Leczenie

Deria

Przyszłam to szybko. Otworzyłam drzwi do lecznicy. Rozejrzałam się w poszukiwania jej i jego.... SĄ! Widziałam Brittę i Anvillera. Rozmawiali o czymś. Zauważyłam też białą wilczycę, która była oparta o ścianę. Podeszłam cicho do jej łóżka. Popatrzyłam się na nią.
- Matko kochana.- Powiedziałam szybko do matki. Uśmiechnęłam się. W moich oczach było napisane: Kocham cię mamo.

Lea

Lei nie podobało się to rodzinne spotkanie w miejscu, gdzie chorzy szukają pomocy, ale się nie odzywała. W końcu każdy miał prawo odwiedzić matkę. A oni wyglądali, jakby jej długo nie widzieli, więc po prostu usiadła zastanawiając się, kiedy przyjdzie czas, gdy z Pomocnika stanie się Lekarzem. Czy kiedykolwiek przyjdzie?

Carly

Do lecznicy weszła szkarłatna wilczyca z Nicole na grzbiecie. Uważała, by nie spadła. Podeszła do Lei. - Ta wilczyca ma połamane żebra, straciła już dużo krwi. Trzeba jej pomóc - szybko omówiła całe zdarzenie, po czym zaczęła szukać miejsca, w którym mogłaby położyć niebiesko-białą wilczycę, której imienia wciąż nie znała. Która może oddać życie za Carly.

Nicole

Nicole położyła się na łóżku i spojrzała na Carly.
- Jestem Nicole. - powiedziała z chrypą i zemdlała. Krew lała się litrami, a jej bezbronne ciałko wyglądało jak poszarpana padlina. Wadera z trudem oddychała, lecz nigdy by sobie nie wybaczyła (nawet jako duch) że umarła przy Carly.

Lea

Lea pokiwała głową i poszła po odpowiednie narzędzia. Wilczyca wyglądała na prawdę źle, więc musiała działać szybko.
- Spokojnie, to nic strasznego. - powiedziała chcąc uspokoić Nicole. - Zaraz będzie po wszystkim... - dodała i poczęła zajmować się waderą. Na początek wytarła krew i obwiązała klatkę piersiową pacjentki opatrunkiem, by zatamować krwawienie, potem założyła opaskę uciskową. Żałowała, że żaden Lekarz się nią nie zajmuje. Lea była tylko Pomocnikiem...

Carly

Carly uśmiechnęła się, widząc, że Lea zna się na rzeczy. - Dziękuję za pomoc - kiwnęła doń łbem, siadając przy łóżku, na którym leżała Nicole. Pilnie obserwowała pracę Pomocnika Lekarzy. Może czegoś się nauczy?

Beherit

Behcio chyba przysnął. Pamiętał tylko, że Lea zasłoniła rodzącą waderę kurtyną, tym samym zostawiając go samego. Później przez sen słyszał jakieś krzyki: Krew! KREW! I tyle... Spał i spał, aż w końcu się obudził. Machnął wesoło skrzydłami. Tak, tak1 Już może leczyć!

Lea

- Nie ma sprawy. - powiedziała Lea do czerwonej wilczycy. - Ekhm... No dobrze, zobaczymy... Wszystko powinno być w porządku. - rzekła i uśmiechnęła się uspokajająco do obu wader.
- Co, drzemka była, hm? - rzuciła do skrzydlatego wilka, o którym zdążyła zapomnieć.

Beherit

Beh podrapał się w głowę.
- Ych, um, tak... Muszę bardziej uważać... - rzucił rozkojarzony. Machnął skrzydłami. Spojrzał na Nicole i inną skrzydlatą waderę. Podszedł do rannej i obejrzał ją dokładnie. Opatrunki, które założyła Lea, były w odpowiednich miejsca. Miejsce pracy również było nienaganne. Sanepid nie powinien się tu do niczego przyczepić.

Nicole

Nicole obudziła się i krzyknęła.
- Boliiiii!!!!!!!!! - pisnęła z bólu i zaczęła się ruszać. Jednak nie mogła. Złamane żebra, okropne...
- To przez Moonlighta!!! On mnie rzucił na ziemię. Runęłam... - dodała i spojrzała na skrzydlatego basiora.

Carly

Uh! Carly stulila uszy. Gdy wilczyca przestala krzyczec, ta zaczela ja uspokajac. - Juz, juz. Spokojnie. Nie ruszaj sie. Ta wilczyca dala ci opatrunek, wszystko juz dobrze - i jej uszy od nowa stanely na wiecznej warcie. Skrzydlata usmiechnela sie do Nicole, machajac koncem ogona na boki. - Polez tu chwile, musisz oswoic sie z bolem. Bedzie ci troche czasu towarzyszyl.

Siomha Lorcan

Wilczur

Przyjacielski pocałunek... Pierwszy jaki kiedy kol wiek dostałem pocałunek. Chciałem się z nią pożegnać, ale odeszła. Hmmm... No dobra, wrócę do rzeczywistości.
- Witaj siostro, miło mi cię widzieć.- Powiedziałem do Derii z uśmiechem. Spojrzałem matce w oczy. Czekałem na ruch matki,nawet najmniejszy.

Lea

Lea podała Nicole mały proszek.
- Proszę. To przeciwbólowe. - powiedziała spokojnie dając dodatkowo szklankę z wodą. - Weź, powinno osłabić ból. - dodała w celu informacji pacjentki. - Teraz musisz odpoczywać, a wszystko będzie w porządku.

Gress

Gress odwiedził lecznicę. Jednak, gdy zauważył mocno ranną Nicole, uśmiech zniknął mu z twarzy.
- To musi boleć. - powiedział do siebie i zawrócił. Wolał nie patrzeć na jej cierpienia. Po chwili wyszedł

z.t

Carly

Pyszczek Carly nie przestawał rozjaśniać się w uspokajającym uśmiechu. Wiedziała, to boli. Choć sama nigdy nie doznała tak wielkich obrażeń - zwinność to jej cecha wrodzona. Zwykle kończyło się na otarciach, siniakach i małych rankach.

Hiretsuna Shinigami

Basior tu przybył. Czerwoona mgła spowiła większość pomieszczenia. Widząc jakąś białą waderę któa sie wydziera znalazł się obok Carly.
- Cóż sie stało? - spytał od tak. Nie obchodziło go to że Carlyś sie na niego gniewa tylko to co sie stało tej małej.

Carly

Carly, czując zapach Ravena, zmarszczyła nos. Jej uśmiech niemalże natychmiast znikł, a brwi ściągnęły się. Czego on tu szuka? - Ktoś równie wredny jak ty połamał jej żebra - rzuciła z wyrzutem. Wciąż się na niego gniewała. Jak mógł się stać kimś tak okropnym, podczas kiedy niegdyś był jedną z osób, która wtórowała Carly w pomaganiu wszystkim dookoła.

Hiretsuna Shinigami

Basior westchnął.
- Przyznam jestem wredny i przepraszam cię, szczerze - powiedział i spojrzał na małą.
- A jego imie lub wygląd? - spytał. Mgła zaczęła nerwowo latać dookołą niego jak i dookoła Carly. Basior już byl gotowy połamać żebra temu kto jej to zrobił. O tak przynajmniej będzie miał coś do roboty.

Carly

- Nie przeczę - zmrużyła ślepia nienawistnie. Jej ogon gwałtownie przestał się ruszać. Ot, leżał, jak kłoda. - Zrobił jej to Moonlight, ten sam smok, co zabił mi córkę. Złamał jej żebra, mojemu partnerowi pogryzł ogon, a mnie uderzył w bark. Nie powiem, boli. Ale znośnie - odrzekła, nieco spokojniej. Chyba nie mogłaby się wiecznie gniewać.