Nora Gress'a&Bereniki

Fari

Fari patrzyła na wroga jak się dławi. Co w nią wstąpiło?! Czemu nie może kontrolować siebie?! Wadera puściła szyję Bereniki. Nie, ona tak nie chciała. Nie zabiłaby jej, pewnie ona też. Zamiast kończyć jej życie, uścisnęła ją. Fakt, była zła. Nie miała nikogo u boku. Była sama, całkiem sama. A Berenika miała Shinq, Tod'a i Gress'a. Do oczu napłynęły jej łzy i lały się litrami po polikach. Czemuż ją to zawsze spotyka? Czemu jest opuszczona? Czy Beretowi nie jest jej żal?
- Ja tak nie mogę. Nie zabiję Cię, chociaż z każdym dniem staję się coraz bardziej twarda. Widzisz, nie mam nikogo. Dzieci mych nie ma od miesięcy, partner mnie nie kocha, ja chcę umrzeć! - krzyknęła i zniżyła łeb. To przez to, że gdy była mała, jej rodzice nie kochali jej. Stała się samodzielna. Obiecała sobie, że będzie z ukochanym do końca życia. Ale to życie to nonsens. Kroczyć samym przez świat? bez przyjaciół, rodziny? Wilczyca zrobiła minę spokojną, wbijając sobie nóż w brzuch. Wydała z siebie niezłe pisknięcie, lecz po chwili zakryła głęboką ranę łapą.

Berenika

Berenikę oblazłą jeszcze większą trwoga. Fari chciała popełnic s a m o b ó j s t w o ! Berenika spiesznie wyciągnęła sztylet z jej brzucha ostrożnie i powoli. Chyba do śmierci zabrakło milimetra, odnalazła to na nożu. Znała takie przypadki. Wzięła wodę utlenioną i obandażowała jej brzuch. Nie chciała, by wilczyca umarła. Mimo strachu robiła to zręcznie, uważając by nie sprawić Fari zbyt wielkiego bólu. Nic nie mówiła. Zachowywała się niczym doświadczony lekarz.

Stille

Shinq wpatrywała się w krwawiącą ranę Fari z oczami jak pięć złotych. Samobójstwo? Zabić się tak po prostu? Bez najmniejszego sensu. Przynajmniej ona, średnio doświadczona wadera tak myślała. A mogła się mylić. Wzdychała od czasu do czasu, wwiercając swe spojrzenie coraz głębiej, głębiej, aż gdyby dotarła do wnętrzności. Bleh, coś już tego.

Berenika

Berenika w końcu zakończyła zabieg. Westchnęła tylko i wpatrywała się w ślepia Fari. Było juz po wszystkich. Wilczyca mogła zemdleć, było to możliwe. Jednak rana nie była raczej zbyt groźna. Zagoi się. Nie sądziła, by demony miały moc uleczania swoich ran, jednakże wszystko jest możliwe... O ile to realne. Uśmiechnęła się do córki, gdy w końcu znów spojrzała na wroga. - Już po wszystkim. - Mruknęła.

Stille

- Ona jest szalona... - szepnęła matce do ucha, ruszając swoimi. Eh, dzisiejsi dorośli... Nie mają oleju w głowie. Trzeba z tym żyć. Biała ze zmęczenia prawie zamykała ślepia i zasypiała, lecz wiedziała, że musi wszystko kontrolować i czuwać nad Fari. Jak to na nią przystało - poczęła nerwowo ruszać ogonem i mruczała coś pod nosem. "Oby tylko nie zrobiła nic głupiego..." - to właśnie snuła z jej pyska.

Berenika

Berenika spojrzała na poranioną niemiłosiernie przez Fari Shinq. Obmyła jej rany wodą utlenioną i obandażowała najgłębsze. - Następnym razem uważaj na takie osoby. - Mruknęła, okrywając Fari kocem. Czuła się dziwnie, pomogła Fari. Ale ona kiedyś uratowała ją, gdy psy atakowały niegdyś Shazzę. Przypomniała sobie o tamtych czasach, jednak zupełnie chwilowo. Wpatrywałą się to w córkę, to w wroga.

Wilczur

Wilczur na ślepo chodził dróżkami i polanami, aż dotarł do owej nory. Nie czuł żadnego zapachu. On jest czasami takim emo... Ma nóż... Nie, nie zrobi tego.
Wszedł do nory, nie wiedząc co go czeka. Zauważył Berenikę, Shinq, Fari. Schował się w cieniu i użył specjalnej maści, by zamaskować swój zapach.

Berenika

Za późno. Berenika wyczuła jego zapach, delikatny choć wyraźny dla jej nosa. Miała wyczulony ten zmysł, jak i słuch oraz wzrok. Nieco się zezłościła, że ktoś obcy ośmiela się zakłócić spokój w norze. Wyciągnęła szmatkę i wzrokiem szukała "Winowajcy". Nie wiedziała, kto to jest. Zapach był ledwie wyczuwalny. Ktoś zbyt wolno się smarował. Gdzie tu jest dobrze miejsce na kryjówkę? Zaczęła kolejno przeszukiwać różne szafki oraz szafy, i tym podobne im przedmioty, gdzie można by było się z łatwością skryć.

Wilczur

Berenika go szukała. On nie będzie się ukrywał przed przyjaciółką. Na początku się bał. Lecz szybko zmazał czarną maść ze swojego czarnego futra. Uśmiechnął się do białej wadery i spuścił łeb.
- Witaj.- Powiedział nieśmiało.

Berenika

Berenika lekko niezadowolona widokiem Wilczura tylko wymruczała coś w stylu "Cześć". Ach, ale on nieświadomieee... Berenika musi go o wszystkim powiadomić. - Em... Czuj się jak u siebie w domu... - Odparła, uśmiechając się do przyjaciela. Po jej ślepiach mógł poznać, że ma do niego jakąś sprawę. Nie aż tak ważną, lecz... Berenikę męczyło by sumienie, gdyby mu o tym nie powiedzała.

Wilczur

Wyczytał jej wzrok. Wiedział, że chce mu coś powiedzieć. Nabrał powietrza do pyska.
- Co chcesz mi powiedzieć?- Zapytał, wycierając się z resztek maści, którą miał na sobie i chowając małe pudełeczko do sakwy.
Czekał na odpowiedź.

Berenika

Berenika westchnęła. Musiała tylko zebrać w sobie odwagę. Wyprostowała się, usiadła i po raz kolejny westchnęła. - Em... Gress... On myśli.. On myśli... - Całkowicie zająkana patrzyła pytająco w jego oczy. Czy mówić dalej? Czy może odpowiedź go nieco... zdenerwuje? Bardzo możliwe, przecież szpieg jest nerwowy, zdarza się to często po nieudanym podsłuchu lub długim braku jakichkolwiek informacji w krainie.

Wilczur

- Co takiego on myśli? Niue bój się. Jesteś moją przyjaciółką, nie obrażę się, ani zdenerwuje. Proszę.
Rozejrzał się po norze i wyszedł ze swojej kryjówki. Usiadł na ziemi i czekał na odpowiedź ze strony Bereniki.
Co myśli Gress? pomyślał.

Berenika

Wzrok wilczycy zleciał na bok. Ale co się stanie, jeśli Wilczur się dowie? Co on pocznie? Przecież jest szpiegiem... Może wszystko... Chyba. Zaczęła mruczeć coś pod nosem. W ogóle to nie były jakiekolwiek słowa. Tylko mruczenie. - Aaa... Obiecujesz, że nic Gress'owi nie zrobisz? - Spytała się, ostrożnie spoglądając na Wilczura. Nie miała go jednak za jakiegoś zabójcę.

Wilczur

- Masz mnie za mordercę, który nie waha się zabić? Który krzywdzi niewinnych, tylko dlatego, że się wkurzył? Takie masz o mnie zdanie? - prawie to wykrzyczał. - Cieszę się, jakie mam uznanie u przyjaciółki... Nic mu nie zrobię, bo mam uczucia... Niestety.- przypomniał sobie dawne czasy... Ach, on żałuje, że ma uczucia...

Berenika

Berenice przez chwilę sierść na grzbiecie się zjeżyła. Zupełnie instynktownie. Po chwili się uspokoiła, znów siadając. - On myśli... Że... Że... Całowaliśmy się*Zaskoczona mina, nieco zdenerwowana*... Że ja... Że ja... Go z Tobą zdradzałam... - Wypowiedziała te słowa niemalże szeptem. Wiedziała, że podczas testu trzeba zabić. Instynktownie to pojęła, dlatego właśnie się najeżyła wcześniej.

Wilczur

- Ach, tak... Dobrze, powiedz mu, że to nie prawda. Nikt przecież nie jest wart takiej wadery jak ty Bereniko... Chyba tylko Gress... To ja nie będę się już wtrącał w wasze sprawy. Do zobaczenia.- Wyszedł z nory jednak zwlekał z pójściem. Nie poszedł. Nie był pewny.

Berenika

Berenika była wprost przeznaczona. Pobiegła za przyjacielem. - Wilczurze... Każdy jest mnie wart, jeśli tylko wie jak mnie... oswoić. A ja mówiłam już mu, że między nami nic nie zaiskrzyło. - Szepnęła mu do ucha, z ciepłym, acz czułym uśmieszkiem dekorującym jej szczupły pysk. Ona zawsze się cieszyła tą myślą, że Wilczur jest jej dobrym przyjacielem. Wymarzonym. Westchnęła tylko, zupełnie przypadkiem.

Wilczur

- Nie będę wam przeszkadzał. Pozdrów go ode mnie. Oswoić? a co ty kot? - powiedział, patrząc się jej w oczy.
Zbierało się na deszcz... Mógł to wykorzystać, znikając bez śladu, jednak tego nie zrobił. Nie miał siły.

Berenika

Berenika spuściła wzrok. Nagle, jak na zawołanie, przyszedł Kitekat prosząc o jedzenie i ocierając się o łapy wilczycy. Jego miodowe ślepia wbiły się nagle w Wilczura. Po chwili kotek zaczął mruczeć najgłośniej jak się dało. - Zaraz wrócę, przyjacielu. - Powiedziała i odniosła mokrego już kociaka do domu. Dała mu mięso z królika i gdy mały się najadł, usnął. W końcu i ona wróciła do przyjaciela. Usiadła, wpatrując się w niego.