Miejsce dla samotnych

Yumi

To co napisałam małymi literkami to była moja uwaga . A nie jako to co mówię w fabule . xd

Nie rozumiała słów samca. O czym on do niej mówił. Przecież widzi, że poluje, że trzyma łanię zębami i mu nie odpowie. Niech trochę pomyśli! Jak skończą polować to będą gadać. Ale teraz ?! Spojrzała porozumiewawczo na Żelaznego. Podeszła znowu do sarny i złapała ją za szyję . Tym razem z przodu.

Enfer

//Nie masz takiej siły rozumiesz?. || A Yumi ja napisałem, że ją powaliłem...//

Wilk zadusił sarnę i była nieżywa.
Basior oderwał kawał mięsa i zaczął żuć je.
-Ale dobre -oznajmił i jadł swoją porcję.
Oblizał pysk i zostawił resztę dla Yumi tylko nogę sobie zaczął obgryzać tą którą odgryzł sarnie.

Kanna

Wiatr zawiał w Miejscu dla Samotnych, latając wokół istot. Na horyzoncie pojawiła się brązowa, smukła wilczyca, idąca lekkim, kocim krokiem. Machała lekko ogonem, złotymi oczami lustrując teren. Wzrok na chwilę zatrzymała na Żelaznym Wilku, po czym zmrużyła ślepia, zwracając je na drzewo. Stanęła pod nim, uparczywie wpatrując się w gałęzie. Wybiła się z ziemi, miękko i zwinnie lądując na grubej gałęzi. Usiadła, oglądając całe to zjawisko. Zaraz za nią przyleciał czarny kruk, krakając bez ustanku. Różowy klucz odbijał się w wiosennym słońcu.

DragonWolf

Zauważył ją.Przyjrzał się jej.Wyszedł czym prędzej.Zniknął gdzieś.

Yumi

Sory . Nie zauważyłam editu xd

Sarna leżała już martwa. Yumi mogła puścić jej szyję. Żelazny ją udusił, zanim ona to zrobiła. Podeszła do jej brzucha i oderwała spory kawałek. - No więc smacznego. - Powiedziała tylko i sama zaczęła jeść. Jadła małymi kawałeczkami. Spojrzała teraz na DragonWolfa. Nagle doszedł do niej dziwny wiatr. A potem pokazała się wilczyca. Yumi zrobiła wielkie oczy ze zdziwienia. -Jejj... - Tylko to udało jej się wykrztusić. Wilczyca musiała być szamanką. Mieć rangę o której Yumi tylko mogła marzyć.

Enfer

Żelazny spojrzał na nią -smacznego -rzucił i skończył obgryzać nogę. Nagle poczuł wiatr i ujrzał na gałęzi szamankę.
Powoli zapadała noc. Żelazny pobudzał się do życia.
-Witam -rzekł do szamanki.

Kanna

- Witam - odpowiedziała wilczyca na powitanie.
Skinęła łbem obu wilkom.
- Kanna - rzekła krótko.
Poruszyła uchem, po czym zwróciła pysk w stronę zachodzącego słońca. Uwielbiała oglądać to cudo. Obojętnie jakiej pory roku.
- Gratuluję polowania - zwróciła się do wilków.

Yumi

Podeszła do szamanki. - Witam. - Odpowiedziała. Nadal patrzyła na nią dużymi z podekscytowania oczami. - Jestem Yumi. Miło mi Cię poznać Kanno. - Przedstawiła się. Uśmiech wszedł na jej pyszczek. Za to wzrok powędrował za wzrokiem wilczycy. Ujrzała ogień zachodzącego słońca. To było piękne zjawisko... Ten ognisty pomarańcz połączony z czerwienią i żółcią. To było coś pięknego. Jednakże Yumi o wiele bardziej wolała księżyc i wszystkie jego fazy.

Enfer

Basior spojrzał na zachód i wszedł na skałę owijając łapy ogonem.
-Żelazny -rzekł i nie odrywał wzroku od zachodu.
Pomyślał o przyjaciołach z zaświatów.

Kanna

- Mi także miło, Yumi, Żelazny - kąciki jej ust podniosły się delikatnie, prawie niezauważalnie.
Kruk natychmiast wylądował na gałęzi, milknąc jak na komendę. Wilczyca przymknęła ślepia, nie przestając patrzeć na słońce.

Yumi

Słysząc trzepot skrzydeł od razu się odwróciła w jego stronę. Zobaczyła kruka, myślała że to Ever. Jej srebrny feniks. Lecz nie. Pogodnie uśmiechnęła się do kruka. Wolała się przyglądać temu stworzeniu niż zachodzącemu słońcu. Ono jeszcze raziło w oczy swoimi promieniami. A Yumi nie przepadała za mocnym światłem. Miała coś w rodzaju światłowstrętu.

Enfer

Basior zeskoczył ze skały i wskoczył na najwyższą gałąź na drzewie solidną gałąź i usiadł.
Czekał niecierpliwie na noc i piękne gwiazdy.
-Jak ja się niecierpliwię -rzucił.

Yumi

Yumi nadal czuła promienie słońca na plecach. - Jeszcze zachodzi prawda? - Zapytała szeptem basiora, żeby nie przeszkadzać Kannie. Spojrzała w jego stronę. Zrobiła coś na co nie wpadła Yumi. Okryje się przed słońcem pomiędzy liśćmi drzewa. Szybko i zwinnie niczym kot wskoczyła na jedną z mocnych gałęzi i odetchnęła cicho. Tutaj było przyjemnie. Nie było zbyt gorąco ani jasno xd

Enfer

Już było widać pierwsze gwiazdy.
-Już widzę zapadającą noc -rzucił szeptem i jego oczy zaczęły świecić jasno jak latarnie na ulicy stojące same jak palec oświecając drogę innym.
Basior wstał i jak już zaszło słońce zaczęło się pierwsze wycie. Ten głos był wydawany przez niego nagle inne wilki się odezwały ale on nie przestawał księżyc już wszedł i on wył do niego, bo to kochał. Przypomniała mu się jaskinia i przyjaciele z zaświatów i władza, którą posiada ale w tamtych zaświatach.

Kanna

Zadarła pysk w górę, by spojrzeć na wilki. Zrozumiały pewnie, dlaczego Kanna podczas każdego wschodu i zachodu siedzi na liściastych drzewach. Owszem, lubi patrzeć na słońce. Ale do pełnej piękności tego zjawiska jest potrzebny cień, osłona - spryt. Niebo powoli stawało się granatowe, a na nim świeciły jasne punkciki. Minęło kilka minut i słońce zaszło, a zamiast niego na niebo zaczął wchodzić księżyc. Wilczyca poczuła chłód bijący od nocy. Noc zdecydowanie jest tak piękna, jak widok słońca chowającego się za horyzontem. Teraz zeskoczyła z gałęzi, miękko i jakby bez wysiłku, lądując na kamieniu. Położyła się na nim.

Yumi

Słyszała wycie wilków, widziała co robi Żelazny i Kanna. Tak jak szamanka i Yumi zeskoczyła z drzewa. Położyła się obok jego pnia na miękkiej trawie. Nie miała zamiaru wyć do księżyca. Nigdy tego nie robiła. Tłumaczyła to szacunkiem do tego srebrnego okręgu. Uważała, że nie będzie zakłócać jego spokoju. Był piękny i ona go podziwiała. Spojrzała na swój wisiorek. Wyglądał identycznie jak niebo. A dodatkowo księżyc odbijał się w szkle klepsydry. Jej oczy świeciły. Uwielbiała ten widok. Nagle niebo przecięło srebrne światło. Jej oczom pokazała się Ever-srebrzysty ptak. Ptaszyna podleciała do właścicielki i usiadła obok niej.

Enfer

Basior przestał wyć i zeskoczył z najwyższej gałęzi prosto na ziemię.
Usiadł na ziemi i spojrzał na klepsydrę.
-Piękne to jest -rzucił i się przyglądnął.

Yumi

Ponownie spojrzała na wisiorek. - Dziękuję. - Odpowiedziała. - Znalazłam to na dnie morza. Gdy pływałam... Cieszę się, że go mam. Zawsze przypomina mi o moim przeznaczenie, watasze i bogini. Jeśli można to tak nazwać. - Przymknęła oczy i wsłuchiwała się we wszystko co ją otacza. Wiejący wiatr, biegające gdzieś inne stworzenia, przelatujące ptaki... Wszystko to było piękne. A podczas nocy otaczała je magia i tajemnica. Wszystko co się teraz działo było niesamowite i nie do opisania.

Enfer

Przepraszam ale muszę już iść spać -rzucił i zasnął ukołysany zapachem nocy i ich odgłosów.

Yumi

-Nic nie szkodzi. Nie masz za co przepraszać. - Odpowiedziała lecz basior już usnął. Westchnęła, cicho wstała i powoli podeszła do drzewa. Bezszelestnie wskoczyła na gałąź. Lubiła być na drzewach. Tu było fajnie. Powoli wchodziła po jego rozpiętych gałęziach do góry. Będąc już na tyle wysoko, że nie mogła iść dalej usiadła. Stąd miała idealny widok na okrągły księży. - I co dalej ze mną będzie? Z moim losem? Jakie jest moje przeznaczenie? - Pytała szeptem księżyc. Wiedziała, że jej nie odpowie. Ale kiedyś dostanie odpowiedzi na te pytania.