Leczenie

Hatsune

Podskoczyła z radości, słysząc głos Lei i podbiegła do niej. Przytuliła ją mocno, przecież tyle się nie widziały, stęskniła się! Wyciągnęła z torby butelkę szampana z czerwoną kokardką na środku i wręczyła go córce z wesołym uśmiechem.
- Szukałam cię. Chciałam Ci wręczyć prezent z okazji świąt, a jednocześnie coś związanego z niedawnym sylwestrem. Od razu bardzo Cię przepraszam za takie opóźnienie. - rzekła na jednym wdechu, po czym usiadła obok córki odgarniając niesforny kosmyk włosów z jej czółka.

Lea

Wilczyca wzięła w łapki butelkę szampana, po czym przytuliła Hatsune.
- Dzięki, mamo. Ale ja nic dla ciebie nie mam... - powiedziała smutno, rozglądając się po lecznicy za jakimś drobnym upominkiem. Niestety, jakoś nie widziała wizji dawania mamie z okazji świąt paczki bandaży.

Hatsune

Odwzajemniła uścisk z wesołym uśmiechem, po czym pokiwała głową przecząco na słowa Lei.
- Jedyny prezent od Ciebie, który chciałabym dostać to wybaczenie za tą zwłokę. - powiedziała cicho, rozglądając się po lecznicy. Czyli to najprawdopodobniej będzie jej miejsce pracy? Tym razem córka będzie uczyła matkę! Ale nagle naszły ją świąteczne przeliczania i przemyślenia, w którym zdała sobie sprawę, że jej córka chwaliła się przy pierwszym spotkaniu pociechami!
- Nie przyniosłam też nic dla moich.. wnuków? - ledwo przeszły jej te słowa przez gardło. Wytrzeszczyła oczęta, drapiąc się po głowie. Z jednej strony nigdy nie widziała dzieci Lei, a z drugiej to właśnie źle! Przecież są dorosłe! A to znaczy.. Hacunka.. może.. być prababcią! x_x

Lea

Lea nagle posmutniała.
- I tak nie widziałam dzieci od dłuższego czasu. A jak spotkałam Letha... - przypomniała sobie ciekawe spotkanie z synem. - To jakoś dziwnie się zachowywał. Leavi w ogóle gdzieś wsiąkła.

Hatsune

Wyciągnęła łapę w stronę Lei i podniosła jej łebek za brodę.
- Nie smucimy się. - rzekła, starając się zmyć z pyszczka córki tą smutną minę. - Twoje dzieci są już dorosłe, więc może chcą założyć swoje rodziny i mieć dzieci, a te dzieci będą mieć dzieci i tak dalej.. Nie martw się, poradzą sobie, a Ty musisz też się czasem zabawić. - dodała zaraz, przechylając lekko łeb na prawą stronę i patrząc waderze w oczy. Nagle wpadła na pomysł by zorganizować imprezę. Wyciągnęłaby Leę od trosk i pracy, zabawiłaby się z przyjaciółmi za zaległego sylwestra, a poza tym niektóre wilki też pewnie miałyby ochotę na zabawę i mogłyby przyjść!

Lea

Lea uśmiechnęła się.
- Masz rację. - powiedziała w końcu. - Ale opowiedz może, co tam u ciebie? Jak poszło odnalezienie się w dawnych stronach? - spytała, a na jej pyszczku widniał już szczery uśmiech.

Hatsune

- Co u mnie? Nie wiem czy kojarzysz klub "Black Mad Stars". Właśnie do niego należę i tam mam przyjaciółki. Ogółem życie leci, nie narzekam. - odpowiedziała ze swoim wesołym uśmiechem. Na starość przyszło jej się zacząć bawić. W sprawach zawodowych też przecież nastąpiło przełamanie! - Oprócz tego, w końcu zdecydowałam się pójść na test. Awansowałam na rangę pomocnika lekarzy, więc będziemy mogły spędzić ze sobą więcej czasu. - dodała, dumna z siebie, że przezwyciężyła swoje wewnętrzne lenistwo i niewiarę w siebie, jednak starała się przekazać informacje, a nie przechwalać się przed córką..

Lea

- Gratuluję! - ucieszyła się wadera. - Od teraz chyba będziemy pracować razem. - wreszcie ma w lecznicy kogoś, z kim nie powinna się nudzić. Jak miło. Zwłaszcza, że jej aktualny personel nie za bardzo przykładał się do roboty. No cóż, różne osoby odwiedziły ten świat.

Hatsune

Są ludzie i parapety.. ale żeby się klamką urodzić!
- Dziękuję. - odrzekła z uśmiechem. - Będę mogła w końcu zobaczyć jak się spisujesz w pracy. I na pewno się czegoś od Ciebie nauczę. - dodała, merdając wesoło ogonem. Cieszyła się, ze będzie miała taką nauczycielkę. Bardzo jej to odpowiadało. Poza tym zauważyła, że Lea siedzi tu całkiem sama, więc będzie im raźniej.

Lea

- Na pewno już niedługo sama będziesz doskonałą lekarką. - powiedziała Lea i uśmiechnęła się do matki. No, ciekawe jak teraz będą wyglądać kolejne dni w pracy. Na pewno milej będzie spędzać ten czas z Hatsune niż czytać książki i porządkować ziółka na półkach.

Hatsune

- Pod okiem takiego zawodowcy każdy w końcu stanie się doskonały w swoim fachu. - odrzekła spokojnie, znów rozglądając się po lecznicy. W głowie Hacunki pomysły na spędzenie wolnego czasu zapewne wyglądały inaczej od propozycji Lei. Jednak dobrze wiedziała, że popijanie podczas pracy jest zabronione. Trudne życie takiego lekarza. Wszystkie godziny w lecznicy przesiaduje na trzeźwo..

Lea

Wilczyca uśmiechnęła się szeroko, słysząc pochlebiające jej słowa mamy.
- Dziękuję. Mam nadzieję, że ci się tutaj spodoba. - powiedziała wskazując wnętrze lecznicy, którą jeszcze niedawno Lea zastała niemal zupełnie opuszczoną i zaniedbaną.

Hatsune

- Inaczej sobie to miejsce wyobrażałam. Inaczej w sensie gorzej. - zaśmiała się, ruszając z miejsca i rozglądając się po pomieszczeniach. Patrzyła co leży na półkach i ogółem jakimi środkami dysponuje Lea. Jednocześnie zapamiętywała wszystko by w przyszłości mieć jakieś rozpoznanie.
- Wybacz, Leo, ale muszę już iść. Jeszcze wiele spraw mam do załatwienia. - rzekła w końcu i przytuliła córkę. Uśmiechnęła się do niej wesoło i opuściła lecznicę wcześniej machając waderze na pożegnanie. /zt

Atrita

Przybyła tutaj po przeprowadzeniu testu Retesowi, oglądając się co chwilę aby sprawdzić, czy ten wciąż za nią podąża. Wkroczyła wreszcie do pomieszczenia, w którym znajdowali się Medycy i ich Pomocnicy, po czym klapnęła sobie na jednym z licznych łóżek. Jej spokojne, jasne spojrzenie wędrowało po obecnych tu wilkach, aż wzrok jej wreszcie zatrzymał się na najbliższym Lekarzu.
- Kilka ran, siniaków i stłuczeń po walce z Wojownikiem - odezwała się swoim niskim, acz wypełnionym nutą dumy głosem.
Nie przejmowała się ranami, które zadał jej Retes. Najważniejsze teraz było to, że Noc zdobyła nowego Dowódcę. I tyle.

Retes

Wkrótce po tym pojawił się tutaj również Retes, także trochę poraniony i poobijany. Ale walki to było to, co lubił, więc na jego twarzy gościł aktualnie szeroki, zadowolony i dymny uśmiech.
- Wszystko w porządku, Alfo? - spytał młody Dowódca, siadając obok wilczycy i czekając na swoją kolej.

Lea

Lea spokojnym, powolnym krokiem podeszła do Atrity i zaczęła oglądać stan jej ran. Potem przemyła je wodą i delikatnie obwiązała jałowym opatrunkiem.
- Niedługo się zagoi, tymczasem nie nadwyrężaj zranionych miejsc, Alfo. - powiedziała, podchodząc do Retesa. Jemu również opatrzyła wszystkie zranienia i uśmiechnęła się promiennie. - Gotowe. - obwieściła dumnym tonem.

Atrita

Spojrzała na nowego Dowódcę uważnie i badawczo, przyglądając się stanowi jego ciała. Cóż, nie wyrządziła mu wielkich szkód, jednakże ona Łowcą jest, nie Wojownikiem, więc to zrozumiałe.
- Wszystko w porządku - odparła spokojnie neutralnym tonem, dając się opatrzyć Lei bez dalszych wypowiedzi.
Po tym podniosła się i poruszyła lekko, sprawdzając swoją mobilność oraz to, czy rany i opatrunki jej nie przeszkadzają. Nie było źle, toteż skinęła Medyczce głową i uśmiechnęła się do niej lekko.
- Dziękuję za Twoją pomoc.
Po tych słowach odwróciła się ku wyjściu i ruszyła przed siebie. Miała w końcu obowiązki do wypełniania... Przystanęła na chwilę jeszcze w drzwiach, oglądając się za siebie na Retesa.
- Jeszcze raz gratuluję.
I wyszła. Bo po co miała tutaj dłużej zostawać?

z.t.

Retes

Retes skinął głową lekarce, po czym wstał i przeciągnął kończyny.
- Dziękuję. - powiedział z lekkim uśmiechem, zanim odwrócił się na pięcie i odszedł z lecznicy powolnym, zupełnie niespiesznym krokiem zadowolonego z siebie Dowódcy Wojowników.

zt.

Lea

Lea westchnęła. No i koniec rozrywek na dzień dzisiejszy, z tego wynika. Wadera usiadła na wygodnym fotelu i poczęła czytać jakąś książkę i zielarstwie. Nawet jeżeli tylko ona jest jedyną aktywną lekarką w tej lecznicy, to cóż zrobić, skoro ostatnio pacjenci pojawiają się tak rzadko lub wcale? Nikomu źle nie wróżyła, po prostu odczuwała nieziemską nudę...

Yenn

Yenn była już bardzo słaba straciła tyle krwi.
Dz... Dzień dobry-jęknęła i podeszła do lekarza.
Przebito mi rogiem tętnicę, straciłam bardzo dużo krwi-powiedziała słabo, prawie by się wywróciła, ale stała i stała. Bolało ją wszystko.