Stare Dworzyszcze

Wasp

- Dawno. Nawet bardzo dawno. Zapewne już nie wróci - odpowiedział. - A tamta wilczyca, cóż... z tego co wiem to z tego gwałtu zrodziły się dwa szczenięta, lecz nie znam ich losów.
Uniósł łeb, by spojrzeć w niebo. Często myślał o Sasuke i innych wilkach ognia, odczuwających awersję do Nocy po wojnie. Chyba żadnego z nich w chwili obecnej nie było już w krainie. Tym lepiej.

Sekai

-Hmm.. sądzę, że to dobrze, że już go nie ma... ale z drugiej strony.. Wataha Ognia straciła wojownika, też nie dobrze..- szepnęła do siebie. -Ja to nie chcę mieć szczeniaków, są mi one wcale nie potrzebne. Takie małe, futrzaste szczury chodzące wszędzie za tobą..- powiedziała z lekkim wyrzutem. -Hmm... długo jesteś w tej krainie?- zapytała wilka uderzając delikatnie ogonem o podłoże. Była tu tyle czasu, a jakoś nigdy nie spotkała się z tym wilkiem, jakim to cudem?

Wasp

Uśmiechnął się krzywo.
- Też nie lubię szczeniąt. Są męczące, upierdliwe, głupie... - powiedział. W jego głosie kryło się gorzkie rozbawienie. - A jak na ironię, moja partnerka właśnie oczekuje potomstwa. A w krainie jestem od dziecka. To już dość długo.

Sekai

-Aha, no to rzeczywiście sporo, nie twierdzę, że jesteś stary..- powiedziała z dziwnym uśmiechem, lecz gdy usłyszała o szczeniętach to ją lekko zamurowało, ale po chwili się odwiesiła. -Wiesz... znam cię krótko i nie wyobrażam sobie ciebie, jako ojca. Jakoś mi nie pasuje, ale rozumiem, że zrobiłeś to tylko dla swej partnerki..- powiedziała starając się nie okazywać zdziwienia i jej się to udawało.

Wasp

Zaśmiał się.
- Z tego co wiem od mojej dorosłej córki, to wcale nie jestem takim złym ojcem - odpowiedział. Teraz mogło to wydać się nader dziwnie - wilk, który tak nie znosi szczeniąt, ma dorosłą córkę, a jego partnerka jest w ciąży. Cóż, czego się nie robi dla ukochanej, nieprawdaż? Carly wygrała wielomiesięczną wojnę o szczeniaki.

Sekai

-Jej... dorosłą córkę? Ja już nie ogarniam, nie lubisz szczeniąt, a masz dorosłą córkę i będą małe. z dwoje małych łobuzów zajmujących ci na okrągło głowę i wołających "Tato! Tato! Pobaw się zemną! Tato, powiedz mu coś!" normalnie załamka.- poklepała wilka po ramieniu. -Serdecznie gratuluję i życzę ci tego abyś nie wpadł w depresje...- powiedziała z powagą.

Wasp

- Prawdziwa miłość wymaga poświęceń. W udanym związku nie można tylko brać, należy też dawać coś od siebie - powiedział, jakby chciał pocieszyć samego siebie. Dodał, uśmiechając się o wilczycy. - Myślę, że nie będzie tak źle... widzisz, znam jedno szczenię, które jest całkiem sympatyczne i znośne. Być może choć jeden z moich potomków będzie choć trochę przypominać tę małą?

Sekai

-No cóż, też tak sądzę.. a jak się urodzą będę mogła być chrzestną?- zapytała i się zaśmiała. -Mhm... oby było takie jak ta mała. Bądźmy dobrej myśli..- dodała nadal chichocząc. Lecz po chwili znowu wróciła do normalnego uśmiechu, otóż humor jej się poprawił ,nie spodziewała się tego.

Wasp

Roześmiał się.
- Myślę, że to nie jest najlepszy pomysł, zważywszy na to, że nie przepadasz za dzieciakami - odpowiedział. Bardzo miło rozmawiało mu się z Sekai - była sympatyczną waderą z poczuciem humoru, lecz nie brak jej było żadnej klepki. Dawno nie spotkał w krainie takiej osoby.

Sekai

-No cóż, może i masz rację, lecz jak mnie na niańkę wynajmiesz to szczeniaki będą nauczone kultury!- zawołała z dumą. Starała się być poważna, ale jej to nie wyszło. Zaczęła się śmiać, no cóż... w końcu to panna Sekaśka, czyż nie? Ano właśnie, a ona jest bardzo oryginalna. Podróby żadnej mieć nie może!

Wasp

Roześmiał się i pokręcił łbem, patrząc na rozmówczynię swymi pustymi, miodowymi ślepiami.
- Bardzo miło mi się z tobą rozmawia - stwierdził, gdy powstrzymał ten głośny chichot. Na jego długim pysku wciąż malował się przyjazny uśmiech.

Sekai

-Dziękuję..- skinęła głową tak jak to na dziewczynę przystało i się uśmiechnęła przyjaźnie. -Mogę stwierdzić to samo, też mi się miło z tobą rozmawia.- powiedziała i przejechała pazurem po ziemi patrząc nadal na wilka. Delikatnie przychyliła głowę patrząc w ziemię, lecz za chwilę znowu jej oczy patrzyły na wilka.

Wasp

- Dobrze więc, że dziś na siebie trafiliśmy. Gdybyśmy nie przybyli do tego miejsca, zapewne spędzalibyśmy teraz czas samotnie i na pewno nie tak radośnie, jak w tej chwili - odpowiedział. Dostrzegł, że wilczyca wciąż wraca na niego wzrokiem, więc zapytał. - Dlaczego tak mi się przyglądasz? Coś ze mną nie w porządku?

Sekai

-Nie, wszystko w porządku. Tylko tyle, że nie powinno się odwracać wzroku od swego rozmówcy, jak to irytujące to przepraszam. Staram się być kulturalna..- powiedziała lekko zakłopotana reakcją wilka. Stwierdziła jednak, że będzie patrzyła w ziemię, nie chciała być irytująca.

Wasp

Kiwnął głową.
- Rozumiem. Cóż, nie ukrywam, że drażni mnie, gdy ktoś tak nieustannie się we mnie wpatruje - powiedział. To było dla Waspa zawsze krępujące - wolał on pozostawać gdzieś z boku, rzadziej zauważany, kiedy cudze oczy nie śledziły każdego jego ruchu.

Sekai

-Aha no to dobrze, nie spojrzę na ciebie., jak tam to możesz mnie za ogon przywiązać do drzewa.- powiedziała a na ostatnie słowa się zaśmiała delikatnie, bo na co ma wybuchać śmiechem jak na małpa wylatująca z buszu? Ha no właśnie. Gdy wyobraziła sobie małpę wylatującą z buszu uśmiechnęła się.

Wasp

Zaśmiał się krótko, po czym nastąpiła cisza, przerywana jedynie szumem wiatru, poruszającym obnażone z liści gałęzie drzew. Wasp obejrzał się, by zerknąć na opuszczony dwór.
- Może zajrzymy do tych ruin? - zaproponował. - Możemy znaleźć tam coś interesującego.

Sekai

-Wiesz co? Popieram cię całkowicie. Kto idzie pierwszy?- zapytała i się podniosła. Otrzepała futro i machnęła puszystym ogonem. Zaczęła po cichutku iść w stronę ruin. Weszła do środka i się wychyliła. -Dobra, ja idę pierwsza.- powiedziała i zachichotała. Po chwili zniknęła, weszła głębiej.

Wasp

Wasp ruszył za rudą, wchodząc na podniszczone, kamienne stopnie, prowadzące ku wejściu. Minął próg i rozejrzał się po wnętrzu ruiny. Dość dawno temu miał okazję zwiedzić tę budowlę od środka, co prawda tylko częściowo. To pomieszczenie jednak pamiętał. Odniósł wrażenie, że było jeszcze bardziej zdezelowane i brudne niż w dniu, kiedy był w nim ostatnio.

Sekai

Wadera szła przed siebie, gdzie nie gdzie zwisały pajęczyny. Możliwe te, że gdzieś dalej śpią nietoperze, ale to trzeba mieć prawdziwego farta. Uważała na różne deski i tak dalej, aby przypadkowo na czymś nie stanąć. -Mhm... zwiedzałeś kiedyś tą budowlę?- zapytała idąc przed siebie. Delikatnie poruszyła ogonem.