Leczenie

Aderwana

Aderwana spojrzała na wilki z bólem. Co chwilkę czuła się gorzej. Po chwili oczy jej zrobiły się całe białe i zemdlała.

Master

- No i masz, zemdlała z bólu. Nie możesz jej pomóc? Renesmee się nie przejmuj, znów jest ze mną. Pomóż jej, nikt nie widzi...- prosił w imieniu nieznajomej. Jeśli zakrzep przesunie się dalej, konieczna będzie amputacja. Jeśli dostanie się do serca, nic i nikt wilczycy nie uratuje.

Sheala

Odsunęła się od rodzeństwa, nie chciała im przeszkadzać w tak dramatycznej chwili. Wilczyca wyglądała naprawdę kiepsko. Obserwowała ich zza swojego biurka, co chwilę wyglądając łbem, by sprawdzić jak im idzie.

Paige

-Zdążyłam dostrzec iż mają tutaj Państwo ciężki przypadek, natomiast ... - wyszeptała. - Jeżeli problem się rozwiąże, mogłabym liczyć na pomoc?

Aderwana

Aderwana przebudziła się i rozejrzała , a jej noga była coraz gorsza. Wilczyca czuła jakby ta noga miałaby zaraz wybuchnąć. Nagle zaczęło kręcić jej się w głowie i znów zemdlała.

Sheala

Była po prostu bezradna. Chciała pomóc, ale niestety nie znała się na tym. Qedr miał ją szkolić, a tymczasem wydawał się być nieobecny. Skuliła uszy przepraszająco, cofając się w jakiś ciemny kąt.

Paige

Westchnęła głęboko. Wstała, podniosła się i podeszła chwiejnie do Sheal'i. Usiadła przed nią. -Ej. - starała się zwrócić na siebie uwagę. - Dasz sobie radę. Słyszysz? Napewno. Nie bój się

Aderwana

Aderwana ocknęła się i zauważyła, że obok niej nie ma Sheali. Później wstała, ponieważ nie czuła tej tylnej lewej łapy. Nagle upadła i leżała. Jej noga już robiła się ciemno zielona.

Master

Master stracił w końcu cierpliwość. Jego oczy pociemniały jak niebo ostatnich chwil przed burzą i wyszczerzył zębiska. Rozwarł pysk, ukazując każdy ze sztyletów po kolei.
- W tej chwili - warknięcie - masz ją - warknięcie - uleczyć - prawdziwy charkot z gardzieli.
Prawda była taka, ze jeszcze nigdy się tak nie zdenerwował. Wiedział, że jeśli siostra obrażona teraz wyjdzie, to jedyne, co będzie mógł zrobić, to razem z Qedrem amputować kończynę.

Euforia

Popatrzyła na brata i wybuchła śmiechem. Sama nie wiedziała, kiedy zrobiła się taka nieprzyjemna. Na siłę nie chciała być taka jak matka, walczyła więc z dobrocią i wszystkim, w czym ją przypominała. Nienawidziła siebie za to, że była praktycznie jej kopią.
Kiedy jej głos się ściszył, popatrzyła mu w oczy.
- Ty, właśnie Ty, nic nie warty podlotek, mi rozkazujesz?- teraz i w jej oczach błysnęły groźne ogniki. Nie spuszczała z niego oczu. A co do wilczycy... Wiedziała, że nic jej nie będzie.

Aderwana

Aderwana patrzała na wilka ze zdziwieniem. Jeszcze nikt tak nie zrobił, jeśli chodziło o nią. patrzała na Mastera, ajej spojrzenie wyglądało jakby chciała powiedzieć dziękuje.

Sheala

- Pomóż jej. - stanęła tuż obok Mastera. To Paig dodała jej siły. Teraz zwróciła się do swojego partnera : - Master, a Ty zajmij się Paig. Trzeba opatrzyć jej ranę na brzuchu tak, by nie stało się nic jej szczeniakom. - Zdjęcia z półki opatrunki. Bez słowa mu je podała.

Euforia

Przeniosła wzrok w końcu na wilczycę. Należała do jej Watahy... Watahy jej matki. Zagryzła zęby. Nigdy nie chciała być Betą. Musiała... Ale zdecydowała. Master i zgromadzeni nie mieli z tym nic wspólnego.
- Master, wiesz, co się stanie, gdy to zrobię... - warknęła w końcu. Nie znała tej wilczycy w ogóle, a miała jej oddać część swojej mocy? Tym bardziej, że to ruletka. Mogła stać się nawet demonem, a on chciał za wszelką cenę ratować jej łapę?- myśli biegły szybko przez jej czarny łeb. Fioletowa gwiazda na boku i nos zaczynały skrzyć i robić się wyraźniejsze na tle czarnego jak noc futra.

Aderwana

Aderwana patrzała na Euforie. Wilczyca spojrzała n swoją nogę. W ogóle jej nie czuła. Myślała o różnych, rzeczach, a w tym o śmierci. Euforia jednak miała rację, one się nie znają, ale ona jej się nie bała. Tylko w nią wierzyła.

Euforia

Pokręciła w końcu łbem.
- Lepiej, byś pozostała sobą... Myśl tylko o pozytywnych chwilach z Twego życia- powiedziała do chorej. A potem jak gdyby nic zbliżyła pysk do jej łapy, do miejsca, gdzie jeszcze była zdrowa. Dotknęła jej czubeczkiem nosa, jedynym miejscem, gdzie był fioletowy.

No i huknęło. Uderzenie było mocne, a fioletowa fala energii tak mocna, że zwalała z łap. Aderwana nie mogła się poruszyć, podobnie jak Euforia. Połączone potężną mocą, zamarły w bezruchu. Euforia spod przymkniętych oczu patrzyła, jak łapa Aderwany zdrowieje w zaskakującym tempie. Czuła też, że stopniowo jej moc zaczyna słabnąć. A jednak. Więc wilczyca odbierała jej siły i moc! Nie mogła jednak przerwać, dopóki wilczyca nie będzie całkowicie zdrowa. Przestała oddychać, zamknęła oczy.

Aderwana

Czuła, iż stan jej łapy gwałtownie i szybko się poprawia, jednak temu ozdrowieniu towarzyszyło dziwne, niezwykłe uczucie. Silna, potężna energia przepływała przez całe jej ciało, doskonale odczuwała jej obezwładniającą moc.

Siomha Lorcan

Weszła, zataczając się lekko pod ciałem wilczycy.- Jesteśmy chyba na miejscu.- powiedziała, uśmiechając się ciepło.

Sheala

Nikt jej nie słuchał. Nie była tu potrzebna. Tylko była zbędnym balastem dla wszystkich, bo nic nie potrafiła zrobić. Zbliżyła się do Paig. - Nie wygląda to dobrze. - powiedziała. - Ale nie martw się. - pogłaskała ją po głowie, aby ją jakoś uspokoić i dodać otuchy. - Zaraz Ci ktoś pomoże. - szepnęła.

Master

Odwrócił wzrok od siostry. Doskonale pamiętał, że właśnie takiemu czemuś zawdzięcza życie. Popatrzył na Paige i Shealę.
- Co jej się stało?- zapytał, oglądając młodą waderę. Niby przypadkiem otarł się o bok partnerki.

Sheala

- Podczas polowania zaatakowało ją jakieś zwierze. Ponadto ona jest w ciąży, więc trzeba coś z tym zrobić i sprawdzić czy z maluchami wszystko w porządku. - krótko przedstawiła sytuację. Tyle tylko mogła zrobić.
Dotyk partnera dał jej niesamowitą ulgę, bo jakby 'duchowo' wsparł ją na duchu.