Polana Ravena i Hatsune Miku

Hatsune

- Tak, skarbie, potrafię, lecz nie wiem czy wygrałabym z mistrzynią zabaw. - zaśmiała się lekko nie tracąc czujności. Poczochrała łebek Lei uśmiechając się do niej. Jej uszy były postawione na wszelki wypadek. Dookoła słychać było dużo różnych, cichych dźwięków. Końcówka ogona poruszała się lekko ze zdenerwowania..

Lea

- Oj tam! - Lea poczuła się zadowolona z nowego tytułu. Poprawiła czapkę cały czas spadający jej na oczy i przytuliła się do Hatsune Miku. - Kocham cię, mamo... - Powiedziała cichutko.

Hatsune

Miku poczuła jak małą obejmuje ją i także podniosła przednie łapy aby ją przytulić. Przymknęła oczy i poprawiła nosem czapkę Lei.
- Ja Ciebie też, cukiereczku. - powiedziała z czułością. Ten niby banalny gest a tak wiele znaczył. Hats poczuła, że szczeniak w tak krótkim czasie przywiązał się do niej i ona nie może go zawieść. Przytuliła mocniej córeczkę, aby ogrzać ją swym ciepłem.

Lea

Lea nagle przypomniała sobie o istnieniu takiej osoby jak Raven. Szybko wybiegła z jaskini i popędziła w stronę wilka.
- Ciebie też kocham, tatooo! - zawołała wskakując na ojca, po czym mocno przytuliła się do jego sierści.

Hiretsuna Shinigami

Wilk przytulił małą swoimi przednimi łapami,wzioł ją na grzbiet i zaczoł iść w kierunku Miku,gdy był już obok niej,postawił małą na ziemi-Witam moją królewne-powiedział do Miku i liznął ją w nos.Kochał obje wadery tak samo,i cieszył się że ma rodzine.

Lea

Lea usiadła i spojrzała na rodziców. Przechyliła główkę, otworzyła szerzej oczka i rzekła:
- Głodna jestem. - Uśmiechnęła się, po czym jej brzuch wydał donośny dźwięk na podkreślenie tych słów.

Hiretsuna Shinigami

A co byś zjadła?Mamy dużo jedzenia-powiedział i przytulił małą,po chwili poszedł do jaskini i wrócił z czymś w łąpie,okazało się to pysznym suszonym mięsem,podał długi pasek małej a sam zaczoł jeść swój,jeden podał Miku a jeszcze jeden koleżance Ley.

Lea

Lea zabrała się za mięsko.
- Doobre - wymruczała i uśmiechnęła się do rodziców i Ady. Chętnie zjaadłaby jeszcze jeden, ale nie chciała pozbawiać rodziców jedzenia.

Hiretsuna Shinigami

Raven spojrzał na małą-Chcesz jeszcze?-spytał i pokazał małej pudełko z suszonym mięsem-bierz ile chcesz-powiedział otwierajac pudełko a z niego wydobył się smakowity zapach mięsa.

Naomi

Ada rozszarpała swój kawalek mięsa i wrzuciła go do swojego małego pyszczka. Bardzo jej smakował. Więc szczęśliwa, że zjadła smaczny posiłek powiedziała:
-Lea może wyjdziemy na dwór pobawić się?

Hatsune

Miku wbiła jeden pazur w pasek suszonego mięsa i zanurzyła go w swojej paszczy. Mlasnęła cicho połykając pożywienie. Nigdy nie jadła dużo i zapewne tego nie zmieni. Odwzajemniła liźnięcie partnera z wesołą miną i pogłaskała córkę po głowie.
- Możesz jeść ile chcesz, przychodzić tu kiedy chcesz i niczego co rozsądne nie będziemy Ci zakazywali. Pamiętaj, ze to twój dom. - rzekła cicho i wróciła w głąb jaskini aby podłożyć drewno do ogniska. Chciała by Lea wracając z zimowych zabaw mogła zagrzać się w ciepłej grocie..

Lea

- Pewnie, że idziemy. - powiedziała Lea. Lecz teraz nie było w tym ani trochę entuzjazmu. Teraz szczeniak był spokojny i poważny. To co ostatnio zobaczyła Lea zmieni ją na całe życie. - mogę, prawda mamo? - zapytała Hatsune Miku.

Hatsune

Zdziwiła ją powaga słów córki. poprawiła ostatni raz drewno w palenisku i wróciła powoli do Lei. Usiadła obok niej i zapytała spokojnie.
- Oczywiście.. Czy coś się stało? Czegoś się obawiasz? - dotknęła nosem jej czółko. Uśmiechnęła się lekko. Chciała się dowiedzieć co cięży na serduszku małej lub co w sobie tłumi..

Lea

Jedyne czego chciała teraz Lea to powiedzieć o wszystkim mamie. Ale nie teraz. Poczeka aż Ada pójdzie do domu, teraz czułaby się niezręcznie.
- Nie, mamuś - powiedziała nadal ze smutkiem - Wszystko w porządku. - Kiwnęła na Adę i wyszła z jaskini.

Naomi

-Wiesz co Lea. To, to jak chcesz to ja sobie mogę pójść. Przyjdę później jak wyjaśnisz całą sytuację mamie. Spotkamy się na zamarżniętym jeziorze, dobrze?-powiedziała z uśmiechem Ada i wyszła żegnając ciepłym uśmiechem wszystkich domowników.

Hatsune

Nie wiedziała o co idzie, lecz chyba oba szczeniaki były w to wplątane. Miku pożegnała koleżankę córki uśmiechem i kiwnięciem łba, po czym skierowała swój nos w stronę Lei.
- Co się stało, skarbie? Mi możesz mówić o wszystkim. - powiedziała z czułością i liznęła małą po nosku.

Lea

- Mamo, czy ty... - Lea nie wiedziała jak sprecyzować pytanie - widziałaś kiedyś śmierć - zapytała w końcu poważnie, po czym skierowała wzrok na Hatsune Miku. - Bo... bo... jak byłam na jeziorze... z kolegami.... to... - mała jąkała się, aż z jej oczu spłynęły łzy. Wszystko wróciło do młodego umysłu Lei: śmierć Ekke, Schatt, Viktoria...

Hatsune

Miku czuła jak malutką ogarnia smutek. Słyszała ciche chlipnięcia i przyduszony strachem głos córki. Objęła ją łapami i przytuliła mocno do siebie głaskając jej mały łebek. Niefortunnie przypomniała sobie jak to ona była bliska śmierci. Gdyby nie jeden Anioł Stróż zapewne leżałaby gdzieś koło skały martwa i nikt by o niej nie pamiętał. Widziała za młodości jak mordowali we wiosce "czarownice" co też było niemałym przeżyciem. Można było powiedzieć, ze wiedziała jak się czuje Lea.
- Skarbie.. Wilki przychodzą i odchodzą. Jednym możemy pomóc, innym nie. Naszym zadaniem jest chronienie innych, lecz nawet najbardziej doświadczonym wilkom zdarzają się wypadki, więc nie zamartwiaj się tak, słonko.. - rzekła próbując dodać otuchy swej córce. Przytuliła ją mocniej..

Lea

- Ale ona zmarła obok mnie - powiedziała szeptem. - Nie uratowałam jej... Mamo, ja na pewno zostanę lekarzem! - dodała nieco pewniejszym tonem. - Ja na pewno będę pomagać ludziom! - spojrzała na Miku swoimi wielkimi oczami i nieśmiało się uśmiechnęła.

Hatsune

Liznęła ją po łebku i dotknęła nosem jej nosek. Uśmiechnęła się lekko do niej i przeniosła na grzbiecie na skóry gdzie mogły spać. Na razie nie była śpiąca, lecz tam było wygodniej siedzieć. Położyła córeczkę na miękkim posłaniu i rzekła cicho do niej.
- Dobrze. Jak podrośniesz to postaramy się Cię wysłać na nauki u medyka. - powiedziała swym spokojnym tonem chcąc odciągnąć córkę od tamtego tematu, który mimo wszystko wciąż krążył w powietrzu. Położyła się na boku grzejąc przednie łapy do ognia..