Wietrzny Las

Shera

Wydaje się, że jest to zwyczajny las. Jednak pozory mylą. Im dalej idziemy w las tym mocniej wieje wiatr. Nikomu jeszcze nie udało się dotrzeć na drugą stronę lasu. Wiatr rośnie do tego stopnia, że żaden, nawet najpotężniejszy wilk nie jest w stanie utrzymać się na łapach.

Bridget · Gość

Weszłam powoli, przeszłam kawałek i usiadłam bacznie obserwując drzewa, które kołysały się w rytm wiatru.Nagle zza krzaka wyskoczyła sarna natychmiast rzuciłam się na nią i wbiłam swe białe zęby w jej kark.Sarna była bardzo silna i szybka wtedy popełniłam błąd, z karku ofiary przesunęłam się na tętnice u dołu szyi (wisiałam jej na szyi), zawiał wiatr i zwiał mnie z sarny walnęłam o drzewo a gdy się ocknęłam sarna leżała zabita a ja trzymałam kawałek jej szyi i tętnicy w pysku.Zjadłam trochę i wzięłam 36 kości.Po wysiłku położyłam się na trawie.

Sephira

Wbiegła. Nadal mruczała pod nosem "patelnia czy żelazko... a może jednak ten kij?...' Usiadła. Czekała na Sherę

Shera

Przybiegła.- Jestem - powiedziała. Wiatr tu, na obrzeżach lasu wiał już dość mocno. Tak jak się umawiały, Shera weszła na kark Sephiry. Gdy zrobiły dwa kroki, wiatr prawie zepchnął Sherę z jej grzbietu.
- Ostrożnie - powtarzała wciąż. - Na szczęście pod wielkim dębem wiatru prawie nie ma. To dla tego właśnie Sono tam mieszka.

Sephira

Dobra. -mruknęła. Nadal zastanawiając się czy lepsza byłaby patelnia czy żelazko... Zaczęła biec. Rozpędziła się. Nagle stanęła jak wryta. Wbiła pazury w ziemię. -Trzymaj się... -powiedziała i zaczęła siłować się z siłą wiatru. Szła wolno. Krok po kroku, wiatr był coraz silniejszy...

Shera

Trzymała się mocno. Z każdym krokiem Sephiry było jej coraz ciężej.
- Jeszcze trochę, tylko trochę...

Sephira

Ta...-wydała z siebie bezdźwięczną odpowiedź. Zmrużyła ślepia. Otworzyła je ponownie, ale nie zmieniły barwy. "Cholera..." -pomyślała "Zmieniajcie się.." powiedziała w myślach i zamknęła ślepia. Stała tak kilka minut, a gdy je otworzyła były czarne. Zaczęła iść dalej. Tym razem nieco szybciej niż wcześniej.

Sono

Popatrzył na dwie wilczyce.
- Shera? Shera! To ty! - krzyknął.
Podbiegł do wilczyc i pomógł im iść
- Witajcie w moim legowisku - powiedział gdy byli na miejscu. - Witaj Shera i ty... Chwileczkę... kim jesteś? - spytał Sep

Sephira

Sephira. -powiedziała. -Jestem koleżanką Avii. Myślę że może pan nam pomóc...

Jaina

Wpadła do tego miejsca jak jakiś szalony króliczek. Wiatr, który świdrował po jej kremowatej sierści zupełnie jej nie przeszkadzał. Kochała go nade wszystko. Oczy miała szeroko otwarte, dziwne, co nie?
Siknęła łbem w stronę zgromadzonych wader i usiadła pod jednym z okolicznych drzew.

Sono

- Wiem, chodzi o Avię. To właśnie po to wysłałem Sherę do waszej krainy. Aby sprowadziła kogoś kto pomoże Avii... nie widziałem jej... to... - nie chciał wchodzić w trudny temat. - Proszę, to roślina, z której musicie zrobić napar. Avia po wypiciu go, będzie wolna. - powiedział i podał dziwną roślinę. Shera wie jak to zrobić. W pewnej chwili chciał poprosić by przyprowadziły Avię, ale nie był jeszcze gotowy na spotkanie.

Shera

Wzięła roślinę, podziękowała i razem z Sephirą pobiegła w stronę swojego legowiska. Idąc DO lasu jest okropnie trudno, z powrotem bez problemowo .

Jaina

Westchnęła pod nosem. Nudziło jej się, więc zaczęła grzebać łapą w ziemi. Znalazła kilka dziwnych kamyczków. Jeden zielony, drugi niebieski, trzeci czerwony, czwarty, ostatni żółty. Postanowiła schować te niezwykłe kamienie do swojego ekwipunku.

Kirina

Przyszła tu ze szczeniakiem w pyszczku. Położyła na ziemi i powiedziała:
- Idź. Idź! Ofiaro... to moja matka! Wynoś się z tej krainy, albo sprawię, że nie będziesz miał łatwego życia! - krzyknęła i wybiegła. Wiatr wiał silnie. Mały był już trochę zziębnięty. Wiatr targał nim we wszystkie strony. Kirina miała dosyć szczeniaków kręcących się wokół jej matki. Zaczęła biec przed siebie.

Deemon

Wszedł w las. Wiało już dość silnie. Nagle zobaczył małego szczeniaka który ledwo trzymał się łapami ziemi. Podszedł do małego i usiadł przed nim. Interesowało go jakie mógł wywołać wrażenie na małym, bezbronnym, zmarzniętym maluch zrobić wrażenie. Patrzył uparcie w pyszczek szczeniaka , którym miotał wiatr. Nachylił się nad nim. Nadal patrzył mu się w oczy.Po chwili powiedział:
-Chodź mała jak nie masz innego zajęcia.
Wstał i zaczął iść w kierunku skraju. Stanął i obejrzał się za siebie. Chciał wiedzieć czy mały wilczek idzie za nim. Kiedy zobaczył że małe nie idzie podszedł do niej i powiedział:
- Narazie ja cię niosę ale kiedy wyjdziemy z lasu idziesz sama.
Wziął małe w pysk i poszedł ku skraju lasu.

Azazello

Wbiegł tu tylko odrobinkę zadyszany. Równo z nim biegła Lighting. Zignorował obecosć innych wilków co nie do końca było w jego charakterze ale skupił się na polowaniu i na Lighting.

Lightning

Wbiegła z Azazello.Nie była zmęczona.Szybko zlustrowała wzrokiem inne wilki,poczym skupiła uwagę na Azazello.
-No więc...zaczynamy?

Azazello

- Zaczynamy. - zgodził się i uśmiechnął - Widzisz coś zjadliwego?- spytał, sam przeszukiwał las oczyma.

Lightning

Wciągneła powietrze.Zamkneła oczy,aby lepiej się skoncentrować.Kiedy je otworzyła jej oczy paliły swoją czerwonością.To nie była ta sama Lightning.Teraz niezwracała uwagi na otoczenie,teraz najważniejsze były zmysły i ofiara.
-Dziki-powiedziała,poczym skierowała się na północ,lekkim,ale szybkim truchtem....

Azazello

Wciągnął zimne powietrze i ruszył za nią. Serce zabiło mu szybciej , i szedł też coraz szybciej. Jeśli było coś co lubił bardziej niż walkę to były to łowy.