Leczenie

Wilczur

- Chodź na Wilczą Łąkę.- Powiedziałem, po czym ostatni raz spojrzałem na matkę. Och, Bogowie! Po chwili wyszedłem z lecznicy pewnym i płynnym krokiem. Nie byłem zbytnio szczęśliwy
zt.

Siomha Lorcan

Siomha westchnęła. Jakoś będzie musiał sobie z tym poradzić, takie jest życie. Britta przypłaciła niemal życiem za głupotę i chciwość ludzi.
Wyszła za Wilczurem, uważając żeby nie zniknął jej z oczu.

zt.

Kaed'rin van Regis

Kiedy wilki ruszyły zadek wadera wróciła do swojej Lecznicy. Nagle coś zaczęło jej zaprzątać duszę...
krew... krew... KREW!
Wadera wpadła w letarg. Zaczęła miotać się przewracając biurko, wszędzie był huk i harmider. Oczy rozbłysły czerwonym płomieniem, który nie wróżył niczego dobrego.
-KREW!- Nagle z jej krtani wydobył się dziwny głos, nie podobny do tej zazwyczaj wesołej samiczki. Wreszcie Krejz się wybudziła. CO to do stu tysięcy wymajtanych majtek ma znaczyć?!
Rozejrzała się gorączkowo po lecznicy i nie czekając na dalsze posunięcia tego kupska w środku nadzwyczajnie stąd uciekła. Nie chciała widzieć tej krwi. Wszystko tylko nie krew... tylko nie krew.
Powtarzała sobie w duchu, że będzie dobrze, że to nic. Niestety. To już zaczęło z niej wychodzić. Już było za późno na zawrócenie.

Lea

Lea musiała się zawiesić. Może to z przepracowania? Tak, zapewne tak... Widok, który miała przed oczami był dziwny. Jakaś wilczyca demolująca Lecznicę, mówiąca nieprzyjemnym głosem...
- Czy coś się stało? - spytała przestraszona, nadzwyczaj inteligentnie, jednak ta wadera już zdążyła opuścić Lecznicę. Nie zastanawiając się długo posprzątała to, co tamta zdemolowała i odetchnęła. Przydałby się tu ktoś jeszcze.

Britta

Britta otworzyła oczy. Czuła, że leży na jakimś łóżku, w miejscu pachnącym medykamentami... chyba była w lecznicy. Czuła, że nie może drgnąć nawet koniuszkiem ogona, bowiem była tak skrępowana tymi wszystkimi bandażami i gipsem. Spróbowała coś powiedzieć, dać o sobie znać, ale nic z tego nie wyszło, prócz cichego charknięcia. Westchnęła i czekała, aż ktoś do niej podejdzie i się domyśli, że chce jej się pić.

Lea

Lea usłyszała czyjeś charknięcie. No tak, zostawiono ją z pacjentką, a ona nie wie, co też jej się stało. Podała wilczycy kubek z wodą.
- Co ci dolega? - spytała prosto z mostu. Skoro tu leży, to znaczy że jest chora, a ona musiała znać przyczynę jej choroby, by móc podjąć jakiekolwiek leczenie.

Zoe

Zoe weszła do lecznicy w podskokach, tylko lekko kulała. Podbiegła do wilczycy i uśmiechnęła się.
-Dzień Dobry! Właśnie zraniłam się w łapę.-powiedziała i pokazała spore rozciecie wilczycy, nadal wesoła.

Lea

Lea spojrzała na szarą wilczycę, która właśnie się pojawiła.
- Ajć. Spore rozcięcie. - powiedziała z lekka dziwiąc się wesołością wadery. Szybko odkaziła ranę, po czym owinęła ją opatrunkiem. - Uważaj następnym razem. - dodała spokojnie i uśmiechnęła się do Zoe miło. Poznała ją. To ta, która wcześniej zapadła w śpiączkę po bliskim kontakcie z wodą.

Zoe

-Dziękuje.-powiedziała i pochwili sobie coś przypomniała.-Demi kazała mi przyjść na badanie, by sprawdzić, czy po tamtym wypadku nie zostały jakieś ślady.

Britta

Lea

- No dobrze, więc teraz odpoczywaj. - powiedziała z uśmiechem do Britty. - Badania powiadasz? - zwróciła się ponownie w stronę Zoe. - Powiedz mi po prostu jak się czujesz? Jakieś problemy, coś cię boli, szybciej się męczysz, gorzej ci oddychać? - spytała spokojnie. Nie powinno być już żadnych większych powikłań w związku z tamtym wypadkiem.

Zoe

-Czasami mam takie ataki kaszlu. Ale są nieszkodliwe i szybko przechodzą. Mam je coraz rzadziej. Ogólnie jest wszystko dobrze. Dziękuje!-powiedziała i uśmiechając się wyszła.

zt.

Wilczur

Przyszedłem tutaj powolnie. Bałem się o swój stan, gdy zobaczę matkę w złym stanie. Oczekując na Siomh podszedłem do łóżka matki i spojrzałem na nią. Już nie spała, ale nie mogła mówić. Uśmiechnąłem się.
- Witaj matko.- Powiedziałem do niej czule.

Britta

Britta nie mogłą nawet zamachać ogonem, widząc syna. Białej jeszcze nie widziała, ale miała niemal pewność, że zaraz się tutaj zjawi. Spojrzała z miłością i tęsknota na syna. Parę łez pociekło po jej policzku. Tak bardzo sie cieszyła i tak było jej wstyd zachowania sprzed laty. Tak bardzo chciałaby cofnąć czas...

Siomha Lorcan

Siomha przyszła do lecznicy, jednak widząc Wilczura i jego matkę, postanowiła dać im trochę prywatności. Usiadła w wejściu do lecznicy i oparła się plecami o ścianę. Jej ogon kołysał się na boki w rytm jakiejś melodii słyszalnej tylko dla wadery.

Wilczur

Byłem taki szczęśliwy, że mogę na nią teraz tak patrzeć, nie bojąc się o jej stan. Chciałem ją uścisnąć, ale bałem się, że jej coś zrobię. Zamachałem ogonem.
- Kocham cię.- Powiedziałem czule. Zauważyłem Siomh.

Britta

Britta powiedziała to samo synowi, lecz wzrokiem. Zaraz jednak zerknęła na Białą, która tutaj przyszła. Była jej wdzięczna za to, że nie podeszła.
Delikatnie, bardzo się wysilając, wtuliła się w jego sierść. Ból zaczynał do niej wracać. Miała nadzieję, że podadzą jej coś przeciwbólowego w najbliższym czasie.

Wilczur

Chyba zrozumiałem przekaz wzrokowy. Wtuliła się w moją sierść. Było to przyjemne, ale to ją na pewno bolało. Wtuliłem głowę w te miejsce na jej ciele, gdzie nie ma bandaży i gdzie ją nie będzie boleć.
- Pamiętaj tylko, że nie mam ci tego za złe, że mnie opuściłaś.- Powiedziałem.

Britta

Westchnęła cicho. Te słowa koiły ją jeszcze bardziej, niż sama jego obecność. Tylko, czy reszta też tak uważa? Teraz to nie jest ważne. Jej świat zawęził się do tego czarnego basiora. Gdy tylko wyzdrowieje... zostanie najlepsza matką na świecie...
Myśli o partnerze odepchnęła na dalszy plan. Nie chciała popadać w depresję. Nie teraz, gdy miała dla kogo żyć.

Wilczur

- Szkoda, że nie możesz mówić... Ale najważniejsze jest to, że żyjesz. Kocham cię. Pamiętaj, że Mystic też nie ma ci tego za złe. Jak pamiętam. I jeszcze raz, kocham cię.- Powiedziałem do matki czule. Popłynęła mi łza. Ale nie ze smutku tylko z radości, że ją spotkałem. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Tylko szkoda, że już nie zobaczę ojca...