Młody las

Sonny · Gość

- Nic takiego... ten nocny szczur nie chce mi nic powiedzieć! - warknęła i uniosła górną wargę. Usiadł aprzy Zirze i obserwowała Toraza. Kątem oka spoglądała na Zirę.

Zira

Zira wypoczęła już. Wstała i ruszyła na poszukiwanie jakiegoś towarzystwa. Raz się tylko obróciła bo wydawało jej się że ktoś ją woła ale było to tylko złudzenie. I już jej nie było..

Flake

A Flake wciąż siedziała gdzieś w głębi lasu, niezauważona. Lustrowała żółtą waderę ostrym spojrzeniem. Czego ona chciała od tego biednego wilka? Czyżby szeregi Ognia zasiliła kolejna osoba, która nienawidzi Nocy? Flake zdecydowanie się to nie podobało.

Getsu

Pojawił się z nikąt. Nikt nie mógł go zauważyć, poniważ był duchem. Naglę zauważył Flake ostatni raz widział ja w lecznicy przed jego śmiercią. Usiadł przed nią i patrzał jej w oczy. Widził że coś się jej nie podobało. Zmienił się w królika i chacał rozglądając się. Naglę zauważył naszyjnik srebrny. było na nim sercę. Pochacał w stronę Flake. Stanął przed nią i sie odmienił. Teraz był widoczny. Podarował Flake naszyjnik i znikł, rozpłynął się w powietrzu. Był tera niewidoczny usiadł obok niej i patrzał czy go przyjmie.

Flake

Kiedy tak patrzyła na Sonny, nagle przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz. Jakby w pobliżu było coś, a raczej ktoś, kogo nie mógł wychwycić żaden z wilczych zmysłów. Rozejrzała się uważnie, lecz na początku królik umknął jej uwadze. Dopiero, gdy przemienił się w znajomego jej wilka, wilczyca zauważyła. Nie zdążyła jednak nawet otworzyć pyska, by coś powiedzieć, kiedy Getsu znów zniknął. Flake spuściła wzrok, który natrafił na leżący przed nią srebrny naszyjnik z serduszkiem. Chwyciła go w łapę, a do jej dwukolorowych, szaro-fioletowych oczu w mgnieniu oka napłynęły łzy. Czyli Getsu zmarł...

Getsu

Nie płacz - powiedział ujawniając sie obok niej. - Ja tak jakby żyję, przecież teraz mnie widzisz. - Wstał prze jej oczyma. Łapą dotknął jej policzek i znów coś powiedział: - no nie płacz już. - Mówił to bardzo miłym i spokojnym tonem.

Flake

Przygryzła dolną wargę, usiłując powstrzymać drżenie brody. To jej się udało, jednak potoku łez zatrzymać nie potrafiła. - Ale... to już nigdy nie będzie to samo - powiedziała trzęsącym się głosem, podnosząc wzrok na Getsu.

Getsu

Wiem - powiedział i przestał dotykać jej policzka. - Ale najważniejsze to to że możesz mnie jeszcze widywać czyli tak całkiem to nie umarłem. - Patrzał jej prosto w oczy.

Flake

Westchnęła ciężko. Jak to się działo, że odkąd tylko pamiętała, traciła wszystkie wilki, które darzyła pozytywnymi uczuciami, wszystkich znajomych, przyjaciół, bliskich? Czy to jakaś klątwa? Słowa Getsu sprawiły jednak, że uśmiechnęła się słabo przez łzy. - Polubiłam cię, wiesz? - powiedziała.

Getsu

Ja ciebie też - powiedział i obdarzył ją miłym spojrzeniem. Usiadł przed nią. Lubił Flake i to bardzo. Czy to możliwe że {może} nawet pokochał... Getsu miał szklane oczy patrząc na łzy wilczycy.

Flake

- Szkoda, że to wszystko tak się potoczyło... - powiedziała cicho, kierując wzrok na swoje łapy. W pewnym sensie Getsu nadal tu był, ale już nie całkowicie. Należał teraz do zupełnie innego świata.

Getsu

Ja jeszcze tu jestem i niezamierzam odejść - powiedział i po chwili dodał - od ciebie. Wiem że twoje uczucia mogą być inne, ale ja od pierwszego wejżenia się w tobie zakochałem. Nawet teraz kiedy siedzę tutaj przed tobą cię kocha. - Jego ton był inny niż zwykle bo tym razem był miły, stanowczy i do tego zakochany. Jego serce biło w rytmie miłości. Wiedział jednak że Flake nie musi czuć tego samego do niego.

Flake

Usłyszawszy te słowa, gwałtownie podniosła głowę, a w jej dwukolorowych oczach zagościło głębokie zaskoczenie. Nie spodziewała się takich słów z ust Getsu - wilka, którego przecież spotkała tylko raz w życiu i to w fatalnych dla niego okolicznościach. Co prawda, jedyne uczucie, którym ona darzyła jego nie miało z miłością nic wspólnego, lecz nie powiedziała tego na głos. Nie chciała go ranić. Zresztą, nawet gdyby go kochała, czy to by coś zmieniło? On już nie żył, stał się zjawą.

Getsu

Dla ciebie w tamtych momentach się nie poddawałem. Wtedy kiedy wyszłaś z lecznicy to w tedy zginąłem - powiedział. Getsu nie umiał w to uwieżyć że z oczu mu leciały łzy. Kochał ją. Nie chciał zniknąć. Chciał jeszcze usłyszeć jej głos. Wstał i patrzał jej w oczy. Wiedział że ona nie musi go kochać.

Flake

- Czyli... gdybym wtedy została z tobą, nadal byś żył? - zapytała, jakby chciała się upewnić. Czyżby całkiem nieświadomie stała się współwinną śmierci kolejnego wilka? Do jej fioletowo szarych oczu napłynęły kolejne łzy. Dlaczego Flake zawsze krzywdziła wszystkich, którym na niej zależało, wcale tego nie chcąc? Westchnąwszy, dodała. - Byłam przy tobie cały czas. Owszem, nie pozostałam w lecznicy, ale... byłam przy tobie duchem, myślami. Nieustannie myślałam o tym, co z tobą.

Getsu

Nie chodzi oto że przez ciebie nie żyję. Starałem się, ale nie dałem rady przepraszem w tedy sekundę przed moją śmiercią mówiłem w myślach ,,Przepraszam cię Flake nie dałem rady nie umiałem przeżyć" - powiedział, a łzy leciały ciórkiem.

Flake

Pokiwała głową w geście zrozumienia, a gdzieś tam w głębi duszy poczuła ulgę... nie chciała być winna śmierci tak wspaniałego wilka jak Getsu. Znów podniosła wzrok i zobaczyła łzy, które ściekały po pysku basiora. - Nie warto wylewać łzy, Getsu... - powiedziała cicho. - To już przeszłość, której nie można zmienić.

Getsu

Wiem - powiedział i po chwili łzy przestały lecieć. Po chwili przybliżył się do Flake. Księżyc świecił wysoko bo była pełnia. Patrzał jej prosto w oczy i nagle Getsu spróbował ją pocałował romantycznie, ale nie udało się. Po chwili powstrzymał sie gwałtownie. - P...przepraszam - żekł i znikł. Flake nie mogła go zobaczyć. Posuną sie troszkę dalej i usiadł patrzał na Flake.

Flake

Jesteś duchem, a duchy nie mają materialnego ciała, więc nie mogą dotykać, całować itp.

Kiedy Getsu patrzył w jej oczy, ona utkwiła wzrok w jego spojrzeniu. Widziała w nich silne uczucie, którego, niestety, nie odwzajemniała. A może to lepiej, że nie kochała Getsu? Już teraz cierpiała z powodu jego śmierci, a jakie rozmiary przybrałoby jej cierpienie, gdyby był on dla niej najważniejszy? Gdy pocałował ją i zniknął, znów westchnęła. Był duchem. Nie mogła nawet poczuć jego pocałunku. - Spokojnie, nic się nie stało. Nie chowaj się - powiedziała. - Wiem, że nadal gdzieś tu jesteś.

Getsu

Getsu pojawił się ze spuszczoną głową. Siedział smutny, a łzy kapały mu z oczy na ziemię. Podniósł po mału głowę. Widać była że ćierpi. Spojrzał na nią i opuścił głowę.