Leczenie

Mystic

Myst kiwnął głową na pierwsze słowa Lei, co oznaczało, iż wszystko zrozumie. Na te zaś, że Gress'ie będzie żył, odetchnął z ulgą. Spojrzał na Atritę. - To gdzie idziemy? Wrócimy, jak będzie z nim lepiej. Odwiedzimy go i pocieszymy, Szkarłatnooka. - Powiedział z uśmiechem do Atri. Był szczęśliwy, że basior przeżyje. To u niego utrzymywało dobry humor, choć i wiedział, że niedobrze było tak skakać, jak to uczynił Błękitnooki. To działało nieco odwrotnie. Ale najważniejsze, że wilk będzie żył.

Gress

A Gresia napadły emocje.
- Skakać! Skakać! - mówił bez przerwy, aż mu zabrakło oddechu. Potem jakby wniebowzięty, zaczął skakać na łóżku, ale szybko po tym upadł. Ojojo Gresiowi nigdy to się nie zdarzyło. Może to choroba?
- Mama! - krzyknął do Rity i schował się pod kołdrę. Emocje zniknęły i się uspokoił.

Mystic

Mystic nagle usłuszał, że wilk krzyczy. Omal się nie wywalił. Co mu się stało? - Gressiu, Błętkitnooki, co się stało? - Zapytał zaniepokojony. A może lepiej było wcześniej wyjść? Uch, Mys się nieco wystraszył. Ale nie miał mu za złe. Najbardziej jednak się zadziwił, gdy owy wilk powiedział do Atrity 'mama'. Ale w końcu wlazł pod kołdrę i się uspokoił, więc wilk odetchnął znów z ulgą.

Lea

- Cii... Spokojnie. - powiedziała Lea, niczym do dziecka. - Wszystko w porządku? Jak się czujesz? - wadera wiedziała, że nie powinna zadawać zbyt wielu pytań jeżeli Gress czuł się bardzo źle, ale wolała, aby sam jej powiedział jak jego samopoczucie. - Czy coś cię boli?

Atrita

Odetchnęła wiedząc, iż życiu Błękitnookiego nie zagraża już nic złego. Cofnęła się lekko, acz wolno, rzucając znaczące spojrzenie towarzyszowi o ciemnej sierści. Powinni teraz zostawić Gressa, aby ten wypoczął w spokoju i nabrał sił.
- Do widzenia, przyjacielu. Odwiedzimy Cię, kiedy Ci się polepszy - powiedziała, po czym odwróciła się z zamiarem wyjścia.

Mystic

- Właśnie. Przyjdziemy Ciebie pocieszyć i przy okazji przyjadziemy też po to, byś nie czuł się tak samotnie. - Powiedział z uśmiechem do przyjaciela. Po chwili spojrzał na Atritę. - To dokąd pójdziemy? - Zapytał się Szkarłatnookiej. Może ona zna jakieś piękne miejsce w krainie? Zobaczy się. Stanął przy niej.

Atrita

Spojrzał na Mystica, zastanawiając się nad odpowiedzią. Wreszcie zastrzygła uchem i rzekła:
- Co powiesz na Gorące Źródła?
Cóż, miejsce to było przyjemne oraz budziło miłe wspomnienia. Uśmiechnęła się lekko, przymrużając lekko swoje szkarłatne ślepia - jakież inne od tych białych, zimnych niby lód.

Mystic

- No to chodźmy. Niech Błękitnooki szybko wyzdrowieje. - Powiedział z uśmiechem. Gorące Źródła... Cóż za ciekawa nazwa. No to zaczął iść tam, gdzie je 'czuł'. Może był w pobliskich terenach? Może, może. Szedł jednak zachowując odpowiednie tępo, by Atrita go dogoniła.

zt. powoli.

Atrita

Ruszyła tuż za Mysticiem, ostatni raz jeszcze oglądając się przez ramię i posyłając Błękitnookiemu lekki uśmiech mimo też, iż wiedziała, że ten i tak tego nie dojrzy. Wkrótce potem zniknęła z terenu lecznicy, kierując się na rzeczone, wcześniej wspomniane Gorące Źródła.

z.t.

Gress

Basior wyjrzał zza kołdry i spojrzał na Leę.
- Boli mnie wszystko, czuję się fatalnie. - uśmiechnął się jakby nigdy nic, po czym skierował łeb na odchodzących przyjaciół. No i teraz było dopiero nudno.[/i]

Lea

- Rozumiem... Po prostu zdrzemnij się może trochę. Jak ból nie przejdzie, kiedy wstaniesz dam ci coś przeciwbólowego, dobrze? Chyba, że czujesz się na tyle na siłach, żeby iść do domu. - powiedziała Lea odwzajemniając uśmiech Gressa.

Beherit

Beherit dumnym krokiem wszedł do Lecznicy. Tak właściwie, to ta duma była jak na razie nie potrzebna, bo testu jeszcze nie zdał. Rozejrzała się na zebranych. Na łóżku dojrzał niebieskookiego basiora. Obok niego stała jakaś samica. Skrzydlaty ukłonił się grzecznie i pocałował damę w łapę.
- Witam, jestem Beherit. Może wkrótce dołączę do Ciebie i razem będziemy leczyć wilki - uśmiechnął się. Machnął lekko skrzydłami i rozejrzał się po lecznicy jeszcze raz. Chciał wiedzieć "gdzie, co i po co".

Lea

Lea uśmiechnęła się sympatycznie do skrzydlatego wilka, który właśnie pojawił się w Lecznicy.
- Witam, jestem Lea. - przedstawiła się grzecznie, zerkając co chwila na Gressa. Niech odpoczywa. - Powiedziałabym ci co nieco o Lecznicy, ale jestem tu tylko Pomocnikiem. Na Lekarza jeszcze będę miała nadzieję zdawać. - powiedziała przepraszającym tonem.

Gress

Gress musnął ogonem pod kołdrą i zasnął. Spał kilka godzin, aż się nie obudził. Usłyszał rozmowę dwóch wilków, lecz teraz najważniejsza dla niego była ucieczka z lecznicy. Basior tak pragnął być na zewnątrz i biegać. Wstał i zaczął się kierować w stronę wyjścia, lecz coś go zatrzymało i wrócił się. Spojrzał na Beherita i uśmiechnął się do siebie.
- Proszę panią, kiedy będę mógł stąd zwiać? - zapytał z językiem na wierzchu. Chyba miał jakiegoś wirusa, bo zachowywał się jak upośledzony. Ach, to boli.

Beherit

Behcio znów machnął skrzydłami.
- Nic nie szkodzi - sam dopiero zaczynam. Gdy mój tylko test się skończy będę z tobą "pracował" - uśmiechnął się i w tym czasie odezwał się niebieskooki wilczur. Przyjrzał się mu dokładnie...
- Co mu dolega? - zapytał się oglądając jęzor wilka.

Lea

- Nie, jeszcze nie wyglądasz najlepiej. Idź spać. - powiedziała Lea do Gressa, po czym ponownie zwróciła się do skrzydlatego wilka - Rzucił się z przepaści, kilka ran, siniaków i lekkie oszołomienie. - powiadomiła go o stanie białego basiora. - Chcesz zostać lekarzem? To dobrze, ostatnio bardzo mało ich w krainie... - westchnęła cicho.

Gress

A Gress smutny i przygnębiony powędrował wolno do łóżka i położył się. Nagle wyłożył książkę z bajkami i zaczął czytać. Szybko mu się znudziło i poszedł spać. Spał, spał, spał i... chrapał.

Assire

Assire przyszedł tutaj szybko, lecz ostrożnie. Położył Idalię na najwygodniejszym miejscu, jakie tutaj znalazł.
- Proszę pomóżcie moja ukochana rodzi! - krzyknął przestraszony. Stał tuż obok niej.
- Trzymaj się mocno kochanie - powiedział do niej i spojrzał na Leę, która chyba tutaj pracowała. Nie wiedział co ma robić.

Idalia

Idalia spokojnie jak na poród leżała na łóżku.. Przymknęła oczy. Miała nadzieję, że ktoś jej pomoże. Zacisnęła kły, ból był coraz mocniejszy.

Beherit

Nim basior zdołał wysłuchać Lei do Lecznicy weszła para wilków. Beherit pociągnął wilczycę za sobą i oboje znaleźli się przy rodzącej.
- Tylko spokojnie, oddychaj głęboko... Wdech - wydech, wdech - wydech - mówił spokojnie Behcio. Ach, jeszcze nie zdał testu, a już ma szansę pomóc!