Świerkowy las

Helmi

Helmi szybko zaufała Szandii, więc nie protestowała, kiedy ta wskoczyła na drzewo i posadziła ją na gałęzi. A kiedy spadła, mała zeskoczyła na dużo niżej położoną gałąź. Chciała złapać wilczycę i wciągnąć ją na drzewo z powrotem, ale nie miała na tyle siły. Była tylko małym szczeniakiem. Na dodatek wadera wyglądała na oszołomioną...
- Sz...szandia! Wróć na drzewo, szybko! - krzyknęła drżącym głosem. Nie wiedziała, co może zrobić.

Szandia

Szandia szybko wróciła do normy. Wskoczyła na drzewo w ostatniej chwili. Dziki okrążyły drzewo. Wilczyca obmyśliła ryzykowny plan. Wskoczyła na jednego z dzików i wbiła swoje pazury w niego. Zanim reszta się zorientowała wilczyca wróciła na drzewo. Dość długo czekała, aż zwierzyna zrezygnuje, ale nic z tego.

Helmi

Helmi nic nie mówiła, tylko patrzyła w napięciu na poczynania wilczycy, które w jej dziecięcych oczach był niezwykle ryzykowane i odważne. Nie chciała też przeszkadzać Szandii, która być może obmyślała teraz plan ataku na kolejnego dzika lub sposób ucieczki, więc wciąż siedziała cicho, kurczowo trzymając się gałęzi.

Szandia

Szandia rozejrzała się w poszukiwaniu czegoś, co mogło by jej ułatwić ucieczkę, lub też zabić jakiegoś dzika. Nagle dostrzegła małe szkiełko. Bez namysłu skoczyła na ziemię i jak najszybciej chwyciła za szkiełko. Jeden z dzików zaczął biec w jej stronę. Wilczyca rzuciła w niego szkiełko, a ono trafiło w nogę. Przez co zwierzę upadło. Reszta zwierzyny zaczęła uciekać. Zdziwiło to waderę, gdyż zazwyczaj dziki walczyły, a nie uciekały. Szandia wbiła pazury w ssaka i przegryzła mu gardło. Zwierzę zesztywniało. Wilczyca wróciła na drzewo. Nie chciała by Helmi oglądała oglądała takie coś. Przecież to jest szczeniak.

Helmi

Ale Helmi patrzyła bardzo uważnie na wszystkie poczynania Szandii, a w jej wielkich, złocistych oczach malowało się prawdziwe przerażenie.
- C-co to za potwory? - zapytała, kiedy Szandia wróciła do niej na drzewo. Leżała wtulona w gałąź i wbijała się w nią pazurkami, a wzrok miała wbity w zabitego dzika.

Szandia

- Nie bój się - powiedziała podchodząc do Helmi. Widziała, że szczenie było przerażone, wiec postanowiła zabrać je z tego miejsca, aby zapomniała o wydarzeniu związanym z tym lasem. Złapała małą waderę za futro, ale tak żeby nic nie poczuła. Zeskoczyła z drzewa na ziemię. Zaczęła biec w kierunku Polany Spotkań.

<z>

Helmi

Helmi nie opierała się Szandii, wręcz przeciwnie! W tej chwili chciała oddalić się od tego lasu jak najszybciej i była wdzięczna waderze, że ta postanowiła jej w tym pomóc.

zt

Rishia

Młoda smoczyca powoli zaczęła się nudzić, ponieważ Jenna i Michael siedzą cicho jak na pogrzebie. Ris także się nie odzywała słówkiem lecz co ma robić w tej chwili... Porozglądała się trochę po okolicy i wzrokiem spoczywała na każdym wilku. Tłoczno tu trochę. Gadzina podeszła do Jenny - Jenna, ja już pójdę. Miło mi było, może jeszcze się spotkamy. Do zobaczenia - Pożegnała się i poczęła iść przed siebie, po czym nagle jej oczom ukazała się biała wilczyca, która siedziała za drzewem obserwując... coś tam. Rishia tylko poprzyglądała się waderze, a następnie poszła.

Neir

Szczeniak wbiegł dosłownie w las, na szczęście zatrzymał się przed sporym, świerkowym drzewem. Otrzepał się i usiadł w cieniu koron drzew, wyczekując Flake. Już nie mógł doczekać się swojego pierwszego polowania.

Macky

Kiedy Macky przyszła dumnym krokiem, spojrzała w piękny las. Uwielbiała świerki. Pod wielkim drzewem ujrzała wilka, szczeniaka. Pobiegła do niego.
"Hej, jak się nazywasz?" zapytała go.

Yakato

Tylko wybiegł z ulicy, od razu wręcz znalazł się w lesie. Postanowił to właśnie miejsce, jako pierwsze pokazać wilczkowi. Niby nic, ale to ma być przedsmak, który będzie kusił by wejść i poznać Krainę lepiej. Yakato padł na ziemię przy jednym ze świerków i schował się za nim. Pan Piernik zaś stanął w widocznym miejscu, jednak nie zdradził pozycji niebieskiego. Zapewne młodziak znów chciał nastraszyć kolegę...

Teodor

W tejże chwili Teodor się zatrzymał i dreptał przez lasek. Wciągał mocno powietrze. Wiedział, że gdzieś tu się kryje jego nowy kolega. Uśmiechnął się chytrze i przywarował na brzuchu w wysokiej trawie. Nie było mowy o tym, by się ruszył. Zrobił to jednak zupełnie instynktownie, z jakimiś dziwnymi przeczuciami.

Yakato

I wtedy Yakato wyskoczył zza drzewa znów robiąc hałas.
- Raaaawwwwrrr! - krzyknął merdając ogonem z zawrotną prędkością i padając na plecy. Zwijał się teraz ze śmiechu, bowiem nawet jeśli inie udało mu się wystraszyć towarzysza, był wilczkiem o niezwykle nietypowym podejściu do życia i mógłby śmiać się bez końca, zupełnie bez powodu.

Teodor

Teodor ani drgnął, choć trochę zdziwiony był tym, że Yak wyskoczył z ,,Nie-Wiadomo-Gdzie'', robiąc hałas dziesięciu dorosłych wilków i śmiejąc się do rozpuku. Machnął jednak raz ogonem i odchylił uszy w tył, jak przystało na wilka( 83 ). Jednak po chwili wstał i otrzepał się z niemi, wpadając na wilczka, gdyż nie chciał był gorszy. Złapał go za ucho i nie zamierzał w najbliższym czasie puszczać, a przy tym warczał komicznie, chcąc powstrzymać śmiech. O, jednak był całkowicie pokojowy. x3

Yakato

Gdy ten złapał go za ucho, Yakato zapiszczał jakoby go bolało. Ale nie bolało. Miast tego postanowił się odwdzięczyć. Jakimś cudem udało mu się chapnąć ogon szczeniaka i wykorzystać to. Ciągnął więc jego ogon, próbując jednocześnie uwolnić ucho z paszczy Teodora i pomrukując coś niezrozumiałego. Prawdopodobnie 'puszczaj, puszczaj duszo nieczysta' gdyż takie właśnie teksty najczęściej miał na umyśle Yakato.

Teodor

Teodor nie dawał za wygraną. Trzymał się jego ucha, zaś jego zęby wyznaczyły już na jego uchu miejsce na... uuu, siedem kolczyków. x3 Nim wilczek się spotrzegł, Yakato złapał go za ogon, więc ten szarpnął lekko, co sprawiło, że zaczęli się toczyć. Lecz instynktownie Teoś nie puszczał, to byłaby zbyt wielka zniewaga, gdyby potem został przez innych wyśmiany.

Yakato

Aż wreszcie Yakato wykorzystał moment, podczas którego się turlali i puścił Teodora, żeby sam się dalej poturlał, hue, hue. Sam zaś śmiał się i śmiał, bez większej jak zwykle przyczyny. Życie było zbyt piękne by marnować je na byle płacze i ogólne rozpaczanie. Trzeba więc było śmiać się! Śmiać bez opamiętania! Co zaś o tym wszystkim sądził Pan Piernik? Widocznie nic, bo kiwając głową z dezaprobatą położył się i oglądał z dala poczynania szczeniaków.

Teodor

Teodor również puścił Yakata i czekał na okazję, by się zatrzymać. W końcu przewrócił się na łapy i widząc rzeczółkę ( :3 ) wychamował gwałtownie, zaczepiając się o kamyk. Spojrzał na toczącego się właśnie z góry kolegę. Zachichotał gardłowo i wpatrzył się szumiocą cichą rzeczkę.

Vanja

Van siedziała tutaj już chwilę uśmiechając się szeroko, nie lubiła szczeniąt, a przynajmniej większości z nich, lecz te ją rozbawiły. Dlatego też powoli wyszła z ukrycia i ruszyła w ich stronę. W ostatniej chwili jednak powstrzymała się, nie chciała im przecież przeszkadzać, dlatego też usiadła nieco dalej od nich, owinęła tylne łapy ogonem i tylko obserwowała, choć wiedziała, że teraz mogą ją zobaczyć.

Teodor

Tak też się stało. Teoś dostrzegł duuużą waderę i śmiało ruszył pod górkę, nie zważając chwilowo na kolegę.
- Dzień dobry. - Odparł i ukłonił się jej niczym Francuz prawdziwej damie. Nie miał bynajmniej ochoty na rozmowy takie, jak dzieciak z dorosłą waderą. Czuł się dorosłym, choć miał ledwie dziewięć miesięcy, może trochę mniej.