Miejsce dla samotnych

Katara

budząc się zobaczyłam pięknego wilka który zrywa kwiaty nie wiedziałam co powiedzieć-cześć-powiedziałam i czekałam aż odpowie i powie coś ciekawego

Vincie

Vincie jak zwykle zamknięty w swoim świecie nie zwracał na nic uwagi. Kiedy ułożył pęk kwiatów strzepnął uchem w tył. Czyżby ktoś coś do niego powiedział? Rozglądał się w poszukiwaniu posiadacza głosu aż natrafił na wilczycę. Fuknął coś pod nosem po czym wydukał od niechcenia. - Dobry. - zaraz potem wbił wzrok w niebo a łapy ułożył na kwiatach.

Katara

o co ci chodzi-powiedziałam do wilka obok z małym zdenerwowaniem.i-i dlaczego tak spoglądasz w niebo-spytałam ze zdziwieniem.

Vincie

Obrzucil ją spokojnym spojrzeniem. Przechylił uszy do tyłu. - Przecież nic nie robię. Patrzę w niebo bo przez obserwowanie zbiorów gwiazd napełnia mnie wena i mogę tworzyć nowe poematy i takie tam. - mruknął zamknięty w sobie. Nie lubił tłumaczyć swego toku myślenia. Zamiótł ogonem i podrzucił jej jednego kwiatka za ucho układając pysk na łapach.

Reika

Podniosła się i obróciła w stronę wyjścia. Z chodu robiąc trucht, wybiegła. Teraz... co? Nie wiadomo. Nie wiadomo, co roiło się w jej głowie. By polecieć, by poznać, by zobaczyć. Trudno opisać.

z.t

Arakael

Przyszedł, i spojrzał na piękne kwiaty rosnące nieopodal. Wskoczył w nie i rozejrzał się naokoło. Zbadał wzrokiem każdego wilka w okolicy i położył się w miękkich kwiatach.
Spojrzał na konary drzew niedaleko i utkwił swój wzrok w błękitnym niebie
- "Nawet najwyższe góry...nie są bliżej nieba" - przymknął oczy i zamyślił się

Yumi

Przyszła. Spojrzała na to miejsce wielkimi oczami...
Tyle wspomnień od kiedy tu się pojawiła. Spojrzała na drzewo z rozłożystą koroną. Podeszła do niego... Dotknęła pnia, wskoczyła na gałąź. I położyła się na niej.
"Pierwsze miejsce, do którego dotarłam w tej krainie. To tutaj poznałam Abaddona. Mojego przyjaciela. Był i jest pierwszą osobą, którą poznałam. Która podała do mnie łapę." Pomyślała a na te wspomnienia uśmiech wróciła na jej pyszczek.

Arakael

Spojrzał na chmurę w kształcie kwadratu. Zasępił się.
- "Widze niebo nie myśle..." jak tu nie myśleć patrząc w niebo?!- Skrzywił się, ale zaraz się uśmiechnął. Przymknął oczy zamyślając się....

Yumi

Spod liści drzewa spojrzała na swojego kolegę-Arakaela.
Uśmiechnęła się do niego serdecznie. Nie wiedziała czy to zauważy...
Nadal leżała na tej samej gałęzi myśląc o przeszłości. Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w szum wiatru, który rozwiewał jej sierść.

Arakael

Otworzył oczy, spojrzał na Yumi odwzajemniając uśmiech.
Znów zamknął oczy rozmarzając się....

Yumi

Przed oczami pokazała się jej jakaś ciemna, sylwetka wilka. Obok tej pojawiły się jeszcze dwa olbrzymie basiory. A na przeciwko nich mała Yumi. Mała, jeszcze szczeniak nie radzący sobie w życiu.
Spojrzała na 3 wilki. W oczach miała strach. Jeden z nich podszedł do niej powoli. Usiadł przed nią i patrzał na nią świdrującymi, krwisto czerwonym oczami. Uśmiechnął się krzywo... Przy czym mała Yu zobaczyła jego ostre kły.
-Aaaaaaaa! - Krzyknęła Yumi i spadła z gałęzi. Szybko otrząsnęła się i spojrzała na siebie. "To był tylko sen... To tylko sen..." Powtarzała sobie w kółko... "Ale... skąd on się wziął?" Zadała sobie nagle pytanie. I zaczęła chodzić wokół drzewa. Po czym zamyślona odeszła z tego miejsca.

Arakael

Nic nie usłyszał, usiłował skupić myśli i jak zawsze mu to nie wychodziło, obrócił się na bok i zasnął

Katara

dzięki-powiedziałam patrząc mu prosto w oczy po kilku minutach patrzenia się mu w oczy pomyślałam sobie przez chwilę i przysiadłam się koło niego bardzo blisko spojrzałam w niebo i powoli kładłam pysk na niego otulając go powoli ogonem

Arakael

Otworzył oczy, i spojrzał na ciemną wilczycę niedaleko.
Potem swój ciekawski wzrok skierował na Czarno Błękitnego wilka zbierającego kwiaty.
Znów opuścił wzrok i pobiegł przed siebię...

/"Katara mam prośbę używaj znaków interpunkcyjnych [przecinki, kropki] bo to się naprawdę fatalnie czyta..."\

Katara

Spojrzałam za siebie, i zobaczyłam wilka, który pobiegł dalej odwróciłam głowę i spojrzałam w gwiazdy. Jakiś czas patrząc w gwiazdy myślałam o tamtym wilku.Po jakimś czasie zrobiło się chłodno odwróciłam się poszłam kilka kroków przed siebie, położyłam się. Położyłam pysk na łapach wtuliłam się ogonem i dalej patrzałam w gwiazdy.

Mizu

Biała, mała wilczyca z oczami zasłoniętymi błękitną grzywką przyszła w to miejsce. Rozejrzała się dookoła siebie smutnymi oczami. Wszystko było takie nowe, duże, inne... Czasami nawet przerażające. Było to pierwsze miejsce, do którego trafiła w tej krainie. Nie było straszne, tylko inne. A ona była dzieckiem i inaczej odbierała większość rzeczy. Spojrzała na małą wilczycę, może w jej wieku i dorosłego, białego basiora. Usiadła.

Katara

leżąc nadal a ziemi wpatrując się w gwiazdy,podniosłam pysk zobaczyłam nagle spadającą gwiazdę i w myślach powiedziałam sobie życzenie, potem nie było już widać gwiazdy,więc położyłam pysk z powrotem na łapach,uśmiechnęłam się,i nadal patrzyłam się w gwiazdy.

Mizu

Spojrzała tam gdzie wilczyca-na niebo. Nie wiedziała spadającej gwiazdy.
-Takkk... To właśnie moje szczęście - Powiedziała zmarnowanym głosem. Po czym podeszła do drzewa i stanęła na tylnych łapach, opierając się przednimi o pień rozłożystego drzewa. Zaczęła podskakiwać... chciała wejść na jedną z gałęzi.
-Nooo! To nie fair! - Złościła się.

Katara

przerywając wpatrywanie się w niebo,spojrzała na małą wilczycę,która próbuję wejść na drzewo więc wstałam ,bo nie jestem złośliwa powiedziałam-może ci,pomóc.

Mizu

Wystraszona odwróciła się...
-Yyy... Jeżeli możesz i chcesz. - Powiedziała . Postarała się uśmiechnąć miło. I w miarę jej to wyszło.