Świerkowy las

Lightning

Usiadła. Jej czerwone ślepia dziwnie błyszczały obserwując wilczycę:
-A ja...może rok...może dwa...-po jej pysku błądził grymas nie podobny do żadnego z uczuć-...nie patrze na czas...
Odwróciła wzrok w stronę jakiegoś niewidzialnego pyłku:
-Twoja historia?-zapytała nagle...

Idalia

- Długa, ponura i w wielu momentach nudna... - rzekła wymijająco zwyczajnym dla niej ciepłym, spokojnym tonem głosu. Nie chciała opowiadać o sobie wilczycy, której znała tylko imię. Nie potrafiła zaufać obcym tak szybko.

Lightning

-A moja? Na pewno nie jest lepsza...-wpatrywała się w jeden punkt
Powoli poruszała ogonem. Kiedy mówiła o swojej przeszłości przed oczami stawał jej ten basior,który wygonił ją z jej królestwa...

Idalia

Westchnęła. - Cóż na to poradzić... chyba niczyje życie nie było całkowicie usłane różami - powiedziała po chwili. Jeszcze nigdy nie spotkała w tej krainie osoby, która powiedziałaby, że ma za sobą same dobre chwile.

Lightning

Zaśmiała się ponuro. Tak-to była prawda,szczera prawda. A w większości prawda boli. Po chwili milczenia spytała,jakby z oporem:
-Przepraszam,że pytam...ale...dlaczego,lub jak to się stało,że jesteś śl...że nie widzisz?...Jeśli nie chcesz-nie odpowiadaj.-dodała po chwili...

Idalia

Uśmiechnęła się delikatnie. Nie pojmowała, dlaczego wszyscy uważają jej kalectwo za trudny dla niej temat. - Kiedyś w walce pewien wilk ranił mnie w oczy - odpowiedziała.

Lightning

Pokiwała głową na znak że rozumie. Przypatrzyła się staremu,zniszczonemu już drzewu. Westchneła ciężko...

Idalia

//Fajnie, że Hekate ten gest zauważy XDD//

Wzdrygnęła się delikatnie, jeszcze szczelniej otulając łapki ogonem. Nie znosiła zimy. Nie dość, że odzwyczaiła się od takich mrozów, to jeszcze ten klimat kojarzył jej się z rodzinnymi stronami.

Lightning

//No,przepraszam,przepraszam//
Zawiał silny wiatr. Drgneła. Swoimi ślepiami lustrowała uważnie wilczycę...

Idalia

Jeszcze raz wzdrygnęła się mimowolnie, ale tym razem już nie z zimna. Hekate miała wspaniałą intuicję. - Przyglądasz mi się... - słowa wilczycy zabrzmiały bardziej jak stwierdzenie niż pytanie.

Lightning

Szybko odwróciła wzrok. Zaczeła mimowolnie poruszać ogonem.Nastała niezręczna cisza. Chcąc ją przerwać,zapytała:
-Pamiętasz swoją rodzinę?...

Idalia

- Tak. Doskonale - odpowiedziała i westchnęła ciężko. - Ale nie wspominam jej zbyt dobrze, niestety... A Ty? Zwykle gdy ktoś zadaje to pytanie, sam swej rodziny nie pamięta.

Lightning

Westchneła ciężko:
-Masz rację...rodziny nie pamiętam...czasem mam sny...o niej...są...conajmniej dziwne,dla niektórych przerażające...
Zamkneła oczy,wsłuchując się w odgłosy lasu...

Idalia

- Nie musisz mówić mi o swojej rodzinie i odczuciach, jeśli nie chcesz - odpowiedziała spokojnym tonem. Westchnięcie powiedziało Hekate, że to nie jest prosty dla Lightning temat. Uśmiechnęła się lekko. Polubiła tę wilczycę.

Lightning

Machneła kilka razy ogonem zanim się odezwała.
-Jeśli chcesz mogę Ci opowiedzieć...o tych snach...bo tylko dzięki nimi mam jako-taki obraz moich rodziców...

Idalia

Uśmiechnęła się jeszcze raz. - Jeśli chcesz, możesz mi powiedzieć - odrzekła. Być może wrażenie, że mówienie o rodzinie nie było przyjemne dla rozmówczyni było mylne?

Lightning

Zamyśliła się po czym powiedziała:
-Śnią mi się wilki.Bardzo dużo wilków.-jej głos był pusty,bez żadnych uczuć-Bięgają jakby były w pułapce.Wyją,skomlą wydają różne dźwięki.Zachowują się jakby ktoś na nich polował,a one nie mogły się obronić.A potem padają jeden po drugim.Z ich ust,oczu,uszu wypływa krew.Wśród nich są szczeniaki,starcy,dorosłe.A potem widzę dwójkę wilków.Ich oczy są powleczone dziwną mgłą,patrzą na mnie,poruszają pyskiem jakby chciały coś powiedzieć.A potem odpływają...I chyba właśnie są to moi rodzice...

Potrząsneła łbem chcąc oddalić od siebie ten obraz...

Thief

przy szarżował na dwóch łapach i zatrzymał się czekając na Flake

Idalia

Westchnęła po wysłuchaniu całej opowieści. - To muszą być naprawdę trudne sny... - rzekła tylko po chwili milczenia. Cóż innego mogła powiedzieć? Głos Lightning był wyprany z wszelkich emocji, ale Hekate mogła się domyślić, że to wcale nie było dla rozmówczyni łatwe.

Lightning

Siedziała nic nie mówiąc. Po chwili rzekła:
-Przyzwyczaiłam się...
Powoli poruszała ogonem. Dawno zauważyła nieznanego wilka,który stał pomiędzy drzewami. Teraz przypatrywała mu się,mierząc go wzrokiem...