Stare Dworzyszcze

Wasp

- Kiedyś zaglądałem do wnętrza, lecz zwiedzanie to za duże słowo na tamto - odpowiedział. Obejrzał się i dostrzegł, że ich łapy zostawiają na podłodze dość wyraźne ślady. No tak, wszędzie dokoła zalegały takie pokłady kurzu, że nie sposób było się temu dziwić. Ten dwór musiał stać opuszczony już dziesiątki lat.

Sekai

-Aha, cóż.. dziwne miejsce, ale ma urok..- stwierdziła i zaczęła delikatnie wchodzić na lekko spróchniałe schody zrobione z drewna. -Ludzie kiedyś to betonu nie znali?- prychnęła i zarzuciła grzywką. Uwaga... tylko delikatnie, aby nie spaść. Po chwili byłą już na górze. W jakimś starym pomieszczeniu..

Wasp

Zaśmiał się.
- Widać nie są oni tak inteligentnymi stworzeniami, jak mogłoby nam się zdawać - powiedział. Dziwny był ten ludzki proces ewolucji, Wasp odniósł wrażenie, że cywilizacja dwunożnych rozwijała się nad wyraz powoli. Również wszedł po schodach, a że był wilkiem dużym i przez to ciężkim, uczynił to z dużą ostrożnością.

Sekai

-To nawet ja wiem jak się beton robi, wystarczy trochę błota.- zaśmiała się. Szła dalej i dalej, długim korytarzem. Po boku znajdowały się jakieś drzwi. Otworzyła je delikatnie i weszła do pomieszczenia. Zrujnowane, ciemno kto wie, może i duchy tam są- wtedy miałaby się z kim łączyć. Dobre miejsce do wywoływania. Wskoczyła na stare łóżko i usiadła. -Ha! Nawet można tu spać!- zawołała dumna z tego odkrycia.

Wasp

Kiedy wkroczył do korytarza, zmarszczył lekko nos. Nadmiar kurzu powoli zaczynał go drażnić, lecz jak na razie napad kichania mu nie groził. Przystanął i rozejrzał się z uwagą, a kiedy usłyszał słowa Sekai, również wszedł do pomieszczenia. W oczy rzucił mu się stary mebel, który był tak zniszczony, że ciężko było określić, do czego niegdyś służył. Wysokość i dwie zachowane w całości szuflady nasuwały, że mogła to być komoda lub toaletka. Ciekawe, czy wewnątrz jest coś ciekawego?

Sekai

Spojrzała na mebel na który patrzył właśnie Wasp lekko zaciekawiona. -Mhm.. otworzysz?- zapytała i zaczęła skakać po łóżku, ale później znowu usiadła w tym samym miejscu co była wcześniej. Zeskoczyła z łóżka i podeszła do Waspa patrząc na niego pytająco. Miała nadzieję, że tam będzie jakiś łańcuszek który będzie mogła sobie przywłaszczyć, albo jakaś inna błyskotka.

Wasp

- Pewnie. Jak już tu jesteśmy, to musimy splądrować wszelkie skrytki - powiedział. Wasp podszedł do mebelka i przyjrzał się szufladom. Wyglądało na to, że zostały one zamknięte na klucz, lecz nie sprawiło to dla basiora problemu - drewno było stare i zawilgnięte, przez co wystarczyło mocne pociągnięcie, by szuflady wyrwać całkowicie. Wasp wyciągnął jedną z nich na podłogę. Wewnątrz był stos starych papierów, które samiec od razu wyciągnął, ciekawy ich treści. Pod papierzyskami znajdowało się małe pudełeczko, którym wilk się nie zainteresował. Był pewien, że Sekai od razu się do niego dorwie. A nuż znajdzie w nim jakieś błyskotki?

Sekai

Podeszła bliżej do Waspa i oparła się przednimi łapami o barki wilka, musiała mieć lepszy widok. -Co tam jest? Otwórz, otwórz!- pisnęła wpatrując się wielkimi oczami. Tak, miała nadzieję, że tam jest coś błyszczącego, a ta nadzieja się z chwili na chwilę powiększała. W końcu miała już różnego rodzaju łańcuszki i bransoletki w domu. Miała nadzieję, że ten byłby równie śliczny, jak tamte co miała.

Wasp

Wasp zajrzał do pliku różnych papierów i skrzywił się rozczarowany.
- Pfie, to tylko jakieś dokumenty! - fuknął i odepchnął owe papierzyska na bok, przez co rozsypały się po zakurzonej podłodze. Sekai go ponaglała, więc pochwycił w łapy pudełeczko i otworzył. Wydobył z jego wnętrza naszyjnik. Uniósł go wysoko ku światłu. Naszyjnik ten był koloru złotego i posiadał zawieszkę w kształcie serca, na której brzegu znajdował się sporych rozmiarów szafir. Wasp uśmiechnął się lekko. To musiało być bardzo kosztowne świecidełko. - Nic dziwnego, że ktoś zamykał tą szufladę na klucz... - powiedział i podał naszyjnik Sekai, dodając. - Masz, tobie bardziej się przyda. Nawet będzie pasować ci do oczu.

Sekai

Wzięła naszyjnik od wilka i mu się przyjrzała. Był śliczny! -Dziękuję, że mi go dajesz!- zawołała uradowana i przytuliła wilka, tak po koleżeńsku. Założyła naszyjnik i się uśmiechnęła. -Idę poszukać jakiegoś lusterka.- powiedziała i zaczęła chodzić po pomieszczeniu, zaglądając w każdy kont. W końcu znalazła miejsce gdzie znajdowało się lusterko. Machnęła ogonem i się przejrzała. Rzeczywiście, wyglądało to ślicznie... głębokie, błękitne, błyszczące oczy i to świecidełko na łańcuszku. Bardzo jej się podobało. Wróciła znowu do wilka. -Wiesz co? Podoba mi się.- uśmiechnęła się do niego.

Alliance

Wtem pomiędzy Waspa a Sekai wpadła mała, kolorowa istotka. Gdy się podniosła, cały świat obracał się w kółko. Jakiż jej feniks nieostrożny! W końcu gdy odzyskała należytą ostrość w obrazie, rozejrzała się, wycofując się prędko w bok. - Joł. - rzuciła i oblizała kiełki. - Żeby było jasne - nie jestem m a ł a, Ruda. - rzuciła do Sekai, wskakując na skalną ściankę ze zwinnością. - A jeśli chodzi o ciebie, Wasp, nie mam ochoty cię męczyć. Po prostu mi się nudzi, przyszłam tu ot tak sobie. Nigdy tu nie byłam. Kontynuujcie, a ja pozatruwam Starym Dworzyszczom wolność swoją osobą. - powiedziała, układając się wygodnie w pozycji leżącej.

Sekai

No cóż... w końcu to co spokojne i miłe musi się kiedyś skończyć nie? Z jej pyska wydobyło się westchnięcie. -Ale ja będę mówiła mała, chyba, że wolisz Y u k a r i.- powiedziała z wrednym uśmiechem na pysku. Wskoczyła na łóżko i zaczęła po nim skakać jak małe dziecko. -Jej, jestem.. nieogarnięta.- powiedziała sama do siebie i zeskoczyła jednak z łóżka, czyżby była lekko nadpobudliwa? Ależ skąd to tylko ADHD poziom nr. 3 -Dobra, Yuki..też tu jestem pierwszy raz.- powiedziała do małej i zaczęła szperać po innych szufladach, ale nic ciekawego tam nie znalazła niestety.

Wasp

Wasp zmarszczył nos. Nie chce go męczyć? O nie, Waspa sam widok tych nieznośnych wiecznych dzieciaków, zatruwających miłą atmosferę w krainie doprowadzał do szału. Małe, śmierdzące potwory, zachowujące się w groteskowy, nieznośny sposób, dokuczliwe, pozbawione taktu, szacunku i, co najgorsze, najdrobniejszych nawet pokładów rozumu.
- Do następnego, Sekai - powiedział. Ruszył do okna i stanąwszy na parapecie, wyskoczył. Wzbił się w powietrze i odleciał, nie oglądając się nawet za siebie.

zt

Alliance

Yuki zamruczała pod nosem coś niezrozumiałego, spoglądając w stronę Waspa. Zaczęło ją to delikatnie dobijać, że każdy jej unika. Ale to nic. Jeśli potrzebuje zrozumienia, to tylko swojej elity. Oblizała pyszczek. Może Sekai się przełamie? - Ty, ty masz ADHD? - mruknęła lakonicznie. Yuki co raz bardziej wyrastała z dziecięcych zabaw i w ogóle. Za dużo przebywała ze swoimi ziomkami, zaczęła więcej żyć w rytmie, ale wciąż jest tak samo szalona. Uniosła delikatnie brew i machnęła ogonem.

Getsu

Naglę wszyscy powinni słyszeć jakieś zgrzytanie. Czyżby potwór? A może stare drzwi? Nie to był kostek o imieniu Getsu, który właśnie tu przyszedł. Samiec uśmiechnął się do wszystkich, a następnie przywitał się: - Hejka wszystkim. -

Alliance

Yuki natychmiast straciła zainteresowanie Rudą, odwróciła łeb ku kościanemu potworkowi. - Joł. - jej pyszczek rozjaśnił cwany uśmiech. - Jak cię zwą, trupku? - zapytała, zeskakując ze skalnej półki i podchodząc do wilka, a raczej stosu kości. To ciekawe, że się jeszcze trzymają. Delikatnie tknęła kościstą łapę i poruszyła uchem. Tylko zgrzytanie. - Ja jestem Yuki. - mówiąc to, obiegła kilkakrotnie wilka, patrząc na niego z każdej strony, po czym wskoczyła na swoje miejsce na półce. Usiadła. Była teraz na wysokości jego.. czaszki?

Getsu

Getsu uśmiechnął się do szczeniaka, a następnie powiedział: - Ja jestem Getsu. - Uśmiechnął się szeroko. Jego kości zgrzytały, lecz już nie, aż tak. Zamachał ogonem, a potem siedział dalej. Poprawił kremową płachtę i uśmiechnął się do młodej wilczycy.

Alliance

- Ty - zaczęła - Ty w sumie żyjesz, czy nie żyjesz? - zapytała, unosząc brwi - Pierwszy raz widzę takiego dziwnego ludzia. Chociaż mieszkałam w.. kosmosie. - tak, to musiało zabrzmieć szalenie dziwnie. Poruszyła uchem i oblizała ostre jak brzytwa kiełki. Zaczęła machać na boki ogonem, wolno, leniwie.

Getsu

- Nie wiem czy żyje, lecz w kosmosie nie mieszkam - powiedział z uśmiechem i zamachał ogonem, a następnie się oblizał. Getsu nie dziwił się jej pytań ponieważ jak na razie, to on jest jedynym kościotrupem.

Alliance

- Ja kiedyś mieszkałam, na planecie Księżycowe Tokio. Ale to było dziesięć wieków w przód. - powiedziała, spoglądając na niebo, które produkowało delikatne, śniegowe panienki. Spojrzała na Getsu. - Od dawna jesteś trupkiem? Moim zdaniem to głupota. Bo czy się zabijemy, czy nie, dalej jesteśmy na tym świecie. - powiedziała nieco lakonicznie.