Młody las

Ariana

Ariana zauważyła ze po jakimś czasie jelenie trochę oddalily się. Chcąc pokazać mamie chojraczkę po cichu zblizała się kucajac do ofiary i nagle rozpędziła się, a jelenie zauważyły ją i zaczęły uciekać. Zauważyła starego rannego jelenia , odciągnęla go od stada krzycząc - Mamo mam - wybuchając śmiechem, po chwili zwierzę meczylo się, a co dopiero Ariana
, gdy skoczyła chwyciła się jego zadu mocno wpijając pazury i czekając na pomoc, nie puszczając.

Carly

Szybko wstała na równe łapy, nawet nie zdążyła krzyknąć żeby Ariana tego nie robiła. I wtem zauważyła, jak jej córka ciągnie dorodnego jelenia. Szybko podbiegła ku niej, odsunęła jednym, szybkim ruchem łba zwierzę w krzaki i zatrzymała przy okazji te ostatnie jelenie, które dreptały ledwo truchtem, głuchym warknięciem. Ptaki zerwały się z drzew, a wszelkie zwierzątka pierzchły do swoich norek i dziupli. Były to dwie trzy młode sarny. Na ugiętych łapach podeszła do nich, którym strach skrępował ruchy. Ukazując śnieżnobiałe kły spod wywiniętych warg, zjeżyła futro, a z jej oczu ziała dzikość. Zmarszczyła nos, wciąż warcząc głucho na sarny. Była od nich już metr. Każdy wilk posługujący się normalnym stylem polowania pewnie by teraz rzucił się na zwierzę z wyciągniętymi pazurami, ona także, lecz kiedyś. Teraz chciała przede wszystkim, aby to Ariana zabiła te zwierzęta o patykowatych nóżkach. Musiała się przecież uczyć. Lecz ona odgięła uszy do tyłu, a w jej oczach zgasł dziki ogień. Mlasnęła i uderzyła kilkakrotnie każdą sarnę w sedno kręgosłupa, ugięcia łap i brzuch. Padły jak nieżywe, jednak żyły. Carly zastosowała prostą metodę blokowania ch'i. Teraz sarny nie będą mogły się ruszać przez kilka minut, przez co szczenię mogło je zabić z łatwością. Podsunęła dwie pod nos Ari, po czym sama wpiła kły w szyję i przegryzła tętnicę. - Zabij ją. - uśmiechnęła się i usiadła.

Ariana

Posluchała mamy wpiła kły w sarnę dusząc ją okrutnie. Kiedy sarny zdechły uśmiechnęła się do mamy rozpromieniona. Była dumna że nauczyła sie zabijać nie przegryzając tętnicy, bo szkoda krwi która jest słodka jak miód. A mięso jest tak pyszne delikatne taka sama słodycz. Ariana oblizała się. Po chwili trysnęła krew z szyji brudząc Arianę. Za mocno przegryzła ale oblizała się z smakiem, bo zaraz będzie wiedziała że zacznie się pyszniutki obiadek. Szkoda że wśród nich nie było taty Waspa, ani siostry Amiji. Myślala o nich i o tym że musi mamie coś powiedzieć ją powiadomić o czymś co nie wie.

Carly

- Brawo - uśmiechnęła się, wesoło merdając ogonem na boki. Była dumna z Ariany. Głód ściskał jej brzuch od dobrych kilku dni, a może i więcej, więc łakomie zabrała się do konsumowania zabitej przez siebie sarny. Ze smakiem oblizywała się co chwila, wpijając kły w mięso, które wchodziły w nie jak w masło. Zamknęła oczy z zadowoleniem, poruszyła uchem. Zaraz na niebie pojawiła się biała plama. Był do gołąb, Cariba, która usiadła na barku swej dawno widzianej pani.

Ariana

Ariana z przyjemnością porywala większe kęsy oblizając się smakowicie. Zauważyla gołębice Caribę i uśmiechnęła się do niej cieplo. Myślała o Ashu tak dawno go nie widziała. Cicho zagwizdała z myślą że przyleci, ale nie omyliła się leciał. Widziała plonącego ptaka, to był Ash cicho wylądowal na Arianie ramieniu i przytulił czule główkę do ramienia Ariany . - Wrócileś, wierzylam ze przyjdziesz i nie zostawisz nas -powiedziała z wzruszeniem Ariana do Asha a on mrugnął przyjaźnie jakby chciał powiedzieć- Miałaś mała rację, nigdy was nie opuszczę-. Kiedy Ariana zjadła trochę mięsa, oblizała się pyszczek i powiedziała do mamy- pyszny obiad dziękuję ci mamo -i podeszła i pocałowała mamę. a ash odfrunąl nieco od Ariany i poleciał na drzewo obserwując ich.

Carly

Gdy Carly obgryzła dokładnie nawet kości, położyła się bokiem, uśmiechając się do córeczki. Brzuch miała wypchany po brzegi, więc tylko oblizywała się ze smakiem po sytym obiedzie. - Nie dam rady się ruszyć - zaśmiała się. Teraz wydawało jej się, że obłudnie przypomina Waspa. Więc leżała tak z przymkniętymi oczami, z uśmiechem patrząc na swój mały skarb.

Ariana

Uśmiechnęła się czule do mamy. Położyła sie przy niej zwijając się w kłębek i myśląc o rodzinie. Bardzo się cieszyła że ma rodziców i bardzo ich kocha i szanuje. Bo najważniejsze jest zaufanie do rodziny. Myślała też o dreamie o swoim bracie, nie wiedziała jak to powiedzieć, więc zaczęła -Mamo muszę ci coś powiedzieć, choć niedawno się dowiedziałam -zaczęła.- Ja ja ja mam brata i ma na imię dream - powiedziała to trochę z przestraszeniem w głosie. I spojrzała szybko na reakcję mamy.

Carly

- Brat? - Carly poruszyła uchem i uniosła łeb, by popatrzeć na córkę. Ah! No tak! Pewnie dlatego tamten wilk lekko pachniał Arianą. Machnęła ogonem tylko i od nowa ułożyła łeb na piaszczystym podłożu. - To dobrze, że masz brata - odpowiedziała łagodnie, uśmiechając się ciepło.

Ariana

Uspokoiła się. Cieszyła się że mama nie gniewa się. westchnęła i powiedziała -mamo a czy dream może być z nami w rodzinie -zapytała się powstając i podchodząc do mamy całując ją czule po pysku i siadając obok niej uśmiechając się promiennie.

Carly

- Nie wiem. To już od niego zależy, czy będzie chciał, ja nie mogę mu się narzucać - odpowiedziała, przymykając oczy. Tak, fajnie, że rodzina im się powiększa. Czyli że miałaby Dreama jako syna? Ciekawe, ciekawe.

Ariana

Uśmiechnęła się do mamy , pocałowała ją czule i powiedziała- Mamo może chodżmy poszukać Amiję i Tatę Waspa i pójdziemy do domu -błagała Ariana bo pragnęła iść spać z rodziną. Po chwili przyleciał Ash przyfrunął do ramienia Carly czule przytulając dzióbek do jej policzka.

Carly

Spojrzała na Asha i wydała z siebie przeciągłe 'hmm'. Szczerze mówiąc nie miała pojęcia, gdzie jest Wasp czy Amija. Wstała, gdy Cariba poderwała się do lotu. Gruchała głośno i nerwowo kłapała dzióbkiem. Wilczyca wiedziała, że to znak, że musi iść za nią. Coś czuła, że będzie to wyprawa poza krainę. - Ariana, kochanie, wybacz mi, ale muszę wybrać się za krainę. Obiecuję, niedługo wrócę - przytuliła córeczkę i pędem wybiegła z lasu, dorównując szybkości ptakowi.

z.t

Ariana

Pocalowała mamę czule po pyszku i patrząc smutnie odchodzącą mamę znikającą w oddali z gołebicą.Ash przyfrunął do ramienia Ariany i czule przytulał się do Ariany. wiesz ash może pofruńmy do Dreama a wyślemy mamie twoje pióro z kartką. Ash skądś zdobyl kartkę a ariana napisała -Mamo spotkajmy się w jagodowym lesie -a Ash za pomocą swych czarów wysłał kartkę.

Dante de Cossa

Schatt ostatnio bardzo polubił spędzanie czasu w lesie. Zapolowałby, ale nie był głodny. Choć coś mógłby zanieść reszcie na imprezę. Tamci musieli długo nie jeść. Wielkiej sarny nie udźwignie, ale jakiegoś małego zajączka może. Zaczął więc szukać jakichś śladów obecności tych futerkowych zwierzątek. Po kilku minutach znalazł jakąś małą norkę. Miał szczęście. Akurat w tej chwili z norki wysunął swój nosek mały zajączek. Schatt szybko chwycił go w zęby i uciekł z tego lasu. Nie czuł się w nim zbyt pewnie.

Yuuseki

Przybyła tutaj z lisiątkiem na grzbiecie, od czasu do czasu wzbijając się do krótkiego lotu. Zaprzestała jednak tej czynności, gdyż zewsząd otoczyły ją wysokie drzewa, których korony pozbawione były zielonych liści. I choć śnieg już odrobinę stopniał, wiosna jednak była jeszcze zbyt daleko.
Zatrzymała się przy zwalonym konarze, którego korzenie niby zastygłe węże powyginały się na różne strony i rozcapierzone straszyły młode, strachliwe stworzonka. Smoczyca nie przejęła się tym, rozglądając naokoło i wreszcie przenosząc wzrok na Twee.
- W porządku? - zapytała, nie zaprzestając węszyć w poszukiwaniu zwierzyny.

Tweety

- Tak - odpowiedziała drżącym głosem.
Spojrzała w stronę zwalonego drzewa i przytuliła się do grzbietu Yuuseki. Konar drzewa ją przerażał. Sama nie wiedziała dlaczego. No cóż. Tweety była strasznie strachliwa i wystraszyć ją mogło wszystko więc korzenie przypominające węże nie były najmilszym widokiem dla rudego lisiątka. Przytulając się do smoczycy poczuła się lepiej. Uśmiechnęła się czując twarde, smocze łuski.

Suriss

Suriss przybyła w te strony. Rozejrzała się lecz nie zauważyła, by w pobliżu była gdzieś smoczyca. Przytknęła nos do podłoża i zaczęła węszyć. A była w tym dobra. Mogła być łowcą... Ale, po co? Las to był jej dom. Czuła się tutaj jak u siebie. Dobrze się tutaj czuła. Wyczuwszy mocny zapach smoczycy i delikatny zapach Twee, podążyła w tamtym kierunku. Po chwili przybiegła do nich. Uśmiechnęła się do Twee jak i do smoczycy.
-To, na co zapolujemy?-Spytała czując delikatną ekscytację.

Yuuseki

Spojrzała na białą wilczycę, uważając, aby grzbietem nie zahaczyć o żadne z niższych gałęzi - nie chciała, aby Twee coś się przypadkiem stało. Na wszelki wypadek jednak rozłożyła odrobinę skrzydła, asekurując w ten sposób małą lisiczkę.
- Niedaleko nas jest stado saren - powiedziała monotonnie, acz w tonie tym nie było już tyle smutki, ile na początku, w momencie przybycia do Krainy. - To będzie najodpowiedniejsze.
Odwróciła się lekko, płynnie niby bryza, wskazując łapą odpowiedni kierunek.

Tweety

Sarny? Lisiątko jeszcze nie widziało stworzenia takiego jak sarna. Zastanawiało się jak ono może wyglądać. Czy będzie tak małe jak futrzasty zając lub ruda Tweety? A może rozmiarem będzie dorównywać Yuuseki? Może będzie miało skrzydła albo kopyta? Rudzielec znów miał tyle pytań do obecnych tu, bardziej doświadczonych stworzeń. Chciała jednak jak najszybciej ujżeć polowanie, a wiedziała, że jeśli zacznie zadawać pytania długo się ono nie zacznie.

Suriss

Wilczyca spojrzała w wyznaczonym kierunku. Otworzyła pysk lekko się uśmiechając i lekko smakując powietrze. Wyczuła w nim lekką wilgoć. Powietrze było również lekko zimne. Uniosła ogon do góry. Zamknęła pysk i zaczęła węszyć. Yuu miała rację. Tam było całe stadko saren.
-Możemy ruszać.-Powiedziała cicho warcząc z ekscytacji. Chciała już ruszać. Miała wielką ochotę zapolować. Z samej przyjemności jak i z głodu.