tylko tyle?
Feniks wycofał się pod pobliskie drzewo, nim Brenda zechciała zamachnąć się i przywalić mu w ten leniwy dziób.

Heroine

Tsahaylu ruszyła na polowanie. Od kilku dni nie mogła dobrze pozbyć się głodu. Węsząc stwierdziła, że stado saren jest na polanie, na której to zwykle przebywa, więc ów fakt nie zdziwił jej zbytnio. Wybrała dorosłą sarnę, na skraju polany. Zaczaiła się i w jednej chwili skoczyła na jej szyję i szybko wbiła kły w szyję sarny, co ją uśmierciło. Stado już uciekło, a wilczyca zjadała sarnę w pośpiechu. Nasycona wyszła z lasu.

Brenda

Zebrała kości marnych królików i przywołała feniksa. Wsiadła na Slaughtera i po chwili wzleciala już z nim za horyzont.

Zira

Zira przybyła tu w poszukiwaniu jakiejś rozrywki. Nie znalazła jej tu ale postanowiła tu odpocząc położyła się pod młodą sosną położyła pysk na łapach i przymkneła oczy.

Sonny · Gość

Widząc iż wilk nie odpowieda na jej pytania, spostrzegła Zirę. Skinęła łbem wilczycy i znów spojrzała na Torazo ,,Muszę się tego dowiedzieć no mów!".

Zira

Zira poczuła znajomy zapach. Otworzyła więc oczy to była Sonny.
-Hej co tam.?- Powiedziała leniwie do żółtej wilczycy