Leczenie

KokuRai

Koku przyszła spokojnie i opanowana. Już widocznie nic jej nie było. - Dzień dobry - przywitała się i usiadła czekając na Jaela i na ten moment kiedy z jego łapą będzie dobrze. Waderze nic nie było, po prostu przyszła tutaj do przyjaciela.

Viktoria

Viki postanowiła tu wrócić. Usiadła niepostrzeżenie w cieniu i przyglądała się Lekarzowi i Jaelowi. Niestety nagle futerko Jaela, które Viki trzymała za frotką zaczęło błyszczeć. Wadera zdziwiła się mocno.
- A co to za magia?! Czemu to się świeci?! - Myślała nerwowo. Lekarz i Jael mogli ją teraz zobaczyć. I Viki znowu wpadnie w tarapaty. Bie-da-ctwo.

Jennifer

Catalina nie miała po co tu siedzieć. Tylko przeszkadzała. A w dodatku wróciła Viktoria. Nie czuła się dobrze w obecności tej wilczycy. Wydawała jej się taka... Cat nie umiała tego określić. Skinęła Koku i Jaelowi i wyszła.

Samuerian

Jael skinął na pożegnanie Catalinie. Zauważył, że Viktoria wróciła i na jego twarz wpłynął grymas niezadowolenia. Po co? Przekręcił łeb zaciekawiony, gdy zobaczył, że coś się świeci Viktorii. Ale olał to i z nadal wyciągniętą łapą w stronę Lekarza czekał.

KokuRai

Koku spojrzał na Viki, ale nie przejmowała się nią. Wadera patrzała teraz na lekarza, który miał opatrzyć łapę Jaela. Koku siedziała czekając, aż łapa Jaela będzie opatrzona. Poprawiała swoją białą jak śnieg maskę i nadal czekała.

Siomha Lorcan

Siomha wysłuchała Dreama, a końcówka jej ogona drgała lekko z poirytowania. Czekała, kiedy lekarz będzie już wolny, by mógł zająć się oczami Dreama. Nie odzywała się. Coraz więcej myśli ją gnębiło, a w dodatku ten tłum wilków... nie obchodziło ją zbytnio to, co się między nimi dzieje, choć wyglądało to dość dziwnie. Westchnęła ciężko i przymknęła ślepia. Po tym wszystkim będzie musiała pójść spać, oj będzie musiała.

Viktoria

- Cześć, Cat. - Szepnęła Viki. Gdy Jael się odwrócił, jego futerko, które posiadał Viktoria przestało błyszczeć. Wyszła z cienia i podeszłą do Koku.
- Wiesz, Koku... No... Ja... Chciałam Cię przeprosić. Ale tak z całego serca. Za bardzo dałam się zaślepić Jaelem. A to sprawiło mi tylko zawody. Wiem, że moje postępowanie nie było dobre i to ja na tym najbardziej ucierpiałam. Nie chciałam Cię skrzywdzić... Czy mi wybaczysz?... - Rana na nosie Viktorii przestała już boleć i szczypać. Nawet zniknęła! Może to te przeprosiny?...

KokuRai

- Przyjmuje przeprosiny, ale na pełne wybaczenie będziesz musiała poczekać - powiedziała surowym tonem. Viki nie została jej przyjaciółka, tylko zwykłą znajomą, jednak Koku nigdy nie zapomni złych wyczyn. - Viki i to nie ty na tym najbardziej ucierpiałaś - dodała. Wadera będzie na nią uważać i nie będzie jej miło traktować.

Viktoria

- Dzięki. Czuję, że nie masz zamiaru się ze mną zadawać. Ale może przynajmniej nie traktuj mnie tak srogo. - Zachęcała Viki. Spojrzała się na Jael, ale po chwili odwróciła wzrok. Nie chciała teraz patrzeć ani myśleć o tym wilku. Podniosła prawą łapę i wyrzuciła na podłogę futerko Jaela.
- Nie chce mieć z tobą NIC wspólnego! - Powiedziała akcentując "nic". Przeszła po futrze i usiadła obok Koku.

KokuRai

Koku patrzała jak Viki przeszła po futrze i naglę jej oczy stały się puste. - Aha, ale ja będę cię tak traktować, ponieważ nie maż jeszcze całkowitego przebaczenia - powiedziała, a jej głos był tak samo jak oczy pusty. Bez żadnych emocji i uczuć. Koku przekręciła głowę w stronę Viki, a następnie patrzała już na Jaela.

Viktoria

- No nic... Ale jeszcze jedno na przeprosiny... - Wypowiedziawszy te słowa wyjęła zielonego feniksa. Oczy, dziób i skrzydła jego błyszczały niesamowicie.
- To dla ciebie. Powitaj feniksie swoją nową panią. Koku ty mu nadaj imię. - Mówiła a jej oczy błyszczały tak jak feniksowi. Chciała odkupić swoje winy. Chciała aby Koku nów jej zaufała.

<a href="http://www.fotosik.pl/showFullSize.php?id=b555860644a29e64" target="_blank"><img src="http://images38.fotosik.pl/440/b555860644a29e64.jpg" border="0" alt="darmowy hosting obrazków"></a> It's 4 you.

Dream

czy zjawi się na sali lekarz - ryknął dream i nerwowo poruszył ogonem. zdenerwował się tym, że zajmują się najpierw głupotami, a nie ważnymi najważniejszymi pacjentami.

KokuRai

Koku spojrzała na feniksa, mimo że widziała go inaczej to i tak był, dla niej przepiękny.
- On jest przepiękny - rzekła patrząc na Viki. - Dobrze przyjmę go, ale wiedz że to nie wystarczy - powiedziała, a następnie myślała na imieniem. - Harry - wymówiła jego imię patrząc feniksowi w oczy. Naglę ptak powiększył się i znikł, pozostawiła po sobie zielony płomyk, który wszedł do Koku. - On jest we mnie i mogę o wywołać kiedy chcę - rzekła wesoło.

Viktoria

- Cieszę się, że Ci się podoba. Pięknie się nazywa. Harry... - to takie magiczne imię. - mówił z zaciekawieniem. Patrzyła się jak feniks zamienia się w zielony płomyk u wchodzi do ciała Koku.
- Wiesz, ja chyba też kupię sobie feniksa... - mówiła a jej oczy błyszczały jak dwa płomyki. Miała teraz coraz więcej planów.

Samuerian

Jael uśmiechnął się widząc, że Koku wybaczyła Viktorii. Łapa mu już trochę zdrętwiała, od tego trzymania, i było mu przykro, że Viki się na niego wściekała za... właściwie nie wiedział za co. Za to że z nią zerwał? Wcześniej mówiła co innego. Że nie ma mu nic za złe. Ale kto zrozumie kobiety?

Viktoria

Viki trochę złagodniała. Odwróciła się i spojrzała na Jael z bardzo łagodnymi oczyma. Nie miała serca złościć się na niego. Podeszła do basiora
- Nie zastanawia cię czyje to futro? Każda wilczyca ma swoje tajemnice... - mówiła tajemniczo. Patrzyła to na oczy Jaela to na jego łapę. Nadal była ciekawa jakie tajemnice kryje ten wilk.

Samuerian

Jael westchnął cicho po raz kolejny. Nadal trzymał łapę w górze. Spojrzał smutnymi oczami na Viktorię.
- No. Czyje to futro? - spytał, chociaż wiedział jaka padnie odpowiedź. Nie znosił takich sytuacji.

KokuRai

Koku spojrzała na Jaela i się uśmiechnęła, jednak jej oczy był nadal pustkę, bez żadnych uczuć. - Czujesz się chociaż troszkę lepiej? - zapytała martwiąc się o niego. Wadera chciała żeby samiec wyzdrowiał.

Viktoria

- Po twoich oczach widzę, że znasz odpowiedź... Bardzo Cię łapa boli? - zapytała. Wysunęła prawą przednią łapę do przodu, tak że prawie dotykała Jael i wysunęła lekko pazurki. One nie były, żeby znowu kogoś atakować. Po prostu ot tak je wyjęła.

Siomha Lorcan