Polowanie Sethy

Setha

Jest to przejrzysty las. Przez korony drzew prześwituje niebo. W oddali widać taflę wody jeziora. Każde zwierzę widać było w przeciągu 500 metrów. Jednak by dojść do jeziora trzeba było przebiec kilka kilometrów. A zwierzyny w tym lesie było nawet bardzo dużo. Zające, sarny i inne wolały przebywać w "kałużach" słońca.

Setha przybiegła tutaj truchcikiem i od razu wyczuła, że tutaj jest na co polować. Uśmiechnęła się pod nosem. Jednak wolała przyczaić się i wyczekać odpowiedni moment. Wiedziała, że lepiej jest iść pod wiatr by zwierzęta nie wyczuły, że zawitał do ich "raju" jakiś wilk.

Siomha Lorcan

Rzeczywiście, było to miejsce idealne na polowania. W oddali, nad jeziorkiem, widać było stadko trzech saren, które niczego nieświadome, piły sobie spokojnie wode. Biała wilczyca szła pod wiatr, dzięki czemu mogła na długo pozastać niewyczuwalna dla innych. Jednam musiała zachować ostrożność, gdyz podłoże roiło sie od suchych gałęzi i liści, szeleszczących przy każdum kroku.

Setha

Setha ujrzała trzy sarny i od razu do jej pyska napłynęła ślina. Oblizała się ze smakiem i zaczęła wolno biec w ich stronę. Od czasu do czasu patrzyła pod łapy, by nie nadepnąć na jakąś suchą gałązkę. Obniżyła pysk i ogon tak, że nos miała i końcówkę ogona miała bardzo blisko ziemi. Bardzo często Setha zmieniała kierunek by wciąż wiatr wiał w jej nos. Również biegła tak, żeby jak najdłużej drzewa zasłaniały jej sylwetkę.

Siomha Lorcan

Jednak mimo wysiłków, Setha, gdy była juz blisko, niezdarnie nastąpiła na jakiś patyk. Sarny, wyczulone na obecnosć agresora, zaczęły uciekać w różne strony. Jedna z nich biegła wolniej, jakby miała zranioną przednią kończyne, choć nie przeszkadzało jej to w szybkim umykaniu przed wilczycą.

Setha

Setha cicho warknęła i zaczęła szybko za nimi biec. Teraz już nie patrzyła na to czy biegnie pod wiatr czy z wiatrem. Nawet nie zwracała uwagi na to by drzewa zakrywały jej sylwetkę. Szybko wybiegła na brzeg jeziora i zaczęła biec śladem saren. Coraz szybciej zbliżała się jednej z saren, która trochę wolniej biegła.

Siomha Lorcan

Sarna nie dawała za wygraną. Biegła dalej i starała się pryspieszyć. Efekt był oczywiście odwrotny i zwierzyna biegła coraz wolniej, zmniejszając dystans będący miedzy nia, a Sethą. Jeśli wilczyca się postara, to da radę doskoczyć do sarny, żeby móc spróbować zaataować.

Setha

Setha zagryzła zęby i jeszcze przyspieszyła. W końcu skróciła dystans pomiędzy nią a sarną do takiego minimum, że mogła skoczyć. I gdy tylko jej łapy znów uderzyły o podłożę to napięła mięśnie i wyskoczyła do przodu by gryźć się w bok sarny.

Siomha Lorcan

sarna była jednak zwinniejsza, niz setha mogła się spodziewać. Odskoczyła w bok, chroniac się przed ugryzieniem, a jej tylna kończyna, wyrzucona do góry, uderzyła sethę kopytem w pysk. Nie było to mocne uderzenie, jednak dzięki temu sarna zwiększyła odległosć i swoje szanse na ucieczkę.

Setha

Setha, gdy znów jej łapy uderzyły o podłożę, znów zaczęła szybko biec za sarną. Nie zamierzała rezygnować z niej. Teraz, gdy tylko rozpoczęła polowanie to musiała coś upolować. A ta sarna tak smakowicie wyglądała. Więc Setha dalej biegła nie zważając na to, że jej szczęka zaczynała ją boleć.

Siomha Lorcan

I znów odległość się zmniejszyła. Setha była coraz bliżej celu, który był już wyczerpany i nie miał siły uciekać. Jednak sarna zmusiła się jeszcze do lawirowania między drzewami, mając nadzieję na to, że w ten sposób zgubi przeciwnika.

Setha

Setha uśmiechnęła się pod nosem i zamiast biec za sarną to zaczęła biec prosto skracając sobie przez to drogę. Bądź, co bądź to wilczyca ciągle miała siły, a jej mięśnie nóg równomiernie pracowały. Gdy wilczyca była bardzo blisko to znów skoczyła na sarnę, ale tym razem na jej plecy.

Siomha Lorcan

Sarna upadłą pod ciężarem wilczycy. Ale przy okazji potknęła się i przewracając się, poobijała też Sethę. Jednak to chyba nie był jeszcze koniec. Zwierze ostatnimi ruchami chciało się podnieść i uciec. Widać było, że robi to ostatkiem sił.

Setha

Setha spadła z sarny, ale szybko się odwróciła i widząc, że sarna chce się podnieść i uciec, to wilczyca znów skoczyła do niej, ale tym razem wgryzła się w jej grdykę. Przez co krew sarny prysnęła na futro Sethy zabarwiając je na czerwono. Wilczyca dalej trzymała zęby zaciśnięte na jej krtani tak długo by sarna umarła.

Siomha Lorcan

//zdanie bardzo dziwne i zagmatwane. Popraw to, ok?//

Krew buchnęła w nozdrza wilczycy, a jej cudny smak napłynął do jej pyska. O tak, czuła jak sarna umiera, drgając w konwulsjach. Polowanie Sethy zostało zakończone powodzeniem.

PODSUMOWANIE:

upolowane:
~jedna sarna
zdobyte:
~50 kości

Setha

Setha mogła wyczuć jak sarna umiera. Z jednej strony zaczęła żałować, że taka istota musiała umrzeć, ale z drugiej strony ucieszyła się, że wreszcie zje porządny posiłek. Po chwili wilczyca wypuściła sarnę z pyska. Ta z cichym puknięciem upadła na ziemię. W następnej chwili Setha zaczęła ją konsumować. Po jakimś czasie wilczyca zjadła to co najlepsze, a to czego już nie mogła zjeść, zostawiła pod jednym drzewem. Może ktoś inny głodny przyjdzie tu po zapachu zwierzyny i krwi, i będzie mógł się pożywić. Zanim Setha stąd odeszła to zabrała jeszcze 50 kości. Śladem po udanym polowaniu był jej czerwony pysk od krwi i lekko wydęty brzuch. Wilczyca odwróciła się i wolnym truchcikiem wybiegła stąd zostawiając truchło sarny.

zt.

Siomha Lorcan

TEMAT DO ZAMKNIĘCIA.