Świerkowy las

Volire

Pojawiłam się między drzewami, niedaleko od rodzinki. Spojrzałam na karibu, lekko się uśmiechnęłam. Zapewne robota Hery. Przypomniałam sobie niedawno, swego pierwszego karibu z pomocą Dasty. Ciekawe czy z mamą też tak będzie. O ile będzie.

Kirina

Chwilę wahałam się, czy spróbować. Ale stwierdziłam, że skoro Herze się udało, a jest ode mnie sporo młodsza, to niby czemu mi też nie miałoby się udać? Nagle usłyszałam szmer. Odwróciłam się. "Karibu" - pomyślałam. Zaczaiłam się. Nagle skoczyłam na zwierzę i zagryzłam je. Próbowało się wyrwać, ale ja przygniotłam je do ziemi. Trzymałam tak przez chwilę. Udusiło się. Spojrzałam na zwierzę. Nie mogłam uwierzyć że mi się udało. Byłam ubrudzona w krwi. Przeszkadzało mi to trochę, ale nie miałam siły o tym myśleć. Ruszyłam karibu łapką.
- Mamo! Mamo udało i się! - krzyczałam uradowana. Pobiegłam w stronę matki. Ale mamy już nie było. Smutna odeszłam stąd.

Volire

Popatrzyłam na Kirinę z lekkim uśmiechem. Sama nie dokońca umiałam polować, a już jestem dorosła. Postanowiłam trochę potrenować. Wyskoczyłam z krzaków i przeszłam obok Kiriny.
- Witaj - rzuciłam krótko.
Wskoczyłam w następne krzaki. Dało się usłyszeć ciche szmery, przeszywające ciszę. Po chwili z krzaków wyskoczył spłoszony, dorodny jeleń. Gnał przed siebie. Za nim gnałam ja. Brudna robota, ale cóż. Naprowadziłam jelenia na grube drzewo, a potem go zdezorientowałam, by się odwrócił, gryźnięciem w zad. On uderzył rogami o drzewo, dostając całkowitej kontuzji. Na to czekałam. Skoczyłam wprost na niego i przegryzłam mu tętnicę. Krew ściekała po moim pysku, a on przestał wierzgać kopytami, opadł z sił. Był jak maskotka przyczepiona gwoździem do ściany. Odwróciłam się i walnęłam tylnimi łapami o drzewo, a jeleń sam z niego odpadł. Zaczęłam go jeść. Było to za dużo jak na jedną wilczycę, więc większość zostawiłam. Oblizłam kły z krwi i odeszłam z tego miejsca.

Helmi

Malutka, kremowa wilczyca o puchatej sierści szła przez las. Rozglądała się, a z każdym krokiem uczucie strachu narastało. To miejsce było takie ciemne i ponure... Helmi spuściła wzrok i zaczęła obserwować swoje łapki by nie patrzeć na otoczenie.

Donn

Czarny wilk przyszedł tutaj brudny od krwi. Opadł pod drzewo, jego masywne ciało unosiło się równomiernie przy oddychaniu. Mlasnął kłami oblizując je i spojrzał na szczeniaka.

Helmi

Idąc tak ze spuszczoną głową, na oślep, wpadła wprost w wielkiego wilka. Uderzyła łebkiem w jego łapę. Cofnęła się o krok i uniosła łebek, spoglądając na nieznajomego. Wzdrygnęła się mimowolnie i jeżąc sierść, wycofała o jeszcze kilka kroków.

Donn

Uśmiechnął się kątem pyska i lustrował szczeniaka wzrokiem - Boisz się? - spytał i patrzył na jej zjeżoną sierść na karku. Zaszurał ogonem.

Helmi

Nieznajomy wilk, który w oczach Helmi przypominał potwora, nie zaatakował jej, więc małej wrócił zwyczajny dla niej humor. Usiadła i przekrzywiła łebek, przyglądając mu się. - Nie - odrzekła.

Donn

- To podejdź tu. - uśmiechnął się szerzej i czekając chwilę dłużej sam przygarnął ją do siebie łapą. - Jak cię zwą? - spytał obserwując jej zachowanie cały czas.

Helmi

- Helmi, chyba - odpowiedziała i uśmiechnęła się szeroko, przyglądając wilkowi. Sprawiał wrażenie całkiem sympatycznego. Widocznie pozory mylą.

Donn

- Miło mi cię poznać Helmi. Jestem Donn - posadził ją sobie na łbie i wstał. Stanął na tylnych łapach co sprawiło, że szczeniak został wyniesiony baardzo wysoko. - Podoba ci się? - spytał i zaczął się powoli okręcać na dwóch łapach z nią na łbie.

Helmi

Dość szybkie stracenie stałego gruntu pod łapkami sprawiło, że Helmi na początku poczuła się niepewnie. Kurczowo objęła łapkami głowę Donna i rozejrzała się. Z takiej perspektywy widziała dziuple ptaków, wiewiórki i inne zwierzęta kryjące się na gałęziach drzew. Taka wysokość normalnie nie była możliwa do osiągnięcia dla szczeniaka. - Łał... - szepnęła, przyglądając się płomiennorudej wiewiórce.

Donn

Posadził ją na ziemi i widząc jej zachwyt wiewiórką skoczył szybko i złapał zwierzątko delikatnie kłami, których jeden ruch mógł zakończyć żywot tego jakże 'rozkosznego' stworzonka. Położył go na łapkach Helmi, wiewiórka wydała się być oswojona i od razu zaczęła skora do zabawy bawić się pazurkami szczeniaka. - To prezent ode mnie. - zaśmiał się i znów położył.

Helmi

Jeszcze przez chwilkę przyglądała się wiewiórce z zachwytem, po czym przeniosła uradowany wzrok na Donna. - Naprawdę? - spytała. - Dlaczego mi ją dajesz?

Donn

- Ponieważ tak. - nie był skory do odpowiedzi na to pytanie. Szczeniaki traktował zupełnie inaczej niż dorosłe wilki. - Głodna? - spytał.

Helmi

Zastanowiła się przez chwilkę. Kiedy ostatnio jadła? - Może trochę... - odpowiedziała, po czym popatrzyła na Donna. On nie było skory do odpowiedzi, a ona bywała bardzo ciekawska. - Tak, czyli jak? - zapytała.

Donn

Zamiótł ogonem podcinając jej łapki by się wywaliła w odpowiedzi na pytanie i pochylił się do skoku, po chwili zgrabnym ruchem skręcił kark jelonka, który jak widać beztrosko odpoczywał w wysokiej trawie. Podszedł z nim do wilczycy i położył go przed nią - Jedz. - uśmiechnął się i gładząc ją po łebku łapą położył się znów pod drzewem. Polubił tego szczeniaka choć nie okazywał jakoś specjalnie tego.

Helmi

Gdy Donn podciął jej łapki i po upadku Helmi podniosła się, zaczęła burczeć. - Za co t... - ale urwała, kiedy do jej noska dotarł zapach zwierzęcia. Niemalże rzuciła się na jelonka, małymi ząbkami wyrywając niewielkie kęsy mięsa i połykając łapczywie.

Donn

Zaczął się głośno śmiać widząc jej apetyt i przy tym obnażył swe masywne białe kły. Po chwili kłapnął nimi patrząc na nią z uśmiechem dość delikatnym, ale zawsze i spytał - Gdzie są twoi rodzice? - zastrzygł uchem i dodał - Nie powinnaś się sama szwędać o tej porze po lasach. - ...

Helmi

Na pytanie wilka poderwała łebek i oblizała pyszczek, przez chwilę patrząc gdzieś w dal. Długo myślała zanim cokolwiek odpowiedziała. Uszy jej nieco oklapły. - Nie wiem - odrzekła, przenosząc wzrok na Donna.