Biała Plaża

Monalisa

Otrząsnęła się i wleciała do wody - ale cieplutka - uradowana pływała sobie w wodzie.

Kelir

Patrzył z zainteresowaniem, jak Mona pływa wzdłuż brzegu. Parskała, zadowolona i szczęśliwa. Chętnie by do niej dołączył. Zrobił krok, potem następny, lecz nagle się zatrzymał. Uniósł łeb i rozejrzał się wokoło. Nie zauważył nigdzie szczeniaka. Całe szczęście... znając zachowanie tego malucha, mógłby nie dożyć końca kąpieli. Skoczył do wody z głośnym pluskiem.

Monalisa

Poczuła na grzbiecie kropelki wody, spojrzała na Kelira i ochlapała go wodą, potem zwinnie pływała wokół niego.

Kelir

Zanurkował, podpłynął do Mony i jednym chapnięciem chwycił ją za ogon. Rozbawiony, pociągnął w dół, odczekał moment, po czym puścił. Wynurzył się, parskający i szczęśliwy. Spojrzał zadziornie na Monę.

Monalisa

Wynurzyła się i wypluła wodę z pyska prosto na Kelira - hehehe, sorry - zaczeła się smiać i nie mogła przestać.Spojrzała zadziornie na wilka.

Kelir

Roześmiał się. Zachłysnął się falą, wstrząsnął łbem i zerknął na Monę.
- Kto pierwszy na brzeg - rzucił i skoczył przed siebie. Obejrzał się, skinął na wilczycę. - No, dawaj. Chcesz, żebym drugi raz z tobą wygrał?

Monalisa

Szybko popłynęła i wrzuciła Kelira pod wodę, wyszła na brzeg i patrzyła na wilka wychodzącego z wody. - no i co, kto jest pierwszy - wyszczerzyła swoje białe ząbki, uśmiechnęła sie zadziornie.

Kelir

Wyszedł na brzeg, podduszony i pokasłujący. Wypluł wodę, otrząsnął się energicznie i runął na piach. Odetchnął głęboko, przewrócił się na grzbiet i zerknął na słońce. Ciepłe promienie grzały jego łapy, pysk i brzuch.
- Mógłbym tak leżeć bez końca - sapnął.

Monalisa

- heh ja też - rozszerzyła łapy i się ogrzewała, spojrzała na Kelira.

Kelir

Wyczuwał, że jest obserwowany, a jednak nie otwierał oczu. Nadal grzał się w słońcu. Podkulił łapy, machnął ogonem.
- Co masz zamiar dalej robić? - zapytał. - Chodzi mi nie o to, co zrobisz, po wyjściu z plaży, ale jakie masz plany na najbliższy tydzień, miesiąc... Na pewno coś ci chodzi po głowie - uśmiechnął się lekko, rozleniwiony przyjemną atmosferą.

Monalisa

Grzała się - nie wiem, chciałabym kiedyś... znaleźć no wiesz... partnera - ułożyła się na grzbiecie grzała sobie brzuch.

Kelir

Uśmiechnął się półgębkiem.
- Kręci się tu paru niezłych kawalerów, na pewno sobie kogoś znajdziesz. Życzę powodzenia - przewrócił się na bok, uniósł łeb, wytrząsnął piasek z ucha kilkoma zdecydowanymi ruchami. - Ja też powinienem o tym pomyśleć, ale... na razie dobrze mi tak, jak jest. Chcę się nacieszyć wolnością i swobodą.
Nagle zamarł.
- Słyszysz? - zapytał po chwili. - Kury się drą jak oszalałe. Chyba jakiś wilk robi podchody. Chodźmy zobaczyć, to może być ciekawe!

Monalisa

- nie wiem, wątpie bym tutaj kogoś takiego znalazła - wstała otrzepała się i spojrzała w morze - wątpie w to - spuściła głowę i łza jej poleciała.

Morir

Nagle Morir wybiegł z zarośli i z impetem wskoczyl do wody. Zaraz potem wypłynął na brzeg i otrząsnął się z wody
- Tego było mi trzeba - pomyślał.
Rozejrzał się i zobaczył dwoje znajomych mu wilków.

Orussis

Szła, wolno stawiając kroki. Kiedyś biegała, potykając się o własne łapy. A teraz co ? Wydoroślała z tego wszystkiego, lecz nadal była zakochana w NIM. Rozejrzała się. Przelotnie spojrzała na nieznajomych i zaczęła powoli się do nich zbliżać, wolnym zdecydowanym krokiem. - Witajcie. - rzuciła krótko w ich stronę siadając na brzegu, otuliła sobie łapy ogonem.

Kelir

Spuścił łeb, ułożył go na przednich łapach. Westchnął ciężko, zerknął w bok.
- Cudnie. Przylazło to czterołape nieszczęście - szepnął i zmusił się, by wyszczerzyć do szczeniaka zęby w uśmiechu. - Cześć, mały. Dobrze znów cię widzieć.
Dostrzegł też siadającą w pobliżu, obcą wilczycę. Skinął jej głową w geście przywitania i tylko czekał, co mały wykombinuje.

Monalisa

Spojrzała ze złością na młodego wilka - a pójdziesz mi z stąd - warkneła, miała dosyć już problemów z nim. Podeszła do Kelira, przytyliła się do niego, spojrzała na nieznaną wilcycę - hej, witam -

Morir

- Tak, jasne. Ja ciebie też lubię, Kelir - burknął w odpowiedzi. Spojrzał z ciekawością na obcą mu wilczycę. Przyglądał się jej...zdawało mu się, że gdzieś ją widział...chyba nawet wtedy, gdy skradał się do kur, mignęła mu gdzieś w krzakach.

Orussis

Or jestem - szepnęła a na jej kamiennym obliczu pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu. Dawniej powiedziała by Oru$$... teraz wydawało jej się to dziecinne. - To znaczy Oru$$ jestem... - poprawiła się. Co im do tego jak ona się nazywa?

Kelir

Wywrócił oczyma i szturchnął Monę.
- Widzisz? Mówiłem, że jakiś wilk się pod kurnik podkrada, i to tak nieporadnie, że aż ptaki drą się jak opętane. Teraz już wiesz, kim był ten genialny łowca - zerknął na szczeniaka. - Na ryby poluj, jak nie umiesz podchodzić zwierzyny. One przynajmniej nie narobią wrzasku na cały wilczy świat.