Świerkowy las

Focus

Ona nie była pewna, czy obierze własnie tą drogę, ale najbardziej ją fascynowała.. i tak będzie to w dalekiej przyszłości, gdyż na razie nie ma zamiarów[ani postów] przystąpić do testu. Uśmiechnęła się tylko, co trochę spoglądając na niebieskiego basiora.

Kinnojo

Wilk również się uśmiechnął.
- A ty? - spytał. - Wybrałaś już co chciałabyś robić w przyszłości? - przekrzywił z zainteresowaniem głowę. Rozmowa jakoś się kleiła, ale i tak nie był najlepsze w te klocki.

Jenna

No dobra złapała, długiego stopa, będzie trzeba przewinąć, ale to innym razem. Wstała i rozejrzała się po okolicy. Trochę się zmieniło od jej stopu, no ale trudno. Uśmiechnęła się lekko, tylko wilk ze wzrokiem jastrzębia mógł go ujrzeć. Usiadła i zaczęła się im przyglądać. Po chwili wstała i wyszła.
zt.

Szandia

Sznadia wolnym krokiem weszła do lasu. Rozejrzała się po nieznajomej okolicy. Położyła się przy drzewie. Było tak cicho i nudno, że wilczyca prawie przysypiała. Machnęła kilka razy znudzona. Miała nadzieję, że coś się wydarzy.

Helmi

I Helmi znowu odeszła z krainy na długie kilka tygodni. To niesamowite, jak swego czasu znienawidzona przez to szczenię tułaczka wrosła w jej codzienność, jak małej brakowało codziennego włóczenia się i poznawania nowych terenów, gdy zatrzymywała się gdzieś na dłużej. Lecz dziś wróciła do krainy, do swego ukochanego miejsca na ziemi, jedynego, w którym czuła się, jak w domu. Zmęczona tymi częstymi wędrówkami powróciła, by odpocząć, a może i pozostać na stałe, nie znikać już nigdy? Tego w tej chwili nie mogła powiedzieć.
Drobne wilczątko kroczyło przez las, patrząc na te ukochane, a porzucone przed wieloma tygodniami tereny. Napawała się ich widokiem, a na jej pyszczku rozciągał się coraz szerszy uśmiech. Dom!

Szandia

Sznadia usłyszała, że ktoś wkracza do lasu. Spojrzała w stronę nowo przybyłej. - Cześć - przywitała się wesoło. przyjrzała się trochę małej wilczycy, jednak po chwili wzrok przeniosła na zachmurzone niebo. Wyglądało na to, że miała padać. Wadera miała dość ciągłego moknięcia, gdzie tylko się zjawiła to pogoda musiała się zepsuć. Jednak tym razem miała nadzieję, że te chmury przejdą i się rozpogodzi.

Helmi

Helmi rozpromieniła się, gdy zobaczyła nieznajomą wilczycę, choć gdzieś w środku poczuła słabe ukłucie żalu, że nie jest to nikt z jej starych znajomych.
- Witam - odpowiedziała z uśmiechem. Nie przywitała się z Szandią tymi samymi słowami, co ona, była bowiem przekonana, że do dorosłego nieznanego wilka 'cześć' mówić jej nie wypada. Taki wyraz szacunku.

Szandia

Kolejny szczeniak, który spacerował sobie po krainie bez opiekunów. Co prawda zdziwiło ją to, ale nie miała zamiaru teraz się dopytywać szczegółów. Uśmiechnęła się do nieznajomej. - Jestem Szandia - przedstawiła się. Z nieba zaczęły spadać małe, pojedyncze krople deszczu.

Helmi

Helmi zadarła łebek i spojrzała w górę, w niebo, którego duże fragmenty wyzierały spomiędzy iglastych gałęzi. Deszcz był jej niestraszny, więc nie zajęła się rozglądaniem za jakimś schronieniem. Wróciła wzrokiem na Szandię.
- Miło mi panią poznać - powiedziała. - Ja jestem Helmi.

Szandia

- Mi też ciebie miło poznać - powiedziała z uśmiechem. Lubiła dzieci i to bardzo. Machnęła kilka razy ogonem. Deszcz powoli zaczął przechodzić. Nagle do nosa Szandi dotarł zapach zająca. Wilczyca uważnie rozejrzała się po lesie. Jednak na leżąco nic nie zobaczyła. Wstała cicho i poszła za śladem zapachu. Wreszcie dostrzegła zwierzę. Bez szelesty zaczęła się skradać. Podeszła bliżej i nagle skoczyła na zwierzynę. Zając odbił się lecz za późno. Wilczyca wbiła w niego zwoje pazury. Przegryzła mu gardło. Zając zesztywniał. Wadera podeszła do Helmi i dała jej połowę zwierzyny. - Proszę, to dla ciebie - rzekła.

Helmi

Na ten miły gest podzielenia się jedzeniem Helmi zareagowała szerokim uśmiechem, lecz nie skosztowała zająca. Zamiast tego odsunęła go łapką, przysuwając podarowaną część w kierunku Szandii.
- Bardzo dziękuję, ale nie jadam mięsa - powiedziała przepraszającym tonem.

Szandia

- Jak nie chcesz to nie musisz go jeść - powiedziała. Wcale nie miała do Helmi pretensji. Rozumiała jej decyzję. - A może chcesz się tym poczęstować - dodała wyciągając orzechowe ciasteczka. Zjadła swoją porcję zająca, a drugą zakopała pod małym świerkiem. Oblizała się po posiłku. Ona dawno nie jadła czegoś tak dobrego. w końcu zając to ulubiona jej zwierzyna.

Helmi

Helmi nie była żarłokiem, ale jakiemu szczeniakowi nie zaczęłaby cieknąć ślinka na widok orzechowych ciasteczek albo jakichkolwiek innych słodyczy?
- Bardzo chętnie - powiedziała, a uśmiech na jej drobnym pyszczku jeszcze bardziej się poszerzył, wzrok złocistych oczu zaś spoczął na opakowaniu z ciastkami. Sięgnęła doń łapką i wyciągnęła jedno ciasteczko.

Szandia

Szandia także wzięła jedno ciasteczko. Zjadła je z smakiem. Uwielbiała słodycze, ale umiała się opanować. Na niebie chmury już poodchodziły. Księżyc rozświetlał Ziemię. Oczywiście nie było to jakieś wielkie światło, ale zawsze coś. Zaczął wiać lekki wiaterek. Wilczyca wzięła jeszcze jedno ciastko i skonsumowała.

Helmi

- Pyszne - powiedziała z uśmiechem, kiedy skosztowała jedno z ciasteczek. Była nieco zmęczona, ale nie chciała jeszcze zasypiać, wolała nacieszyć się wilczym towarzystwem, którego w ostatnim czasie trochę jej brakowało. Położyła się na brzuchu, podwinęła pod siebie chude łapki i otuliła się biało-szarym ogonem.
- Z jakiej jest pani watahy? - zapytała. Niestety przez swoją długą nieobecność zupełnie zatraciła wspomnienie zapachów poszczególnych watah, więc nie mogła sama tego rozpoznać.

Szandia

- Z wiatru. Tak jak ty. Wyczułam twój zapach - powiedziała. Położyła się i owinęła swoim puszystym ogonem. Wilczyca dostrzegła kolejnego zająca, jakieś 6 metrów przed nią. Chętnie by go upolowała, jednak nie chciało jej się już ganiać, ani jeść, więc szkoda by było zmarnować bez potrzeby czyjeś życie.

Helmi

Uśmiech na delikatnym pyszczku Helmi jeszcze się poszerzył - swego czasu dość rzadko spotykała wilki ze swojej watahy, a tu proszę! Pierwsza poznana osoba od powrotu i od razu członkini Wiatru! Ucieszyło ją też, że pomimo tak długiej nieobecności woń watahy na jej futrze nie osłabła.

Szandia

Szandia wyczuła zapach dzika, a raczej kilka dzików. Wstała i trochę nerwowo zaczęła szukać zwierzyny. Odwróciła się i zobaczyła trzy dorosłe dziki. - Helmi uważaj! - powiedziała, a raczej krzyknęła. Zwierzęta stały nieruchomo obserwując każdy ruch wilczyc. Wadera podbiegła szybko do szczeniaka i chwyciła go za futro. Już chciała uciec jednak dziki ją otoczyły. Sama wiedziała, że nie da radę tylu dzików. Tak dobrze to ona nie była wyszkolona.

Helmi

Helmi po raz pierwszy w życiu zobaczyła dzika. Lecz nie musiała wiele o nich wiedzieć, by zrozumieć, że są to stworzenia bardzo niebezpieczne. Zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, Szandia chwyciła ją za sierść, co sprawiło, że mała cichutko pisnęła w zupełnie niekontrolowany sposób. Chwyciła się mocno wadery, żeby tylko ta jej nie puściła. Gorączkowo zaczęła się rozglądać, szukając miejsca, w którym mogłyby się skryć, lecz masywne potwory otoczyły je ze wszystkich stron. Teraz jedyną drogą ucieczki były drzewa, a przynajmniej tak się Helmi zdawało.

Szandia

Sznadia gorączkowo zaczęła szukać jakiegoś wyjścia. Znalazła obiekt ucieczki. Bardzo blisko niej było drzewo, ale żeby się na nie spiąć musiał by mocno się wybić i wbić pazury w odpowiednie miejsce. Postanowiła zaryzykować. Skoczyła jak najmocniej umiała, wyjęła pazury i wbiła je w korę świerku. Weszła na bezpieczną odległość od ziemi i puściła Helmi na najgrubszej gałęzi. - Zaraz pójdą - powiedziała, żeby uspokoić szczenie. Jednak gdy chciała zrobić krok poślizgnęła się i zaczęła spadać. Nie zdążyła się uczepić drzewa i wylądowała na ziemi. Na szczęście nic jej się nie stało, ale diki zaczęły biec w jej stronę. Wilczyca była teraz lekko oszołomiona.