Wietrzny Las

Keena

Każdy krok przychodził jej z trudem, ale była równie uparta co watr. Doszła po długim wysiłku do polany i tam usiadła by chwilę odpocząć. Była ciekawa czy wilk aż tu za nią doszedł.

Beherit

Oczywiście, że Beherit dotarł na polanę za Keeną. Poruszanie się pod wiatr, pod tak silny wiatr, wcale nie było przyjemne, jednak ciekawość potrafiła przezwyciężyć wszelkie trudności. Kiedy tylko minął ostatnie drzewa, od razu machnął łbem, by poprawić rozwianą grzywę.

Keena

Uśmiechnęła się gdy go zobaczyła.
- A więc cię nie zgubiłam.- zażartowała i uparcie wstała na łapy. Wiatr był jeszcze mocniejszy ale wiał ponad jej głową. Zachwiała się ale zaraz złapała równowagę.

Beherit

Uśmiechnął się lekko i zrobił kilka kroków w stronę wilczycy. Jedno ze skrzydeł wciąż miał rozłożone, a właściwie owinięte wokół siebie, by choć w małym stopniu złagodzić piekące w oczy podmuchy wiatru. Zachichotał cicho, kiedy Keena zachwiała się pod wpływem wiatru.
- Musisz bardzo kochać ten żywioł - rzekł.

Keena

- Tak jest. - powiedziała nie zdradzając jeszcze że jest wilczycą wiatru. Dopiero teraz poczuła zimno. Owinęła szczelnie ogon wokół siebie. Zadrżała z zimna. Nie żeby miała się z tego powodu poddać. Była wilkiem ciepłolubem ale mieszka na wzgórzu na którym dwadzieścia cztery godziny na dobę dmucha wiatr. Przynajmniej mieszkała.

Beherit

- I pewnie z tego powodu należysz do Watahy Wiatru? - odpowiedział. Ton jego głosu był pytający, lecz Beherit traktował to raczej jako stwierdzenie. I nawet rozumiał w tę wilczycę - nie było nic przyjemniejszego od wiatru rozwiewającego sierść. Oczywiście, wiatru wiejącego w granicach rozsądku. Ten tutaj była dla wilka lekką przesadą.

Keena

Uśmiechnęła się do niego szeroko. - Owszem, właśnie dlatego należę do Watahy Wiatru. A ty należysz do jakiejś watahy? - spytała otulając się jeszcze cieplej ogonem. Gdyby miała takie skrzydła..

Beherit

- Nie należę do żadnej watahy - odpowiedział. - Wolę wieść życie samotnika, bez zobowiązań wobec wilczej społeczności.
Usiadł i owinąwszy łapy puszystym ogonem, złożył skrzydła wzdłuż grzbietu. Czyżby przyzwyczajał się powoli do budzących grozę świstów wiatru? Cóż, możliwe.

Keena

- I być może masz rację. - powiedziała. Jeżeli na kogoś liczyć to na siebie. Skuliła się by zatrzymać jak najwięcej ciepła.- Co to ma być? Zima? Ja nie chcę zimy. - powiedziała buntowniczo chyba do wiatru.

Beherit

Podniósł się i podszedł do wilczycy. Usiadłszy tuż obok niej, objął ja lekko skrzydłem, by się przemarzła bidulka na tym mroźnym wietrze.
- Jestem Beherit - przedstawił się, kierując na rozmówczynię szafirowe ślepia.

Keena

Uśmiechnęła się i odpowiedziała
- A ja Keena. Dzięki.za skrzydło. - powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Wraz ze słowami wypuściła z pyska parę.

Beherit

Zaśmiał się cicho i odpowiedział:
- Nie ma za co. Przecież nie mógłbym pozwolić, żeby moja rozmówczyni i towarzyszka dzisiejszego spaceru zamarzła, prawda?
Jemu samemu zimno nie doskwierało, przynajmniej na razie. Był przyzwyczajony do chłodów.

Keena

Zaśmiała się cicho. - Najbardziej dziwne jest w tym to że przez kilka miesięcy mieszkałam na wzgórzu na którym temperatura nigdy nie wzrasta wyżej 10 stopni.Widocznie się oduczyłam życia w takim klimacie.

Beherit

- Tak to już jest z wilczym organizmem - bardzo szybko przyzwyczaja się do tego, co wygodne i szybko się rozleniwia - odpowiedział. Stulił wzdłuż głowy uszy, które już miały serdecznie dość wiejącego w ich wnętrze wietrzyska.

Keena

Uśmiechnęła się lekko. Powoli zaczęła odtajać, czuła że krew zaczyna leniwie krążyć w jej żyłach.
- Jest szansa ze nie zamienię się w bryłę lodu. - powiedziała do Beherita nadal lekko się uśmiechając.

Beherit

- No, ja mam nadzieję! - odpowiedział z rozbawieniem w głosie i troszkę mocniej otulił Keenę gęsto opierzonym skrzydłem, które coraz częściej ostatnio służyło jako kołderka. - Nie darowałbym ci, gdybyś mimo moich usilnych starań raczyła zamarznąć.

Keena

Zaśmiała się cicho schrypniętym głosem. - Przynajmniej miałabym spokój do wiosny. - powiedziała. - Ale jakkolwiek to bardzo szlachetne z twojej strony.
Zapewne złożyłaby mu ukłon gdyby nie pozostawała otulona jego skrzydłem.

Naomi

Ada wtargnęła na teren tego miejsca niczym strzała. Wyjątkowo jej dzisiaj dobrze szło bieganie. Rozejrzała się na około. Nie widziała tutaj Anabell. - Może jeszcze przyjdzie... - pomyślała i jeszcze raz spojrzała w kierunku z którego przyszła.

Ines

Wpadła zaraz za nią Anabell. Rozejrzała się po lesie i stanęła jak słup soli. Wciągnęła powietrze w nozdrza i stanęła jak wyżeł który coś wytropił, czyli pochylona, nos skierowany lekko do ziemi, łapa podkulona, a ogon prosty jak drut. -Tam, jest przed nami. Jeleń.- szepnęła i zaczęła iść bez szelestu. Rozejrzała się. -Słuchaj.. ty zajdź go od tyłu, ja wskoczę na tamtą gałąź.- wskazała łbem na gałąź która była centralnie nad jeleniem. -I zeskoczę na niego, ty w tym czasie skradaj się cichutko, a gdy na niego wskoczę zaatakuj, rozumiesz?- wyjaśniła i wróciła do normalnej pozycji. Po cichutku szła w stronę gałęzi, po chwili wskoczyła na gałąź, też bez szmeru, ani głośnego oddechu, ani nic. Wręcz łowca idealny. Skinęła Adzie łbem, aby zaczęła się skradać.

Naomi

Ada jak maszyna po kliknięciu na przycisk. Automatycznie zaczęła się skradać. W oddali spostrzegała kontury zwierzyny. To było jej jedne z pierwszych polowań. Bardzo bała się, że coś jej się nie uda. Cały czas zbliżała się do zwierzyny. Co chwilę spoglądała na Anabell. bała się również, że przegapi znak.