Miejsce dla samotnych

Luna

Luna nie ustepowała. Miała ochote na wkurzająca zabawę. Odpowiedziała przyjaciółce tym samym złośliwym usmieszkiem.
Było jej bardzo wesoło.

Whitewind

Pogorszyła minę podnosząc brwi. Po chwili lekko się uśmiechnęła, ale nie ukazywała JESZCZE kłów. Przez cały czas patrzyła się w oczy Luny, nawet nie mrugając.,, Nie masz szans! Wygram to starcie! " - Myślała .

Luna

Luna śmiała się w duchu. Widać Whitewind nie dawała za wygraną. "Bez szans"- pomyślała. Oczy zaczęły lekko zachodzić łzami, ale nie chciała się poddać. Było fajnie.

Whitewind

Całe oczy miała już pokryte czerwonymi żyłkami! Do oczu cisły jej się łzy! Ale trzymała dalej. Musiała wygrać za wszelką cenę! Teraz uśmiechnęła się szerzej i opuściła brwi. ,, Oh! Szybciej! Nie dam rady..." - Myślała i po chwili dodała ,, Nie! Muszę wygrać dam radę!". Bardzo fajnie się bawiła.

Luna

Nie wytrzymała. Mrugnęła. Zaczęła się śmiać.
-Musze chyba poćwiczyc, zeby cię pokonać.

Whitewind

Zaczęła się tarzać ze śmiechu i powiedziała - Chyba tak - Śmiała się dalej, a z jej oczu poleciały łzy. W duchu myślała- ,, Tak! Tak! Mówiłam że wygram! Oh yeah! Oh Yeah! ". - Wiesz, Miałam szczęście! Jeszcze chwilę i bym popuściła! Z ledwością wygrałam! Jesteś naprawdę dobra - Pocieszała Lunę.

Akita

-prychnęła do siebie ,dalej nic nie mówiąc oparła się o drzewo przy którym siedziała już nie mogła wytrzymać STOP - krzyknęła z całych sił nie umiała zapanować nad swymi emocjami łzy lały jej się jedna po drugiej ,zawyła najsmutniejszym głosem jakim tylko umiała,łapkami złapała się za łeb juz nie dawała sobie z tym rady .....

Whitewind

Szybko odwróciła wzrok w stronę Akity. Przestała się śmiać i wstała. Podeszła do niej i zapytała. - Akita, Akita co Ci się stało? Akita! Odpowiedz , proszę! - Po tych słowach zrobiła smutną minę.

Akita

-Nic ! - to to jest trudniejsze niż bym chciała. ja juz sama tego nie mogę zrozumieć a co dopiero ty ,! to jest silniejsze ode mnie ! aaa - jeszcze raz ryknęła !! - ja ja ... pobiegła szybkim krokiem dalej biegła,biegła kiwnęła się i upadła ,chyba zemdlała......

Whitewind

Whitewind widząc jej zachowanie pobiegła za nią. Gdy Akita się wywróciła, ona zahamowała tuż przy niej. -Akita! Akita, Nie! - Krzyczała, a z jej oczy lały się łzy. Jedna po drugiej spadały z pyska na trawę.

Akita

po parunastu sekundach ocknęła sie widziąc płaczącą Whitewind ostatkiem sił się podniosła -spokojnie jeszcze żyję - powiedziała dość cichym smutnym tonem proszę,chciałaś wiedzieć co mi jest prawda ? -dodała nie oczekując odpowiedzi zaczęła mówić kiedyś,dawno temu kiedy byłam jeszcze małym szczenięciem moja matka miała magiczne zdolności ,odchodząc powie żyła mi ich garstkę mnie i mojemu rodzeństwu , niestety tylko ja przeżyłam jednak dostałam wspaniały dar na kilka minut mogę porozumiewać się z kimś telepatycznie oraz wejść do czyjegoś umysły .....

Whitewind

Gdy usłyszała głos Akity, błyskawicznie podniosła łeb. Słuchała jej ciekawie. - Aha, i Ciebie to denerwuję? - Zapytała zdziwiona.

Akita

-wątpię ale ,chciałam porozumieć się telepatycznie z moim ojcem bo z tego co wiem tylko on zdołał przeżyć, rzeczywiście mi się to udało ale on też miał magiczna moc zaatakował mnie w moim umyśle i dalej już znasz całą tą historię tak ale nadal boli mnie to że on mnie chciał rozszarpać to było straszne !

Ray

Przyszedł tutaj, od razu ujrzał Akite i podbiegł do niej. Reszty wilków nie kojarzył lub po prostu nie znał. - Hej piękna! - krzyknął do niej wyhamowując tuż przed jej pyskiem. - Co słychać? - spytał zaciekawiony.

Akita

o elo Ray a nic przed chwilką zemdlałam ale ogólnie nic a u ciebie ? - zapytała się go po czym dla zabawy traciła go lekko łapką ....

Whitewind

-Aha, ale nie bój się, ja tu cały czas jestem i nie dam nikomu Cię rozszarpać! - Krzyknęła. Była zła na jej ojca. ,, Jak on mógł tak się zachować! " - Myślała.

Akita

- tak niestety - spuściła łeb ,i co z tego ale teraz mam wspaniałych przyjaciół z którymi mogę porozmawiać i w ogóle -tak uśmiechnęła się do Whitewind i odwróciła wzrok w kierunku Ray'a

Desmond

Spojrzał w strone Carly.
-Narazie nie-powiedział, spokojnym głosem. Po czym rozejrzał się.

Paige

Spojrzała na Desmonda. Wydawał się być szczęśliwy. Wspięła się na drzewa z łezką na pyszczku.

Kain

Pojawił się przy jednym z obdartych drzew, w łapie kręcąc sztyletem. Co pewny czas poruszał uchem, wypuszczając przez nozdrza powietrze.