Miejsce dla samotnych

Kaji Meyit

Więc jednak! Ma problemy z dryfowaniem na jawie! - Pokiwała głową ze zrozumieniem.
- Mova to szamanka z mojego stada - rzekła niezwykle poważnym tonem, zaś ową powagę zniszczył szeroki uśmiech.

Flake

Pokiwała głową. - Rozumiem... - mruknęła. Machnęła długim ogonem, by zaraz owinąć nim łapy. Spytała po chwili. - Skoro miałaś swoje stado, to dlaczego od niego odeszłaś?

Kaji Meyit

Zachichotała, jakby Flake zapytała o rzecz banalną, oczywistą.
- Mova powiedziała, że stado niedługo upadnie i tylko ja przetrwam, ponieważ odejdę szukać innego miejsca - wyjaśniła tonem, jakim rodzic tłumaczy dziecku dlaczego nie może wyjadać nutelli prosto ze słoika.

Flake

- "Ciekawa mała" - pomyślała, przyglądając się Kaji. Wszystkie samotne szczenięta, które do tej pory spotkała odłączyły się od rodziny przez przypadek. - A dlaczego powiedziała to tylko tobie? - zapytała.

Kaji Meyit

- Nie tylko mnie - zaprzeczyła gorąco, machając łebek w prawo i lewo tak gwałtownie, że zakręciło jej się w głowie. Upadła na plecy, wystawiając łapki w górę. - Powiedziała wszystkim, że tylko ja przetrwam i odbuduję wszystko gdzieś indziej! - Zamachała łapkami i ogonem do wtóru.

Flake

Zachichotała cicho. Ta małą była wyjątkowo uroczym szczeniakiem. - Czyli mam teraz do czynienia z kimś wieeelkim... - powiedziała i uśmiechnęła się lekko.

Kaji Meyit

- Wieeeelkim? - zapytała, przestając machać łapami i patrząc na Białą spomiędzy nich. - Ale ja mała jestem! - zaprotestowała, przekręcając się niczym wąż pożarowy, przez który puszczono zbyt gwałtownie wodę.

Flake

- Ale według szamanki z twojego starego stada dokonasz kiedyś czegoś wielkiego - odpowiedziała. Na razie ten mały szczeniaczek zupełnie nie przypominał potencjalnego założyciela nowej watahy.

Katara

Rozejrzałam się i wskoczyłam do wody zanurkowałam i dopiero po kilku minutach wypłynęłam.Wyszłam z wody i powoli się otrzepałam usiadłam i zaczęłam się rozglądać dokoła.

Kaji Meyit

- Coś wielkiego - powiedziała bardziej do siebie, przenosząc wzrok na niebo. Wyciągnęła mocniej łapki przed siebie, jakby chciała zadrapać nieboskłon. Zmrużyła ślepia, niespodziewanie zrywając się z ziemi i skacząc na waderę z niezwykłym entuzjazmem. - A ty? A ty? Zrobiłaś już coś wielkiego? - dopytywała, trzymając się białego futra jak natrętny kleszcz i przypatrując się Flake z odległości zaledwie trzech centymetrów.

Katara

Siedząc spojrzałam na małą wilczycę i przyglądałam się jej cały czas bez przymrużenia oka nic mnie nie rozpraszało.

Flake

Uśmiechnęła się. - Nie każdy jest stworzony do wielkich czynów, moja droga - odpowiedziała. Zastanowiła się chwilkę. Czy kiedykolwiek zrobiła coś wielkiego albo chociaż dobrego? Kiedyś uratowała komuś życie, ale nie równoważyło to bilansu jej złych uczynków.

Kaji Meyit

Zmarszczyła nosek, strzygąc prawy uchem. Wtem jej spojrzenie padło na zamyślającą się waderę, która... obserwowała ją! Nachyliła się bardziej ku Flake, wręcz przylegając do niej jak mech do drzewa.
- Ne, ne, ne! Ona się gapi - powiedziała konspiracyjnym szeptem.

Flake

Zerknęła kątem oka na Katarę. Rzeczywiście, wpatrzona była Kaję jak w obrazek. - Pewnie jej się podobasz - szepnęła do małej, z trudem powstrzymując śmiech.

Kaji Meyit

- Podobam? Tak, jak mi się podobają kwiatki? I zachód słońca? I chmury w różnych kształtach? I zielona trawa? I śpiew rannych ptaszków? I promienie odbite w jeziorze?

Tenshi

W stronę tego miejsca leciała mała czarno-biała istotka. Gdy była już prawie nad ziemią chciała wylądować. Lecz jak to ona, jeszcze nie umiejąca potknęła się i przeturlała się pod samo drzewa. Kończąc uderzeniem o pień głową. Wstała i potrząsnęła łbem. Już doszła do siebie. Chociaż widziała jeszcze dookoła siebie gwiazdki. Rozejrzała się dookoła. Widziała same wilki. Trochę ją to przytłoczyło. Żeby nikt jej nie zobaczył schowała się w trawie udając tajnego agenta.

Flake

- Dokładnie tak - odpowiedziała. Usłyszała jakieś kroki, więc rozejrzała się. Zauważyła wystający z wysokie trawy opierzony grzbiecik i roześmiała się cicho. Temu gryfiątku jakoś nie wyszło ukrycie.

Kaji Meyit

Odwróciła łepek, spoglądając tam, gdzie Flake. Jej ogon nagle dostał przyspieszenia, a ząbki zostały ukazane w uśmiechu.
- Paaaatrz! - wykrzyknęła wprost do ucha białej wilczycy. - Orzeł!

Flake

Położyła po sobie ucho w obawie, że Kaji pozbawi ją słuchu. Jednocześnie się roześmiała. - To nie jest orzeł tylko gryf - odpowiedziała. Dla niej gryfy były codziennym widokiem - w tej krainie ich nie brakowało.

Kaji Meyit

- Gryf? - Wspięła się na grzbiet wadery, jedną łapę kładąc na jej szyi, drugą opierając o łopatkę. - Naprawdę? Tak naprawdę, naprawdę? - Wychyliła się bardziej, patrząc na szare skrzydła i starając się dostrzec resztę.