Biała Plaża

Abaddon

- Czy ja wiem? Mnie wydaje się, że tak. Świetnie mi się z tobą rozmawia - odpowiedział. - Chyba po raz pierwszy odkąd wróciłem do krainy dobrze mi się z kimś rozmawiało.

Siomha Lorcan

- Zawsze możemy się częściej spotykać... to znaczy... jeśli chcesz...- cichutko dodała zawstydzona.- Dbrze się przy Tobie czuję. Pewnie dlatego, że jesteś pierwszym wilkiem, którego nie znałam, a który zechciał dłużej ze mną rozmawiać.- parę razy pacnęła ogonem w mokry piasek.

Abaddon

Uśmiechnął się lekko. Z chęcią spotykałby się częściej z Siomhą. Była inteligentna, sympatyczna i bardzo ładna. Przyjemnie mu było spędzać z nią czas. Odpowiedział. - Z nikim? Naprawdę? aż nie chce mi się wierzyć.

Siomha Lorcan

- Jwstem zbyt nieśmiała... sama nie wiem jak udało mi się do Ciebie odezwać.- westchnęła.- Jejku, jak tu cicho. Wszędzie , gdzie bym do tej pory nie poszła, było trochę zbyt tłoczno. A tutaj, w tak ładnym miejscu, nikt się praktycznie nie przewinął.- przypomniała sobie szczenię, które pojawiło się znikąd i tak samo nagle odeszło.

Abaddon

- Jest zima, w krainie panuje chłód. Nikomu nie chce się wylegiwać na piasku ani taplać w morzu - powiedział, omiatając plażę spojrzeniem. - Tym lepiej. Przynajmniej jest choć jedno w miarę spokojne miejsce.

Siomha Lorcan

- Mnie nigdy nie przeszkadzała zima. Wręcz przeciwnie.- uśmiechnęła się. Pochodziła z mroźnych terenów i nie wyobrażała sobie życia latem. Poczuła ogromne zmęczenie. Była na łapach od dłuższego czasu.- Nie obrazisz się jeśli zamknę troszkę oczy?- spytała, a powieki same jej opadły. Ziewnęłą szeroko.- Tylko proszę, nie odchodź... ja nie zasnę- powiedziała.- Po prostu muszę odpocząć.

Abaddon

- Jeśli chcesz, możesz się zdrzemnąć. Mnie to nie przeszkadza - odpowiedział. Nawet gdyby wilczyca zasnęła, zostałby tu. I tak nie miał dokąd pójść. Położył się i oparłszy łeb o łapy, znów skierował wzrok na linię horyzontu.

Siomha Lorcan

- Miewasz czasem dziwne sny?- spytała cichutko, nie chcąc mącić ciszy.- Takie, które wydają się rzeczywiste, a przebydzenie się jest jak sen?

Abaddon

- Rzadko. Myślę, że chyba każdemu zdarzają się takie sny - odpowiedział, wciąż wpatrując się w linię horyzontu.

Wardress

Powolnym, ale ciężkim i przyziemnym krokiem stara, choć młodo wyglądająca, jasnobłękitna wilczyca wkroczyła na plażę. Uśmiechnęła się jakoby sama do siebie. Spojrzała na obecne wilki, skinęła im pyskiem z szacunkiem i rozprostowała ciemnoszare skrzydła [których nie widać na avie xP]. Po niedługiej chwili obserwacji położyła się na zimnym piasku. Wbiła wielkie oczy w wzburzone morze z białymi, spienionymi falami i mimowolnie grzebała łapą w ziemi. Koraliki na dszyji pod wpływem wiatru obijały się o siebie przypominając samotnie spędzone miesiące. Czuła się taka... zapomniana. Może to i dobrze, że zacznie nowe życie? Kto wie... Westchnęła cicho i przymknęła zmęczone podróżą ślepia. Nawet łapa po kilku minutach przestała się poruszać a na waderę powoli spływał błogi, upragniony sen.

Siomha Lorcan

- Tak, ale to one nie pozwalają mi zasnąć.- westchnęła cichutko. Wyczuła, że pojawił się nowy wilk. Dokładniej wilczyca. Jednak nie miała siły patrzeć, kto to jest.- Patrzysz w linię horyzontu? Jak tu przyszłam, też w nią patrzyłeś...

Abaddon

- Ten widok pozwala mi się skupić, porozmyślać... bardziej niż gwiazdy, które nakłaniają do ciągłego poszukiwania gwiazdozbiorów - odpowiedział, przenosząc wzrok na Siomhę. Zerknął kątem oka na śpiącą niedaleko wilczycę. Rozpoznał w niej alfę watahy, do której należał.

Siomha Lorcan

- Ja parząc w dal, myślę tylko otym, że gdzieś tam był mój dom...- dodała szeptem. Do tej pory nie potrafiła się pogodzić z myślą, że nie ma już stada, które kiedyś prowadziła.
Teraz namiastką dawnej watahy była Setha... ale i ona nie zastąpi jej rodziny.

Abaddon

- Tęsknisz za nim, prawda? - spytał, przyglądając się wilczycy uważnie. Jej sierść miała jasną barwę, więc pewnie pochodziła z zimnych terenów.

Siomha Lorcan

- Nie wiem...- westchnęła.- Nie tęsknię za obrazem śmierci... raczej za tymi, którzy odeszli... Nie wróciłabym tam... Mimo, że i tu nie jest mój dom.- zamilkłą na chwilę, ale postanowiła podzielić się z Abaddonem choć częścią tego, co ją gnębiło.- Niby mam własne legowisko w watasze, ale co z tego, skoto nie mam ochoty wracać do pustych jaskiń.- stwierdziła. Cały czas szeptała. Cisza dookoła była wręcz magnetyzująca.- Owszem, lubię samotność, ale nie tego typu.- Tak na prawdę była samotna, do momentu adoptowania małej A'htes, ale po ataku ludzi na jej stado, znów została sama.
Nie otwierała oczu. Po jej pysku spłynęłą łza. Miała nadzieję, że przez ciemności wilk tego nie zauważył.

Qedr

Znienacka, acz oczekiwanie na plażę wparował nie kto inny jak sam Qedr, zakłucając innym tą jakże spokojną noc oraz błogi sen za nią idący. Nie zważając na nikogo rzucił się w stronę Wardress.
- Waardzia~! - wrzeszczał w biegu xD

Abaddon

Nie zauważył jej łzy, lecz nie musiał, by zrozumieć, że mówienie o tym wszystkim sprawia jej ból. W głosie Siomhy wyraźnie słychać było głęboki smutek. Oparł pysk o przednie łapy, wciąż patrząc na wilczycę. - Nie smuć się - powiedział. - Każdy, kto nie urodził się w tej krainie, zaczynał tak, jak ty. Zupełnie sam. Na pewno zadomowisz się tutaj, ale do tego potrzeb czasu i cierpliwości.

Wardress

Panicznie odskoczyła pozwalając Qedr'owi uderzyć łbem o ziemię. Uśmiechnęła się złośliwie. - Nie wolno straszyć.. staruszków. - prychnęła. Usiadła i zamerdała radośnie ogonem niczym pies. - Kogóż to moje czerwone ślepia widzą. Pijak zawitał w moje skromne progi prywatności. - zaśmiała się i przyglądała zsiwiałej sierści wilka. xD

Siomha Lorcan

Uniosła powieki, patrząc prosto w oczy Abaddonowi. Trwała tak przez chwilę, jakby chciała spojrzeć w głąb duszy wilka. Po chwili uśmiechnęła się i znów zamknęła oczy. Jednak zaraz otworzyła je znowu, słysząc głośny tupot łap i krzyk. Rozejrzała się i ujrzała wilka w dziwnym kapeluszu biegnącego na śpiącą, wcześniej przbyłą wilczycę. Nie wyczuwając zagrożenia, znów zamknęła oczy i położyła pysk na łapach.- Robi się tłoczno.- uśmiechnęła się lekko.

Abaddon

Zmarszczył nos z niezadowoleniem. - Chyba niedawno coś wspominałem o ciszy i spokoju? Powiedziałem to w złą godzinę - rzekł, spoglądając przelotnie na Wardress i jej znajomego.