Miejsce dla samotnych

Dessie

Dessie wesoło ruszyła za nową koleżanką. Jeszcze tylko uśmiechnęła się do Lyki i zniknęła za wilczycą.

Lyka

Lyka zauważając małą norkę położyła się do niej i zasnęła.

Nitera

Nitera przyszła tutaj i położyła się i spojrzała w niebo. Uśmiechnęła się, a potem położyła łeb na łapy. Po chwili zaczęła rozmyślać.

Sabrina

''Miłość''Mrukneła sobie w myślach Sabrina.''Co za dziwne uczucie''..''Co za cierpienie''.Wstała i wyłoniła sie zgrabnie z zarośli ruszyła leniwym krokiem do pobliskiego drzewa.Im szybciej znajdzie sobie wolne miejsce tym lepiej.Oparła łeb o korę drzewa i usiadła gwałtownie pod nim na swych czterech literach.Zły chumor dokuczał jej od rana.

Kinnojo

- Witam panienkę - niski głos dobiegł zza gałęzi drzewa, na której siedziała dobrze znana Sabrinie sylwetka. Na masywnej gałęzi siedział oczywiście Kinnojo, jednak bez wyrazu pyska, jaki zwykł mieć zawsze. Ani uśmiech, ani grymas. Był ciekaw, czy wilczyca się jeszcze na niego złości. Cóż robić..? Od szczeniaka miał manię, by wiedzieć wszystko. Machnął leniwie ogonem, zgrabnie utrzymując się na gałęzi dębu. Być może nie było sztuką na niej siedzieć, ale siedzieć na cienkiej części ciężkim ciałem było już lekkim wyczynem. Kin poruszył uchem, wlepiając lazurowe ślepia w Sab - Odpowiesz mi, czy może nasza miłość wygasła z obojgu stron? - mruknął cicho.

Sabrina

Sabrina nie drgneła z miejsca tylko jej prawe ucho obróciło się w stronę znajomego głosu.
-Witam
Mruknęła z leniwym wyrazem pyska.Nie miała ochoty na rozmowę z nikim, jeszcze brakowało by ta rozmowa pogorszyła jej znakomicie zły humor.
-Nie mam pojęcia o czym...Pan mówi.
Rzuciła obojętnym tonem przez zaciśnięte zęby.To przez ten jej zły poranek,nie miała na nic ochoty.

Kinnojo

- Tym lepiej - odparł i wskoczył na wyższą gałąź. Położył się na niej, opierając łeb o korę potężnej kończyny drzewa. Machał ogonem ze spokojem, a jednak cicha woda brzegi rwie. Był to ruch nerwowy. Poruszył uszami i wbił wzrok w szare niebo na horyzoncie. Słońce było blade, a jego promienie nie potrafiły przebić zimna. Szkoda.

Lyka

Lyce śniło się że znalazła idealnego partnera i miała szczenięta.
W tym śnie były 2 szczeniaki i jeden samiec.Nie wiedziałam jak miał na imię,ale warto sobie poszukać partnera.

Sabrina

Sabrina aż żałowała ze sie wogóle odezwała.Poruszyła tylko nerwowo głową i wstała wolno.Pomachała ogonem by rozproszyć dziwne kłujące uczucie i ruszyła przed siebie.''Najlepiej ukrócić sobie zycie niż ciągle w nim tkwić,i tak nic się nie zmieni''.Szła na oślep wlepiajac ślepia w niewidzialny punkt przed sobą.

Kinnojo

Dla Kinnojo ta miłość była przelotną błahostką, którą nie warto było się przejmować. Zmrużył ślepia i cicho zamruczał. Wstał i giętkim ruchem zeskoczył z drzewa. - Dewa matta - rzucił i ruszył przed siebie, tak, jak tu przybył, wolno i ociężale..

Sabrina

Wilczyca kiwneła tylko głową na pożegnanie i lekkim truchtem ruszyła biegiem przedz siebie.Nie oglądajc sie za siebie przyśpieszyła natychmiastowo kroku.Po chwili jej ciało rzuciło się w gęstwinę.

z/t

Jenna

wilczyca ujrzała wilka dosyć przystojnego zapytała się go jak się nazywa
-witaj piękny nieznajomy jam sięwabisz?-i czekała zniecierpliwiona na odpowiedz.
W pewnym momencie wstała i wyszła z tego miejsca.
zt.

Darkly

Przyszedł Mairo dość wąską ścieżką. Zobaczył jakieś miejsce gdzie jest multum wilków. Czekał, bo może ktoś z nim pogada. Nudziło mu się i patrzał na wilki z godzinę. Po tej godzinie położył się na trawie. Może znajdę partnerkę?-Pomyślał.

Miss Darkness Veneto

Delikatnie jakby po kruchym lodzie stąpając, szła stonowanym krokiem Miss Darkness. Niby nowa w krainie, a już znała jej najskrytsze zakątki. Miała fotograficzna pamięć toteż każdy głaz był dla niej jak znak drogowy. Możliwe, że to przez jej zamiłowanie do natury. Ceniła to piękno, piękno jakże nieraz niebezpieczne. Burze ze swymi błyskawicami były jak machnięcie malarskim pędzlem. Taki kilku sekundowy malunek nieraz tak trudny do wychwycenia. Tornado także bajerowało sercem Panny Veneto. Zachwyt spływał jej oczami za każdym razem, kiedy dane było jej posiąść wzrokiem to zjawisko. Wir umierających aniołów - tak nazywała powietrzna trąbę. Jakże niebezpieczne, a zarazem ozdobne wybuchy wulkanów. Kolejny naturalny wybryk jaki Bonita mogłaby oglądać siedząc, gdzieś na dalekim wzgórza, osłonięta od niebezpieczeństw gorącej lawy. Aż dziw, że tak zła osoba potrafi dostrzec w naturze własne odbicie, swoje skryte marzenia, swoje hobby. Ale Darkness nie była typowym przedstawicielem rasy złej. To byłoby za łatwe dla niej, a ona ceniła sobie wyzwania. Nie ma życia bez wyzwań - pomyślała, błądząc zamyślonym wzrokiem po jakże lazurowym niebie okrytym kurtkami chmur.
Jej niewielki stópki zostawiały na ziemi prawie, że niewidoczne ślady. Dyskrecja kryła się w jej krokach, krokach, które zdawały się nie odzwierciedlać jej wagi. Tak jakby unosiła się centymetr nad powierzchnią i nieznacznie zatapiała swoje łapy w morzy śniegu. Och, zimo jakże ty piękna. Ziemia ubrana w odzież złotą - pomyślała, nabierając głęboko czystego powietrza. To kochała najbardziej w jesieni, tę świeżość nieskażoną para lata, ale lato tak samo ceniła i trzymała głęboko w sercu. Drobne puszki łez, które tak u góry na łąkach nieba zmieniały się w malutkie śniegowe baranki, puszyste maskotki anielich dzieci, osiadały się na rudawym futrze wadery. Tak okryta zimnem rąk panny zimy szła nie zważając uwagi na to, że taszczy na sobie puchowego jeźdźca. Dopiero po chili, która późno minęła, stanęła w miejscy, machając rytmicznie ogonem i zrzuciła z siebie dorobek chmur. Jam nie koń, droga zimo - szepnęła z uśmiechem na rudawej mordce i ruszyła dalej. Nie wiedziała, gdzie ja łapy z duszą na ramieniu zapędzą. Szła prosto, bo tak wydawało się jej rozsądnie. Nic nie było celowe toteż napotkanie na swojej drodze dwóch, no prawie dwóch wilków były tylko i wyłącznie psikusem figlarnego przeznaczenia. Jego obmyła wzrokiem dwie postaci w jednej rozpoznała nieznajoma, którą raczyła poznać z wyglądu na ośnieżonych stokach gór. A druga postać już trudniej było zdefiniować. Niematerialność tego wilka była o wiele zimniejsza niźli ten śnieg. Duchy miały w sobie taki inny chłód.
Poznała go. Gdy przemierzała krainę w ukryciu widziała go. Zawsze samotnego. Pewnie był pustelnikiem.
- Sam tu siedzisz? - Spytała basiora. - Jaka ze mnie nie wychowana osoba - powiedziała, kręcąc głową jakby krytykując siebie - Nie przywitałam się, więc witam - oznajmiła biegle.
Miss, chodź! - nakazało serce, które usidlone w kamiennej klatce zabiło w nierównym tempie - Wpraszasz się do czyjejś rozmowy, a sama to krytykujesz. Zastanów się wreszcie! - rykną skażony dumą umysł, który zawsze krytykował poczynania wilczycy - Przestańcie, przestańcie! - nakazała dusza, która swym życiem bronic będzie Darkness. Dajcie jej spokój! Tyle już przeszła. Niechaj tutaj zazna szczęścia - płaczliwym tonem głosu zdominowana przez samce jej wnętrza jęknęła dusza. Ty przestań być dla niej taka dobra. Jest dorosła, a wciąż jakby w dziecku siedziała. Tak być nie może trzeba ja nauczyć żyć! - zdominował głos. Właśnie - dodało dumnie serce. W Miss toczyła się kłótnia między trzeba jej osobowościami; dusza, umysłem i sercem. Ona była czynnikiem, który je łączył czyli ciałem i mózgiem. Jednak panna Veneto nie robiła sobie tego żadnych wywodów. Mimo iż nieraz słuchała serca, umysłu i duszy to zazwyczaj starała się podejmować cieleśnie decyzje. I tak było w tej chwili. Całkowicie zignorowała to co mówiły trzy bodźce wewnętrzne.
Tak, potrzebowała kogoś, tylko łatwiej jest powiedzieć niż zrobić.

Darkly

Zachowywał się normalnie. Witam, jestem Mairo.-Powiedział obojętnie wilk. Sam sobie tak tu siedzę.-Powiedział znowu. Nudziło mu się i miał nadzieję, że będzie się fajnie gadało.Nudno mi trochę. Szukam partnerki nawet.-Odpowiedział znowu obojętnie, tak sobie z nudy.

Miss Darkness Veneto

Darkess całkowicie uległa wiatru, pozwalała mu na targanie jej osobą. Futro skwierczała pod atakami mrozu jakby co najmniej na żar opadły krople deszczu. Miss nie zdawała się być zła na ten aseptyk pogody. Zbyt bardzo lubiła, ba, nawet kochała natury dąsy, że czy ciepło, czy zimno i tak mówiła "Jesteś piękna". Lekko zapadnięta w pokrywę śniegową ziemi wyglądała niczym czarny rumak w wodzie stojący. A myśli plątały się kanalikami wspomnień i żali tak teraz wzięło się jej na sentymenty. Przypomniały się jej lata szczenięce i Świat Luster, za którym do dziś tęskni. Kiedy w czasie największych świąt działy się tam niewiarygodne rzeczy, a atmosfera, atmosfera była taka ciepła nawet jak zimna krzykiem hulała. Te czasy były takie kolorowe aż iskrzyły się barwami od jesieni po wiosnę i wstecz i dalej. I gdzie się to wszystko podziało - zadawała pytania Miss Darkness nie mogą zrozumieć, że wszystko mogło stać się jednym wielkim daltonizmem na wszystkie barwy tęczy. Serce westchnęło, umysł fuknął rozzłoszczony tylko dusza szlochała po kryjomu z ciałem. No tak - z opiniowała - Dla dorosłych obcy jest świat widziany oczami dziecka. Maluch nie przejmuje się niczym toteż żaden smutek nie naciera na barwy świata, ale dorosły tam zaprzątany rożnymi sprawami, że zapomina jak wygląda żółty, a jak czary - westchnęła, wypuszczając dwu tlenkowe powietrze z jamy.
Potrząsnęła łbem niczym ze śniegu, który na nim się osiadł, a jednak tym gestem chciała odgonić wszystkie smutki, które prócz puchowej warstwy na niej siedziały. Wzrokiem wolno po białej kołdrze zaszła aż po łapy samca, a następnie wędrując o krok wyżej dojrzała i usidliła wzrokiem niematerialność.
- Mairo - rzekła, badając ich przenikliwym wzrokiem z błyszczących się oczu - Zapamiętam i miło poznać póki co oczywiście - zawsze dodawała tę końcówkę, bo prawdą jest, że pierwsze spotkanie może być miłe, ale kto zagwarantuje ci, że następne będą tak samo różami pachnące? Nikt z tego zdawała sobie sprawę Bonita toteż zawsze zaznaczała, że póki co przyjemnie jest. Być może to wynikało też z jej pesymizmu jaki taszczyła na swych plecach.
- Jam jest Miss Darkness - przedstawiła się pełnią swojego imienia, jakoby była co najmniej szlachcianką - Ale Darkness to ma wizytówka, więc jeżeli cenicie proste życie możecie się tak do mnie zwracać - zaznaczyła z przyjaznością w głosie, co dla wielu mogło być sztuczne, gdyż zły jest zły i nie ma w sobie kultury, a był to jeden wielki i mylny pozór. - Partnerki? A po cóż ci?

Darkly

Ponieważ doskwiera mi samotność, a jestem z Watahy pewnej, nie samotników.-Powiedział. Darkness? Hmm... Pasuje Ci. -powiedział wilk bardzo normalnie. A co?-Zapytał basior spokojnie, z małym zdziwieniem. Nie mam żadnej rangi specjalnej, może będę Wojownikiem?-Powiedział sobie.

Miss Darkness Veneto

Zwróciła łeb ku hasającemu figle wiatrowi szarpiącemu drzewa, jak i jej szarą sierść.
- Kobieca ciekawość. - Mruknęła szczerząc ostre kły. - Dla mnie samotność jest przyjacielem, nie wrogiem.
Co ty bredzisz? Sapnął głosik, ostry i sykliwy, niczym u opętanego węża Szukasz kogoś, kto się tobą zaopiekuje. Szukasz miłości, gdyż straciłaś wszystkich bliskich. Gdyż zniknęli z twojego życia niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Szukasz JEGO
- Odwal się... - Syknęła Miss potrząsając głową. I spojrzała na Mairo. - Wybacz, siły wyższe...
Kiedyż to odejdziesz nikczemny głosie? Czy naprawdę nie masz nic lepszego do roboty, jak zaprzątać mą zbłąkaną duszę?

Darkly

Zdziwił się trochę, może nawet wystraszył. Miał poplątane uczucia. Lecz nie tchórzył. On też miał siłę i chciał jej to udowodnić. Ciszej tu!!!-Krzyknął ile sił w płucach, aż się zdziwił, a kilka roślin się też powyrywało. Sory, to tylko obrona osobista. Chyba pierwszy raz mam taki krzyk. Wcześniej byłem cichszy ciutkę. Ale co tam.- Powiedział wilk. Czekał na reakcję wadery.

Miss Darkness Veneto

Darkness uniosła lekko jedną brew. Duszona z każdej strony wiatrem, odchyliła łeb w lewą stronę, aby powietrze spokojnym truchtem mogło wpaść w nozdrza. Jeszcze chwila, a udusiłaby się od nadmiaru siarczystego powietrza, które coraz bardziej mroziło od wewnątrz płuca. Futro rozwiało się tworząc idealną kreskę odsłaniającą blade cielsko wilczycy. Nie tam mocno - pomyślała jakby upominając matkę naturę, że jest tylko wilkiem, słabą istotą, którą wiatr mógłby pożreć w całości. Wzrokiem wodząc po ziemi czekała aż złote liście tańcujące na tymże huraganie dadzą jej unieść oczy, by mogła nimi okalać istotę przed nią. Nie jest łatwo z tobą wygrać - kolejna myśl skierowana do matki natury, która chyba chciała sprawdzić na ile jest silna, ile wytrzyma jeszcze szturchań i po jakim czasie polegnie zadźgana porywistym powietrzem. Musiała zrobić krok, aby nie stracić równowagi. Och, gdyby był tutaj Constantine, uchronił by mnie przed tym srogim atakiem i nie musiałabym martwić się czy stracę równowagę czy nie - pomyślała, a w myślach ujawniła się jej postać niedźwiedzia brunatnego.
- Czemuż krzyczysz? - Spytała już chłodniej. Czyżby wilk próbował ją naśladować? Robił sobie z niej żarty? Miss w każdej chwili mogła przestać być milutka, wręcz przeciwnie. Piekło, niebo. Cienka linia, którą mogła przeciąć.