Jaskinia Renny i Shire'a

Viktoria

Viki rzuciła krótkie spojrzenie Shire'owi.
- Och, ależ dziękuję. I z góry przepraszam za najście - rzuciła nonszalancko.
- Ohme przedstawisz mi... swoje towarzystwo? - nagle wystawiła nos wysoko. Poczuła zapach magii.
- Czary... Kto tu się para magią? - zapytała.

Ohme

Ohme zrozumiała, a jak! Tylko ona... To trochę smutne... Jednak koniec myślenia, otóż ktoś wpadł do jaskini.
- Hmm, cześć Viktorio. Ależ i owszem: to jest mój brat Shire, a to jego partnerka Renna - wskazała łapą na wilki.
- Tak, śmierdzi Ci tu magią, ponieważ mój kochany i głupi braciszek wraz swoją również głupią partnerką zażyli eliksir, dzięki któremu nic nie pamiętają! Jeee - podskoczyła i klasnęła w łapy. Cóż, bez entuzjazmu rzecz jasna.

Shire

- Won! - załował w stronę Viktorii, energicznym ruchem wskazując na wyjście. Zero kultury, dobrego wychowania. - Wot te na! - warknął jeszcze niby do fioletowej wadery, niby do Ohme. 'Przepraszam za najście?'. I to ma niby załatwić całą sprawę, ta? Nie, nie ma opcji. I żeby jej tu więcej nie widział...

Viktoria

Spojrzała na brata Ohme.
- Och, ależ przepraszam. Przykro mi, że przeszkodziłam w jakiejś ważnej rozmowie - zdmuchnęła sobie grzywkę z oczu. Spojrzała na Ohme.
- Jakbyś miała problem - powiedz. Magiczka do usług - i odwróciła się.

Shire

- Wchodzisz sobie jak do siebie i jeszcze się dziwisz, że cię wyrzucam? - tutaj Shire już nie wytrzymał i wytrzeszczył gały na Viktorię. Może powinna poczytać jakąś książkę, typu: 'Savoir vivre dla początkujących', aby więcej takich błędów nie popełniać? - Won, mówię, a nie się jeszcze reklamujesz! - krzyknął, i byłby pewnie trzepnął Viktorię, gdyby nie honor - kobiety przecież nie uderzy, choćby niegrzecznej i niekulturalnej.

Ohme

Ohme wyszczerzyła kły i warknęła na shire'a.
- Shire! Może i ona weszła do Jaskini bez pozwolenia, ale nie zapominajmy, że to ty popełniłeś tu największą zbrodnię! Znowu o mnie zapomniałeś! O mnie i całej rodzinie! - fuknęła na brata. Podeszła do odwróconej Viki.
- Ej, nie martw się zachowaniem brata. To nie ty zostawiłaś swoją siostrę i całą rodzinę. A i może kiedyś magia mi się przyda - uśmiechnęła się i klepnęła wilczycę w plecy.
- Idź już lepiej - zakończyła i wróciła do brata, tupiąc niespokojnie łapką.

Viktoria

Wadera uśmiechnęła się do szczeniaka.
- Nie martwię się. Na głowie mam ważniejsze sprawy. No, to cześć - mrugnęła do Ohme i zaczęła podążać w stronę wyjścia. Po chwili znów zaczęła przedzierać się przez gąszcz. Wyszła.

z/t

Shire

Shire jedynie się uśmiechnął.
- Maleńka, to że ktoś coś ukradł, to nie znaczy, że nie zostanie ukarany tylko dlatego, że ktoś inny kogoś zamordował, jasne? - powiedział patrząc z politowaniem na siostrę. - A jeżeli chciałem o tym wszystkim zapomnieć, to widocznie miałem powód. - dodał mrużąc oczy. - Nie chcę pamiętać. I nie życzę sobie żadnych włamywaczy w moim domu. - to mówiąc westchnął cicho. Ohme może miała i trochę racji, ale nie chciał przypominać sobie reszty rodziny.

Renna

Wielce zadowolona z zachowania swojego partnera wbiła wzrok w jego siostrę.
- Yhym - jedynie potwierdziła słowa samca.
Otuliła się ogonem. Ohme, Ohme..Nie, nie pamięta jej. A może nie chce pamiętać? A może nie powinna, a może powinna. Nie można płakać za czymś, co było.

Ohme

Oczy Ohme stały się szkliste; zakręciły się w nich łzy.
- Co było ważniejsze?!!! Co mogło Cię skłonić, aby zapomnieć o całej rodzinie?! O rodzinie i-i-i... siostrze - zaczęła szlochać. Nadal nie może uwierzyć - znów straciła brata. Tym razem chyba już na zawsze. Najwyraźniej miłości nie można wierzyć, nie można zatracać się w niej.

Shire

Shire'owi żal było siostry. Co ona właściwie zawiniła? Sam chciałby wiedzieć, dlaczego razem z Renną zażyli ten eliksir, ale skoro mieli powód, to zapewne nie był błahy i Ohme musi się z tym pogodzić.
- Wybacz. - powiedział tylko. Nic innego szczeniak chyba by nie zrozumiał.

Renna

Nie spodziewała się łez w oczach siostry SHire'a. Zmarszczła brwi. Renna już niczego nie rozumiała. Tych wszystkich nieznajomych ( którzy są przyjaciółmi), tej całej rodziny, tej Ohme. Pewno było jej smutno.
Renna, o czym ty myślisz? Współczujesz? Żal ci? Szczeniaka? Szczeniora? Samego zła? Najwyraźniej tak.

Ohme

Ohme zawyła żalośnie i rzuciłą mordercze spojrzenie Rennie.
- To Twoja wina! Nienawidzę Cię! Chiciałabym abyście nigdy się z Shire nie spotkali - warknęła przez łzy i odbiegła od parki. Usiadła w oświetlonym wejsciu do jaskinii. Nagle zaczęła zmieniać kolor. Znów stała się szara z bujną, czarną grzywą.

Renna

Zmrużyła oczy. Bachor. Wredny bachor który spędza dni na wcinaniu żelek. Nie znający tego świata. Bachor. Głupi, wredny bachor. Bachor, który niczego nie wie. Niczego nie potrafi, niczego nie rozumie. Jej oczy zabłysnęły na zielono. Co zrobisz, Reniu? Rzucisz się do gardła? Wyszarpiesz za tą śliczną, słittaśną sierść? Wydłubiesz te żabie, wstrętne oczka. Jej sierść uniosła się. Zmarszczyła nos, a jej wszystkie mięśnie były napięte.
Już. Zaraz. Zaraz zrobi z tym porządek. Zaraz nauczy tego bachora szacunku.
Wiatr owiewał jej sierść, a oczy błyszczały niezdrowo. Nienawidzi jej? No cóż, Renna też nie daży jej sympatią. Bachor, który niczego nie rozumie. Słaby bachor, który płacze z byle powodu.
Wstała. Cisza drażniła jej uszy. I gdzieś cichy odgłos wiatru, płaczu. Nie rzuciła SHire'owi spojrzenia. Jej wzrok był utkwiony w sylwetce Ohme. Już, Renia, już.
I wtedy podjęła najtrudniejszą decyzję.
Odeszła.

z/t

Shire

- Przestań! Ja... - na usta cisnęło mu się przekleństwo. - Przestań myśleć tylko o sobie! Skoro mnie nie chcesz, to wyjdź z tej jaskini i żyj sobie sama! - powiedział zirytowany samolubnym zachowaniem siostry. On nie zachowywał się lepiej, ale nienawidził kiedy ktoś wypominał mu błędy, których nawet nie pamiętał. - Mam amnezję, rozumiesz? Nie pamiętam czemu to zrobiłem, ale chyba już rozumiem. Z taką rodzinką, to żyć nie umierać! - wilk szybkim krokiem wyszedł z jaskini.

zt.

Ohme

Ohme przygryzła wargę.
1... 2... 3...
Oddychaj spokojnie.
4... 5... 6...
Uspokój rytm serca.
7... 8... 9...
Pamiętaj, że nadal masz całą rodzinę, prócz nich. Pamiętaj o Heliosie.
10...
Ohme westchnęła. Kopnęła pierwszy lepszy kamień i wyszła z Jaskini, w której wydażyło się tyle zUa. Miała dość brata. Teraz jej największym szczęściem jest Helios i wilczyca, której najwyraźniej złamała serce.

Renna

Wadera pojawiła się w ich jaskini. Usiadła na ziemi, spoglądając na samca. Trzeba było przyznać, była lekko zaniepokojona, ba, nie wiedziała, jak to dalej będzie. W końcu nie była zbyt wyrozumiała dla młodzieży. Ale może się czegoś nauczy.
Teraz chciała tylko, aby SHire był taki jak zawsze. Pamiętała czasy, gdy była z Vizirem. Większość samców zapewne też tak postępuje, podchodzi, cenzura i kończy. A Renia tego nie chciała. Dziwne, że zazwyczaj oschła, obojętna w stosunku do innych wadera potrzebowała czułości.

Shire

[A ja, głupia i cimna, oczywiście zamiast tu przylazłam do Siedzibki Rodu Rennaty. xd]

Shire ślimaczym tempem podszedł do wadery i musnął ogonem po ziemi. Spojrzał na nią i przytulił się doń, znów mrucząc. Choć wciąż miał ochotę klapnąć gdzieś w kącie i wetknąć papieros do pyska, to jednak nie robił tego ze względu na Rennę. Nie był pewnien, czy i ona lubi zapach palącego się tytoniu, a dość głupio było zapytać. Przyjrzał się pomieszczeniu i próbował przywołąc jakieś wspomninia, ale wszystkie prześlizgiwały mu się przez łapy.

Renna

A Renia pamiętała. Wszyściutko. Nawet to, że specjalnie chcieli stracić pamięć. Chcieli być wolni choć na chwilę. Teraz Renna nie mogłaby podjąć takiej decyzji. Zielonooka podeszła do samca i otarła się o jego bok. Usiadła obok, po czym delikatnie oparła łeb o jego bark. Pamiętała, jak razem z nim zapaliła papierosa, tego dnia, w któym się poznali. TO było raczej oczywiste, że Shire w pewien sposób uleczy Rennę z wiecznego żalu po Waspie. Że dzięki niemu znów stanie się silną waderą, pewną siebie, o wysokim zadowoleniu z siebie.

Shire

Shire spojrzał gdzieś przed siebie.
-Jesteś pewna, że tego chcesz? Nie chcę cię... no wiesz... przymuszać do niczego.-mruknął, przeszywając wzrokiem jakiś przeciwległy punkt. Nie był pewien, czy Renna nie chciała zrobić czegoś wbrew swej woli.

[wow, ale żem się rozpisała, łuuch!]