Szara Puszcza (polowanie Athorii)

Athoria

Duża, porośnięta wysokimi drzewami przestrzeń. Las. Najzwyklejszy w świecie. Rosną tu stare, rozłożyste dęby, buki i graby, ana dnie lasku można dostrzec zielone mchy i paprocie... Wśród leśnych gąszczy kryje się wiele zwierzyny, która przystosowała się już do panujących tutaj warunków... Dosyć często słyszy się tu, jak krople deszczu szeleszczą wśród liści górnej warstwy lasu. Częste opady nieustannie przerywają panującą tu ciszę oraz spokój. ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lekkie, ciche, przepełnione gracją i kocią zwinnością kroki. Bezszelestne. Z cienia wyłoniła się smukła sylwetka szarej wadery. Uszy położone, ogon lekko uniesiony. Postać skupiona teraz tylko na jednym, której pysk zdawał się teraz być pozbawiony wszelkich emocji. Zmrużyła ślepia i uniosła pysk delikatnie w górę, by wyczuć woń swojej nowej ofiary.

Brenda

Jako MG:
Z pozoru cisza rozdzierała przestrzeń lasu, a wokół jedynie drobne ptaki wiły swe gniazda. Uszom wilczycy dochodziło jedynie ciche pohukiwanie sów i rytmiczny szum liści drzew. zdawało się, jakby wszystko wokół usnęło, a niezmącony spokój zawisł w powietrzu. Zdawać by się mogło, iż spokojniej już być nie może, co na owy las pełen zwierzyny było nieco podejrzane. Jedynie kołysanie koron drzew na wolnym wietrze dawało symbol, iż czas nie stanął w miejscu, lecz nadal się toczy, nawet w tym otulonym ciszą miejscu...

Athoria

Wilczyca przeszyła okolicę swoim uważnym wzrokiem, szukając nawet najmniejszej poszlaki, śladu, który mógłby ją doprowadzić do zamierzonego celu. Spuściła łeb prawie do samej ziemi i równie cichym krokiem zaczęła iść dalej, nie pozwalając nikomu na odkrycie swojej obecności. Przepełniona spokojem, próbowała wczuć się w aurę tego miejsca, obserwując dokładnie wszystko dookoła. Nie chciała, by żaden szmer pozostał nieuchwytny. Wszystkie zmysły musiały być czujne.

Brenda

Jako MG:
Im dalej wilczyca zapuszczała się w las, tym bardziej ten zdawał się uśpiony. Jedynie ptaki wirowały na szarawym niebie, promienie słońca tańczyły przedzierając się przez gałęzie.
Drzewa stawały się coraz rzadsze. Ustępowały miejsca wysokim krzewom o rozmaitych kolorach i wielkości. I wtedy jakby znikąd, jakby z miejsca poza strefą uśpienia wyrwał się głuchy trzask łamanej gałązki, który rozniósł się echem wokół Athorii, a "coś" co było sprawcą owego dźwięku poruszyło się niespokojnie. Był to ciemny kształt kryjący się w mroku drzew o kocich kształtach. Mniejszy niż gepard, lecz też sporo większy od przeciętnego kota domowego. Mimo iż zwierzę lekko drgnęło nie zmieniło pozycji. Gdy bardziej się mu przyjrzeć dostrzec można żółtawe ślepia lustrujące teren i zdające się przenikać niemal do szpiku kości.

Athoria

Uszy wilczycy automatycznie skierowały się w stronę dźwięku. Trzask gałęzi... Na chwilę przystanęła i ostrożnie spojrzała na ciemny zarys zwierzęcia, tak by nie zdradzić swojej pozycji. Ta zwinność, ostrożne kroki, złotawe ślepia... Czyżby był to żbik? Spuściła wzrok z kryjącej się w mroku istoty. Oddech spokojny i regularny. Wyostrzone zmysły...
Ten kot ją nie interesował. Czy zdoła wytropić w tym lesie jakiegoś koziołka, sarenkę? Przy okazji też dokładnie zbada ten teren. Przecież pierwszy raz 'spaceruje' po tym lesie.
Wilczyca znów rozejrzała się dookoła szukając wzrokiem śladów kopyt, czy odchodów zwierzęcia. Delikatnie uniosła łeb, próbując wyczuć nową woń.

Brenda

Jako MG:
Lecz mimo podejrzeń wilczycy nie był to żbik. Zwierzę było o wiele większe, a na końcach jego długich uszu znajdowały się małe frędzelki.
Ryś podążał żółtymi ślepiami za wilczycą. Jego kocie ciało wygięło się powoli w łuk, a jego lśniące w cieniu drzew kły obnażyły się. Ruszył przed siebie nie spuszczając dzikiego spojrzenia z wilczycy. Podążał za nią kryjąc się w cieniu drzew i bezszelestnie przeskakując skały i przewalone konary drzew.