Wietrzny Las

Ines

Uśmiechnęła się i weszła na koniec gałęzi... lecz nie długo. Kiwnęła do Ady na znak, że już ma atakować. An wskoczyła zwierzęciu prosto na kark i wbiła mu pazury w boki, kłami za to złapała go za kark, mocno zaciskając, jednak uważała, żeby trafić w dobre miejsce, nie na kość. Szkoda jej ząbków było. Przyciskała powoli zwierze do podłoża, gdy Ada zaatakuje wtedy ona żuci mu się do gardła, polowanie będzie zakończone sukcesem.

Miyu

Brązowa wilczyca przemieszczała się powolnie z kawałka zmrożonej ziemi, na kolejny kawałek. Za sobą ciągnęła nieodłącznego towarzysza, którym był... ogon. Chytrym spojrzeniem lustrowała okolicę wokół siebie, do nozdrzy dolatywało wiele zapachów znanych jak i obcych. Jej poduszki dokładnie odczuwały zimno podłoża, po którym się przemieszczała, a uszy wyłapywały przeróżne dźwięki. Nagle do jej 'radarów' doszedł odgłos kopyt, o tak... coś się dzieje. Powolnie i bezszelestnie podeszła na pewną odległość, a jej oczom ukazały się dwie młode wilczyce i jeleń. Zastanawiało ją dla czego tak młode stworzenia uczą się polować prawie samemu na takie ofiary? Co prawda ona też nie zaczynała od królików, no ale bez przesady. Czasem samotne, dorosłe wilki nie radzą sobie z dorosłymi jeleniami. Ale obejrzy sobie przebieg zdarzeń w ukryciu...

Ines

Oj... za nim Ada odreaguje ucieknie im jeleń, nie dobrze. I co ona ma teraz zrobić? Cholera! Zeskoczyła z jelenia, a gdy on chciał uciec zastawiła mu drogę. Miała tylko chwilę, samiec powoli się denerwował. Wilczyca odsunęła się kawałek i rozpędziła, jeleń stał i się jej przyglądał jak idiotce. Chwilkę później wilczyca rzuciła mu się do gardła. Zaciskała swoje szczęki coraz głębiej, krew zaczęła się lać. Wilczyca jeszcze mocniej zacisnęła kły i.. jeleń padł. Nabrała powietrza i się uśmiechnęła, udało jej się.

Miyu

- Brawo... - Powiedziała. Powiedziała? Tak, nie szeptała. Rzekła to takim tonem, że wilczyce i jeleń, którego od śmierci dzieliła cienka, przecinana linia go mogły usłyszeć, na pewno usłyszały... Bo czemu miałaby udawać jakiegoś tajniaka? A po drugie znała, a dokładniej kojarzyła jedną z młodych wilczyc. Znała już jej zapach, była jedną ze szczenięcej grupki z Polany. Powolnie przedarła się przez krzaki i wskoczyła na grubą gałąź, która była w stanie ją utrzymać. Wszystko obserwowała z cienia, była widoczna? Nie zwracała na to uwagi, nie miała zamiaru być Szpiegiem, w jej przyszłości występuje inna ranga.

Ines

Odwróciła się w stronę z której dobiegał głos, kobiecy.. -Dziękuję Bardzo.- powiedziała i skinęła łbem w ramach podziękowania. -Ada... następnym razem, nie śpij w takim momencie.. czeka nas jeszcze jedno polowanie, góra dwa, sporo osób będzie.- powiedziała do Ady i poprawiła kokardkę. -Czy ja.. Pani gdzieś nie widziałam?- zapytała przyglądając się waderze, mogła się założyć, że już ją widziała, całkiem niedawno, chyba, że to jest deja vu, ale nie...

Miyu

- Nie ma za co. - Odparła. Czemu była miła? Normalnie by coś skomentowała... Ale może było to spowodowane, że jeszcze niedawno sama była w wieku dojrzewającym? Bardzo możliwe, jednak biała wilczyca miała w sobie coś, co nie pozwalało jej na wredne komentarze. Chyab, ze to chwilowe... nie wiadomo. - Nie wątpliwie... Trudno mi powiedzieć szczerze mówiąc. Możliwe, że znana byłam Ci pod innym imieniem. - Drgnęła delikatnie uchem i zamachała leniwie ogonem. - I proszę Cię... Tylko nie Pani. Równie dobrze mogłabym być Twoją koleżanką, jesteśmy prawie w tym samym wieku. - Zasmiała się cicho pod nosem. Założyła łapę na łapę tym samym poprawiając się na wygodniejsze ułożenie. - Mów mi Destino. - Kiwnęła pyskiem w stronę białej wilczycy.

Ines

-Tak, możliwe, więc miło mi poznać Destino. Jestem Anabell, lecz mów mi An.- powiedziała i się uśmiechnęła. -Mogę wiedzieć kim chcesz być w przyszłości? Moim zdaniem nadawałabyś się na szpiega, bądź łowcę.- stwierdziła i podeszła bliżej gałęzi na której siedziała wilczyca.

Ja lecę, pap~!

Miyu

- Mi także jest miło... An. - Pomimo tego, że przed chwilą się poprawiała (xd) ostrożnie zeskoczyła z drzewa na ziemię lądując tuż przy Anabell. Usiadła na ubitej mrozem ziemi i owinęła łapy puszystym ogonem. Dziwne, że wilczyca o to spytała, Des nie spodziewałaby się tego, choć przed chwilą o tym myślała. - Dziękuję Ci, ale nie... myślałam co prawda o tym, jednak na podium stoi Wojownik. - Oznajmiła. Nie wiedziała czemu, ale myślała o tej 'posadzie'. Choć z drugiej strony nie wiadomo czy się nada, jeśli chodzi o Szpiega, to chyba by sobie lepiej poradziła, ale lubi wyzwania. Na decyzję ma jeszcze wiele czasu... - No a skoro ja odpowiedziałam, to Ty myślałaś może już o tym?

Paaa~ :3

Ines

-Wojownik? Sądzę, że będziesz bardzo dobrym wojownikiem.- powiedziała i się zastanowiła. -Owszem, tak. Mam zamiar zostać Szpiegiem, ale jednak ja... będę. Szpiegiem Ninja. Znaczy zwykły Szpieg, ale podobny do ninji.- wyjaśniła i się uśmiechnęła. Cóż.. może trochę to pogmatwała, ale jakiś sens raczej można usłyszeć..

Miyu

- Tak, Szpieg to też bardzo dobra posada, że tak się wyrażę. - Uśmiechnęła się delikatnie drgając uchem. - Ale ten pomysł z Ninją też jest fajny, mówi o Twojej kreatywności. - O tak, Destino o wiele bardziej akceptowała wilki i wilczyce kreatywne, o jakichś marzeniach. Niż te które robiły z siebie co czym nie są, a ich życie polegało na samym byciu i podporządkowywaniu się pod publiczność. - O ile się nie mylę Ty także należysz to tej gromadki razem z nią, prawda? - Wskazała pyszczkiem w stronę Ady. Miała nadzieję, że An ją zrozumie, gdyż nie umiała opisać w jakiś sposób jaka to grupka. O! Mogłaby powiedzieć gdzie wszystkie wilki sie zakochują w tym co nie powinni i to w tak młodym wieku! Ale ni, wolała sobie odpuścić.

Ines

-Należałam, ale już nie należę przez pewną wilczycę o imieniu Viktoria..- powiedziała i przejechała ogonem po zimnym podłożu, tak jakby sprawdzała czy to jest zimne czy ciepłe, lecz ona wiedziała, że zimne. Śniegu pełno to trudno żeby było cieplutko jak w łóżeczku.

Kartel

Kartel chodził to tu to tam. Nigdy nie mógł trafić na swoich przyjaciół. W końcu poczuł zapach Ady i od razu zaczął ją gonić. Znalazł ją już przy chatce An, ale dziewczyny szybko sobie stamtąd poszły.
- Ada! W końcu Cię złapałem - powiedział i podbiegł do niej. A i jeszcze dał jej dużego buziaka - gdzieś ty bywała? A właśnie - chciałaś się mnie o coś zapytać. O co chodzi?

Ines

-No dobra, przepraszam Cię bardzo Destino, ale muszę tego jelenia zanieść. Jeszcze się spotykamy, lecz za jakiś czas. Bardzo mi przykro, że tak krótko. Papa!- powiedziała i złapała jelenia za gardło, zaczęła go wlec przez las. Wilczyca jak na tak młodą silna była, może dzięki specjalnemu treningowi cioci? Cóż to jest pewne. Po chwili wywlekła jelenia z lasu i ruszyła w stronę chatki.

z/t

Miyu

- Viktoria mówisz? No i bardzo dobrze... - Stwierdziła z uśmiechem pełnym zadowolenia. Sama znała Viktorię i nigdy nie miały zbyt dobrych kontaktów. To się zaczęło od kiedy pozwoliła sobie coś skomentować... Ach, dobre czasy. Teraz wystarcza na nie czekać. Jednak na razie nie ma co, nie będzie zaczepiać czy prowokować młodszej. Spojrzała na czerwonego wilka, widząc jak obsypuje 'buziakiem' drugą wilczycę - zaśmiała się. Nie był to chichot, tylko śmiech, który miał w sobie nutkę irytacji. - Rozumiem, nie przejmuj się... - Odpowiedziała z uśmiechem Anabell. O tak, jest jedną z młodego pokolenia, w którym można trzymać nadzieje, wiedziała to. - Do zobaczenia... - Szepnęła gdy wilczyca zniknęła jej z pola widzenia. Mogła słyszeć tylko dźwięk łapek...

Naomi

Ada nie zauważyła gestu Anabell. Spóźniła się trochę. Ostatnio była trochę zaspana. Dawno nie odpoczywała. Jak tylko się obudziła Anabell już nie było. Za to był ktoś nowy. Kartel?
Ada ucieszyła się na jego widok. Chciała mu coś powiedzieć. Ale czy teraz była na to gotowa? No cóż.. chyba nie. Wskoczyła na niego przewracając go na miękki mech. I zaczęła obcałowywać po całym pyszczku.

Kartel

Kar trochę się przestraszył Ady. Odepchnął ją nieczule i wstał.
- Odpowiedz na pytanie. Co chciałaś w tedy na Starej Polanie?! Powiedz! Nie trzymaj mnie w niepewności! - krzyknął zdenerwowany. Czyżby Ada go nie kochała? Czyżby miała kogoś innego? Kar nigdy by sobie tego nie wybaczył. Był to wilk o miękkim serduszku. I pierwszy raz krzyknął.

Naomi

Ada spojrzała na niego smutnie i odwróciła wzrok. Po chwili postanowiła odejść. Nikt nie będzie jej tak traktował. Skierowała się w kierunku wyjścia i odeszła. Po chwili już jej nie było.

Charlotte Vie Ziggy

Ziggy szła przed siebie zwiedzając zakątki owej krainy.. W końcu dotarła do lasu. Rozejrzała się. Las jak las. Jednak mimo tego było tutaj trochę wietrznie. Przymknęła ślepia, po czym podeszła do jednego z drzew. Usiadła spokojnie, a jej ogony zaczęły się lekko ruszać. Prawdę mówiąc nikogo tutaj nie znała.

Kaisa

Kaisa kluczyła sobie powoli miedzy drzewami, a z każdym krokiem niezadowolenie wymalowane na jej jasnym pysku rosło. Im bardziej zagłębiała się w las, tym silniejszy wiatr dmuchał jej w oczy. Wadera zmarszczyła nos i wreszcie się zatrzymała, skrywając przed wietrzyskiem za grubym pniem drzewa.

Charlotte Vie Ziggy

Wilczyca siedziała za drzewem, gdy nagle zauważyła białą waderę przechodzącą obok. Ta również zatrzymała się za drzewem. Wiatr był na prawdę dokuczliwy.. Jednak jakoś można było to znieść. Ciemne oczy powędrowały do góry. Teraz Ziggy wpatrywała się w niebo. Jej pysk nie wyrażał żadnych emocji.