Biała Plaża

Kristal · Gość

-Bo... ty mnie nie potrzebujesz...-powiedziała a z jej oka spłynęła łza, westchnęła izaczęła powoli iść dalej.

Dante · Gość

Nie ruszył dalej za matką. Tylko stał i patrzył. Jeśli mama tak uważa, cóż on może na to poradzić? - Nigdy niczego takiego nie powiedziałem - odrzekł.

Kristal · Gość

-ale dałeś mi do zrozumienia-powiedziała cicho i zniknęła za zakrętem.

Dante · Gość

Chciał za nią pobiec, ale powstrzymał się. - "Skoro tak myśli, cóż... ja nic na to nie poradzę" - przemknęło mu przez myśl. Odwrócił się i wrócił do taty.

Centino

Centino po chwili odbiegł bez słowa.Westchnął tylko cicho gdy wiatr rozwiewał jego sierść podczas biegu

Abaddon

Abaddon przybył na plażę powłóczystym krokiem. Jego wyśmienity humor prysł jak bańka mydlana, gdy Abaddon opuścił miejsce dla samotnych. Dlaczego? Sam nie wiedział. Usiadł niedaleko morza i owinąwszy łapy ogonem, utkwił spojrzenie w linii horyzontu.

Siomha Lorcan

Przytruchtała za zapachem jakiegoś obcego wilka.,, Hmmm..." pomyślała. ,, Przecież prtaktycznie większość wilków jest mi obca". W końcu zobaczyła jakiegoś wilka siedzącego na plaży.- Witam.- przywitała się.- Czy mogę się do Ciebie przyłączyć?

Abaddon

Z lekkim zaskoczeniem malującym się na pysku, oderwał wzrok od niemalże niewidocznej w mrokach nocy linii horyzontu i przeniósł go na białą wilczycę. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie i odrzekł. - Oczywiście - Samo jej przybycie poprawiło mu humor. Przynajmniej przez chwilę nie będzie sam, jak zwykle.

Siomha Lorcan

Usiadłą obok i odwzajemniła uśmiech.- Też nie możesz zasnąć?- spytała i zapatrzyłą się w prześwitujące, białe grzywy fal.- Jestem Siomha. A Ty?

Abaddon

- Nie potrafię spać, gdy niebo jest takie gwieździste jak dziś. Uwielbiam patrzeć na gwiazdozbiory - odpowiedział i zadarł łeb, by spojrzeć na gwiazdy. Po chwili ciszy z powrotem skupił spojrzenie na rozmówczyni. - Miło mi cię poznać. Abaddon.

Siomha Lorcan

Również spojrzała w górę. Widok roziskrzonych gwiazd, zapierał dech w piersiach.- Tak,
masz rację... są cudowne... Często tak samotnie patrzysz w niebo?- znów przeniosła wzrok na wilka.

Abaddon

Zaśmiał się i odpowiedział. - Zapewne gdybym mógł, to patrzyłbym na niebo w czyimś towarzystwie - tu pozwolił sobie na krótkie westchnięcie. Abaddon wiecznie był sam, od dzieciństwa. Zdał sobie z tego sprawę już dawno temu, gdy po raz pierwszy opuszczał tę krainę.

Siomha Lorcan

- Hmm...- zamyśliła się. Dobrzewiedziała, co to jest samotność i z czym się to je.- Chyba wiem, co czujesz.- westchnęła.- A jak sobie z tym radzisz?- spytała.- Oczywiście, jeśli mogę wiedzieć.- dodała lekko speszona.

Abaddon

- To żadna tajemnica - odpowiedział i uśmiechnął się lekko. - Wciąż włóczę się po krainie i szukam kogoś, z kim znajdę wspólny język. Cóż, na razie się to nie udaje. Większość czasu spędzam na zwiedzaniu krainy, znam już chyba każdy jej zakątek. To zabija czas.

Siomha Lorcan

- Ja dopiero poznaję to miejsce... Czasami się jeszcze w tym wszystkim gubię...- przyznała i zaczęła rysować bazgroły łapą na piasku. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek się odnajdzie, w jakimkolwiek miejscu.- Ja na razie wspólny język odnalazłam z niejaką Miką. Ale ona na razie gdzieś się zaszyła i zostałam sama.

Abaddon

- Ta kraina jest jedną z najprzyjemniejszych, jakie miałem okazję poznać. Na pewno się tu odnajdziesz, ale na to trzeba czasu - odpowiedział. - Dobrze, że masz tu kogoś bliskiego, nawet jeśli od dłuższego czasu się z nią nie widziałaś. Czasem wystarczy sama świadomość, że nie jest się całkiem samemu na świecie.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się do rozmówcy.- A skąd jesteś?- spytała.

Abaddon

Na chwilę przeniósł wzrok na niebo, jakby chciał sprawdzić, czy jakaś złośliwa chmura nie zakryła gwiazd. - Stąd, choć nie jestem tym zachwycony - odpowiedział.

Siomha Lorcan

- Hmm...- zamyśliła się.- Często jest się samotnym, wśród swoich.- znów zaczęła rysować bezmyślnie łapą. To ją uspokajało.- Ale czemu jesteś samotny?

Abaddon

- Długo nie było mnie w tej krainie, wróciłem całkiem niedawno - odpowiedział. Pomyślał o wszystkich wilkach, które poznał tu przed rozpoczęciem swojej wędrówki. - Wszyscy moi znajomi gdzieś zniknęli, a na rodzinę nigdy nie mogłem liczyć. Choć codziennie poznaję nowe osoby, nie potrafię nawet znaleźć tematu rozmowy.