Leczenie

Aderwana

Aderwana patrzała na wilki. Leżała na podłodze i wzięła książkę, którą zawsze miała przy sobie a była to powieść pt; ,,Sherlock Holmes i banda z Baker Street ". Otworzyła na stronie 40 i zaczęła czytać.

Carly

Pokręciła głową nieznacznie i podeszła do Paii.
- Trzymaj się złotko - uśmiechnęła się promieniście.
Posłała pożegnalny uśmiech Vissemu, Qedrowi i Sheali, po czym wybiegła gdzieś przed siebie.

z.t

Aderwana

Aderwana spojrzała na wybiegającą wilczycę. Po czym powróciła do czytania książki. Przewróciła kartkę na 42 stronę.

Sheala

She powoli wyłoniła się z przeróżnych, większych i mniejszych, chaszczy. Szła żwawym krokiem, jakby w podskokach. Nigdy powrót do lecznicy nie był taki przyjemny. Ona po prostu emanowała radością. Uśmiech na pysku, który był lekko uniesiony. Weszła do pomieszczenia, siknęła łbem Qedrowi i zasiadła przy swoim stanowisku pracy. Odłożyła encyklopedię roślin leczniczych od A do Z na półkę, a następnie rozsiadła się na swoim fotelu.

Master

Za nią powlókł się Master. Choć coś na kształt uśmiechu formowało się powoli na jego kufie, w oczach wciąż widoczna była mgła bólu ostatnich miesięcy. Przekraczając próg lecznicy rozejrzał się, czy aby nie ma dla niego nic do roboty. Potem popatrzył na She. Nigdy nie była bardziej podobna do wilczycy, którą kochał. Jego Renesmee.

Sheala

Podniosła wzrok, spojrzała na niego czule. Widziała jeszcze smutek w jego oczach, chciała za wszelką cenę to zmienić. Przywrócić uśmiech, który zabrała. Podeszła do niego, trąciła go nosem za uchem, a później wcisnęła swój łeb pod jego kark.

Master

Po raz pierwszy odważył się odwzajemnić jej pieszczotę. Przycisnął swój łeb do jej pyska. Zamknął oczy. Tak bardzo się bał... Więcej bólu nie potrafił znieść. Nie ufał jej, ani tym bardziej sobie. Nie pozwalał sobie na radość z tego, że znów jest jego partnerką. Potrzebował czasu i dużo miłości. Tyle, by przeżyć, by nie pójść znów nad przepaść.
- Mogę Cię nazywać... tak jak kiedyś?- szepnął po długiej chwili ciszy.

Sheala

- Możesz, Master. - przymknęła oczy, rozkoszując się jego zapachem. Przypominała sobie powoli, jak to jest być z kimś, kogo naprawdę się kocha. Wtulała pysk w jego sierść, naprawdę - bez opamiętania.

Master

- Kochana Renesmee...- zacisnął oczy. W końcu pociekły łzy. A myślał, że więcej ich nie naprodukuje... Poderwał łeb do góry i przewrócił ją, popychając lekko. popatrzył na nią z góry.
- Nie rozjeżdzasz się jak kiedyś- westchnął, przewracając oczami, chcąc zbagatelizować sytuację. A potem parsknął śmiechem... Tak dawno nie słyszał dźwięku własnego śmiechu! Zdziwił się trochę, robiąc głupią minę. Póki co, smutek prysł.

Sheala

- Zainwestowałam w antypoślizgi! - zażartowała, po raz pierwszy od dłuższego czasu śmiejąc się. On z dołu wyglądał baaardzo zabawnie. Jego pysk stał się jakby większy. Uśmiechnęła się szeroko, przedstawiając swoje białe zęby.

:lol:

Master

Pokręcił z niedowierzaniem łbem.
- Jak mogłaś... Zła Renesmee, zła!- zaśmiał się, po czym zbliżył pysk do jej pyska. Tak blisko... Nie, nie odważył się jej polizać. Uniósł znów pysk trochę wyżej, przyglądając się jej łapom.

Poproszę opis obrażeń xD

Sheala

Skrzywiła się nieco, bo nie lubiła rozmawiać o jej łapach. Rany już nieco się zagoiły, wyglądało to już w miarę przyzwoicie, ale potrzebowało kontroli jakiegoś lekarza. Nie zmuszała go do niczego, musieli budować wszystko od nowa, począwszy od zaufania do siebie.

Aderwana

Aderwana spojrzała na Sheale, po czym przewróciła stronę książki na 44. Naglę lewa noga zaczęła ją okropnie mocno boleć. Wilczyca wyła z bólu i upuściła książkę na ziemie. Ból nie ustępował, a wilczyca coraz głośniej wyła z bólu.

Master

Usłyszał krzyk obcej wilczycy i natychmiast na nią spojrzał. Jeden sus i już był obok. Zlustrował ją dokładnie, szukając naprowadzenia, dlaczego tak wyje.
Chwilowo jego głowę opuściły wszystkie inne myśli.

Sheala

Podniosła się z ziemi, a potem już stanęła przy Aderwanie. - Łapa. - stwierdziła widząc jak wilczyca zwija się z bólu.
Jednak teraz zamilkła, bo i tak nie znała się na lekach, nie miała pojęcia jak jej pomóc.

Aderwana

Aderwana nadal krzyczała z bólu, a jej łapa robiła się bardziej czarna. - Gdzie Qedr? - spytała i znów zaczęła wyć z bólu. Wcześniej tak nie było. Jednak wilczyca próbowała jakoś ten ból zmniejszyć, ale nic z tego.

Master

Warknął pod nosem. Jak na niego, zakrzep. Chyba, że wilczycy było coś już wcześniej. W tym stanie przecież i tak nic nie powie. Zagryzł zęby i wybiegł z lecznicy.

Euforia

Przyszła po chwili, potrącana czubkiem nosa Mastera. Raz za razem warczała na brata, wściekając się, że zawraca jej głowę. Jak dla niej, najszczęśliwsza by była, gdyby dano jej święty, całkowity spokój.
- No co, powiesz mi w końcu?- kłapnęła ponownie zębami, po czym usłyszała krzyk. Wywróciła oczami i podeszła do wilczycy.
- Taaa... I niby mam jej pomóc? Czyś Ty zwariował?- poirytowała się.

Sheala

Nigdy nie znała rodziny Mastera. Nie było ku temu okazji, by ją poznać.
Odsunęła się, widząc że Eu jest bardziej doświadczona od niej. Bacznie ją lustrowała swymi zielonymi ślepiami, mając nadzieję, że naprawdę pomoże Aderwanie..

Euforia

- Nie przy świadkach. Poza tym, ja jej nawet nie znam, co z tego będę mieć?- warczała zła. Przerwał jej jakże błoga drzemkę... Była głodna i zła, nie cierpiała swoich mocy, a tu bracik znów chce je wykorzystać... Jakby nie miał swoich.
- Zapomnij.- Usiadła za zadzie, zamykając oczy. Wyglądała jak obrażona księżniczka. Dobrze wiedziała, że wilczycy nic się nie stanie.