Młody las

Flake

Jej humor uległ nagłej poprawie, do Flake dotarło bowiem, że uciekając na drugie drzewo na dłuższy czas udało jej się pozbyć niewprawionego we wspinaczce drzewnej Richarda. Zachichotała w odpowiedzi na pytanie Sethy i odparła:
- A widzisz tu kogoś innego, kto wygląda jak psychopata?
Kilkoma zwinnymi susami doskoczyła do gałęzi, na której biała wadera siedziała. Usadowiła się wygodnie obok białej i zwróciła ku niej swe dwukolorowe szaro-fioletowe oczy. Prawe fioletowe, lewe szare - ach, jak Flake ukochała w swoim wyglądzie te oryginalne ślepka!
- Jestem Flake - przedstawiła się, a jej drobny pyszczek rozciągnął się w szerokim, przyjaznym uśmiechu.

Setha

Setha spojrzała w jej dwukolorowe oczy i również się uśmiechnęła. Gdy tylko wilczyca wskoczyła na tę samą gałąź co Setha leżała, wilczyca przesunęła się by tamta mogła swobodnie usiąść. A gdy tylko usłyszała jej imię, jeszcze bardziej się uśmiechnęła.
- Ja jestem Setha i miło mi cię poznać. - Powiedziała do Flake.

Flake

Flake, zaaferowana kompletnie nawiązywaniem nowej znajomości, zupełnie zapomniała o istnieniu Richarda i fakcie, że ten najprawdopodobniej usiłuje teraz zejść z sąsiedniego drzewa i dostać się na to, by znowu zacząć jej dokuczać. Przysunęła nieco łeb do białej i zaciągnęła się jej zapachem, co mogło wyglądać nieco dziwacznie, lecz wadera w ten właśnie sposób poznawała pochodzenie innych. Miała dobry węch.
- Ooo... - mruknęła pod nosem, a na jej pyszczku zatańczył kolejny szeroki uśmieszek. - Jesteś z Watahy Wiatru! Już od dawna nie spotkałam wilka stamtąd.

Setha

Setha spojrzała uważniej na wilczyce. Na pewno była dorosła, ale co do reszty to nie była pewna.
- A dużo znasz wilków z mojej watahy? - Spytała ją. Była ciekawa czy zna może te same wilki co Flake.

Flake

- Hm... niech pomyślę... - mruknęła dość cicho, acz słyszalnie. Musiała się zastanowić, przecież sporo czasu minęło odkąd ostatnio spotkała jakiegoś wietrznego wilka. A i wielu z nich pewnie już nie było w krainie, jak to często bywa. Wreszcie, po dłuższej chwili namysłu, odpowiedziała na pytanie Sethy. - Znam Daleka, Helmi, Whitewind, Assire... i raz spotkałam waderę, która zwała się chyba Hatsune Miku, ale nie mam pewności, czy należy do Wiatru. Tak mi się tylko wydawało.

Setha

Setha trochę się zmartwiła, ale tylko trochę.
- Cóż... Z tych wilków co wymieniłaś znam tylko Helmi. - Powiedziała do żółtej wilczycy. Szczerze mówiąc, Setha cieszyła się, że Flake nie zna jej mamy. Wszyscy, którzy ją znają, zawsze porównują Sethę do niej. A ona tego nie lubi.

Flake

Pokiwała głową ze zrozumieniem.
- Większość wymienionym przeze mnie wilków poznałam dość dawno temu - powiedziała i westchnęła ciężko, dodając. - A tę krainę wilki dość często opuszczają... wielu z nich zapewne już od dawna tu nie ma.

Setha

Setha odwróciła pysk i spojrzała przed siebie.
- Może masz rację. - Powiedziała zamyślona a jej wzrok stał się mętny... odległy... Przypomniało jej się jak sama musiała odejść. Lecz nagle potrząsnęła łepkiem i z powrotem spojrzała na wilczyce. - Jednak zawsze przyjdą inne wilki. - Dodała i delikatnie się uśmiechnęła.

Flake

Na widok krótkiego "odpłynięcia" myślami Sethy, Flake popatrzyła na nią z wielką uwagą. Czyżby jej rozmówczynię coś trapiło?
- Masz rację - powiedziała i uśmiechnęła się lekko, tym razem bardziej melancholijnie, smutno. - Ale tęsknota za starymi znajomymi zawsze pozostaje.

Setha

Setha delikatnie westchnęła i delikatnie spuściła łepek i spojrzała na swoje łapy.
- Lecz nie zawsze miało się tych "starych" znajomych... - szepnęła. - Zawsze można poznać kogoś nowego. - Powiedziała i spojrzeniem powróciła do wilczycy.

Hari

Szaro-biały wilk przybył w to miejsce niespiesznie, rozglądając się na wszystkie boki niby jakiś paranoik. Nie był już tak żywiołowy jak niegdyś, lecz w jego ruchach nadal widoczne były zrywy, a w oczach jego nadal błyszczały iskry zycia. Zamrugał, zauważywszy znajomą postać. Uśmiechnął się do żółtej wadery, podchodząc do niej i siadając tuż obok.
- Dzień dobry. Dawno się nie widzieliśmy.

Flake

- O proszę, Dalek! - rzekła, a jej uśmiech ponownie stał się wesoły. - Niedawno o tobie myślałam, wiesz?
Przekrzywiła głowę, przyglądając się staremu znajomemu. Jak on się zmienił! Z nieco stukniętego, nie mogącego usiedzieć w jednym miejscu młodziaka stał się dużym i całkiem przyjemnym do oglądania basiorem.

Hari

- Naprawdę? - zapytał zdziwiony, przyglądając jej się uważnie i nieco podejrzliwie. Zastrzygł uchem, w którym miał dwa srebrne kolczyki-kółeczka, po czym spuścił nieco łeb.
- Ja miałem zbyt wiele spraw, aby zająć się rozmyślaniami o czymś innym, niż one - powiedział, wzdychając ciężko w duchu, lecz nie okazując po sobie krępującego go smutku.

Flake

- Naprawdę, naprawdę - odpowiedziała i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Jak miło było zobaczyć starego znajomego! Pomogło to Flake uwierzyć, że nie tylko ona od urodzenia trzyma się tej krainy. Prawie wszyscy znikali w tajemniczych okolicznościach. Pokiwała głową. - Rozumiem... i to nie były sprawy zbyt miłe, jak podejrzewam.
Mimo swoich słów, nie zamierzała drążyć tematu, który widać dla Daleka był nieprzyjemny.

Setha

Setha wstała i przeciągnęła się. Spojrzała na nowo przybyłego wilka. Nie znała go, ale widocznie Flake znała i to dobrze. Zerknęła na nią, a później zeskoczyła z gałęzi.
- To ja pójdę. - Powiedziała. - Nie będę przeszkadzać. - Dodała i skierowała się do wyjścia, ale miała cichą nadzieję, że Flake jednak ją zatrzyma.

Flake

- Hej, Setha, nie odchodź! - zawołała za białą wilczycą. Setha zdawała się Flake być całkiem sympatyczną wilczycą, więc nie chciała tak szybko zakończyć ich pierwszego spotkania. A nuż stanie się kimś bliższym niż zwykła znajoma? Tak, Flake bardzo brakowało bliskich wilków - przyjaciół.

Hari

- Tak, nie były zbyt przyjemne - powiedziała, spuszczając łeb i wzdychając, tym razem naprawdę, nie w duchu. Spojrzał na odchodzącą białą wilczycę, początkowo czyniąt to z wrodzoną podejrzliwością. Jednak skoro znała ona Flake nie mogła być przecież zła.
- Przecież Cie nie wyganiamy - odezwał się do niej, prostując w jednej sekundzie i leciutko uśmiechając. W końcu stare, okropne wspomnienia trzeba przykryć nowymi, szczęśliwszymi.

Setha

Setha odwróciła się do nich.
- Ale myślałam, że chcecie sami pogadać. - Powiedziała i zatrzymała się. - Naprawdę chcecie bym została? - Spytała. Najpierw była poważna, ale później gdy ujrzała, że basior się uśmiecha, ona również delikatnie się uśmiechnęła.

Flake

- Oczywiście, że tak - odpowiedziała i przywołała na pysk kolejny łagodny uśmiech, który tym razem miał zachęcić Sethę do pozostania z nimi. Flake tym lepiej się czuła, im więcej znajomych ją otaczało. Wtedy istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że szybko zostanie sama, czego przecież tak bardzo nie chciała.

Hari

Wzruszył ramionami.
- Może być ciekawie, a ja mam ochotę przerwać nudę i poznać jeszcze jedna miłą osobę - powiedziała, odzyskując odrobinę dawnego animuszu. Rozejrzał się dokoła, obserwując otoczenie szarymi ślepiami. Zupełnie tak, jakby wypatrywał czegoś niezwykłego. Jednak po chwili jego wzrok powrócił do białej wadery.
- Jestem Dalek - przedstawił się, skinąwszy jej łbem.