Biała Plaża

Wasp

Wyglądało na to, że Wasp znalazł sobie doskonałą rozrywkę. Obserwował poczynania szczeniaka w milczeniu, z wielkim trudem powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem. Końcem puszystego ogona poruszał równomiernie. Czekał, aż dzieciak znów zrobi coś głupiego.

Yugonney

Ze złości chciał głośno zawyć, ale powiew wiatru sprawił, iż w jego pyszczku znalazło sie jeszcze więcej piasku. Szczeniak próbował go strzepać, ale sie nie dło. Zostało mu jedno - przepłukać pyszczek w wodzie. Czym prędzej zbliżył sie do wody i wziąl duży łuk. była tak okropna, słona i w ogóle ble, że wypluł ją natychmiast. Jeździł łapami po języku, żeby tylko 'zciągnąć' smak wody. Łapy smakowały jeszcze gorzej, co wiecej był na nich piasek.
-Nieee! Ja nie mogę!-krzyknał i całym cieżarem runął w piach.

Wasp

Wasp ukrył pysk w przednich łapach, by stłumić chichot, którego teraz już nie był w stanie powstrzymać. Już od dawna nikt nie rozbawił go tak, jak ten biedny szczeniak.

Yugonney

-Czemu się śmiejesz?-spytał zapłakany. Głos w głowie podpowiadał mu "Idź tam i mu nawrzucaj", ale Yu sie postawił. Patrzył w oczy wilkowi wielce poważnie, marszczył nos.

Wasp

Wasp powstrzymał w końcu śmiech. Uniósł łeb, a spojrzenie jego szkarłatnych oczu spoczęło na załzawionych ślepkach szczeniaka. - Bo już dawno nie widziałem, żeby ktoś zrobił tyle głupot w tak krótkim czasie - odpowiedział.

Yugonney

Fuknął i obrócił sie w strone wody. Rzucał kamieniami, choć widział, że w ten sposób nic z woda sie nie stanie. Oko piekło go nadal, a buzi miał smak słonej wody i piasek między zębami. Wyciągnał lusterku i przejrzał sie dokładnie.
-Hm, czerwone, piekące... No czego mi jeszcze do szcześcia potrzeba?-spytał ironicznie.

Wasp

- Nie ironizuj, młody - mruknął, ponownie przenosząc wzrok na linię horyzontu. Wyglądało na to, że dzieciak się uspokoił i nie zrobi już niczego głupiego. A co za tym idzie, przestał być dla Waspa interesujący.

Yugonney

Kiedy wilk nie patrzył Yu pokazał mu język i poszedł gdzieś dalej. Wszedł do dołu na plaży. Głosy mówiły mu "Nawrzucaj, nawrzucaj..."
-Nieee! Ja z tym kończę! Zakopcie mnie, żywcem mnie zakopcie! Ale niech te głosy dadzą mi spokówj!-krzyczał przez łzy. nie zważał już na piasek w oczach, starał sie wykopac jak najgłębszy dół.

Wasp

Zastrzygł uchem na słowa Yu. - "Głosy?" - przemknęło mu przez myśl. Skierował wzrok na szczeniaka, przyglądając się z niemałym zdziwieniem jego poczynaniom. Odezwał się na tyle głośno, by młody usłyszał go z daleka. - Słyszenie głosów jest pierwszym objawem problemów z psychiką, wiesz?

Yugonney

-Hę?-spytał wychodząc za dołu.
-Wiem. Normalnie nie sa złe, ale czasem doprowadzają mnie do szłu...Może już jestem szlony?-mówił, a jego głos przybierał bardziej 'dorosłego' tonu. Patrzył na wilka z zaciekawieniem. Potem znowu schował sie w dole i rozmyślał dalej. "Obłęd"-powiedział jeden z głosów. "Jestes obłąkany". Yugonney tylko znarszczył czołu i rozmyslał dalej.

Wasp

- Być może - odpowiedział zdawkowym tonem, wodząc wzrokiem za szczeniakiem. W jego mniemaniu szaleństwo nie było przekleństwem. Sam nie zawsze działał racjonalnie, ba, rzadko kiedy zachowywał się jak całkiem normalny wilk. Ale przynajmniej nie zwracał uwagi na swoją osobę, gadając do siebie. - A może tylko masz wybujałą wyobraźnię?

Yugonney

-Nie, wiem kiedy to ja sobie coś myślę a kiedy mi się ktoś bezczelnie wpycha do głowy-odparł poirytowany. Rysował coś w piasku, ale wiatr non-stop niszczył zacne malowidła. Yu ze złości walnął o ziemię.
-Ała! Kamień!-wrzasnął i złapał si za nieszczęsną kończynę.

Wasp

Znów cicho zachichotał. Ten mały miał dziś niebywałego pecha. Wasp wstał energicznie ze śnieżnobiałego piasku i ruszył w stronę szczeniaka. - Jeśli te głosy cię męczą, chciałbyś się ich pozbyć, to o ile mnie pamięć nie myli, w okolicy jest jedno miejsce, w którym możesz uzyskać pomoc.

Yugonney

-Nie, tylko nie do czubków!-wiedział juz o co chodzi wilkowi. Zrobił żałosną minę i złapał sie za uszy. "Nie idź, tam cię zniszczą, obedrą z tożsamości.."-mówił jeden. "Razem nic nie zdziałamy, albo zostaniesz z nami, co przyniesie ci same nieszcześcia, albo od nas ojedziesz...Wiesz, że nas nie potrzebujesz, wyrzuć niepotrzebny balast..."-zapłakał drugi.

Wasp

- Nie widzę nic złego w zasięgnięciu porady u specjalisty. Tym bardziej, że z takiej pomocy możesz zrezygnować w każdej chwili, jeśli tylko dojdziesz do wniosku, że ona nie pomaga albo zmienia cię w sposób, w jaki ty do końca nie chcesz - powiedział. Usiadł obok małego, patrząc na niego z uwagą. Czyżby zrobiło mu się go żal?

Yugonney

Zmarszczył nos i myślał prez chwilę. Może ten wilk ma rację? może to nie wstyd iść do lekarza? Może nie bedzie się czuł upokorzony, może poczuje sie lepiej? "Wara od tamtego miejsca! I tak sie mnie nie pozbędą!"-mówił jeden. "Wilk ma rację, to ci ulży...A ja cię zawsze bede pamiętać..."-w jego głowie rozbrzmiał ciebły, kobiecy głos. Trudna decyzja. "Yugonney, nic cię to nie kosztuje. Możesz sie uwolnić!"-głos był pełen entuzjazmu, ale z nuta smutku. ONA nie chciała sie z nim rozstawać. a może bedzie mógł z nią zostać? zobaczymy.
-Myslę, że masz rację...-rzucił niezbyt wesoło. Nie dla tego, ze nie lubił przeznawac racji, ale dla tego, że bedzie musiał pokazac sie u czubków i stracić swojego życiowego doradcę...A drugiego niech diabli wezmą.

Wasp

Wciąż obserwował młodego przenikliwym spojrzeniem swych soczyście czerwonych ślepi. Odpowiedział, sugerując się wyraźnym niezadowoleniem w tonie jego głosu. - Jeśli tak bardzo tego nie chcesz, wcale nie musisz tam iść. Zanim się na cokolwiek zdecydujesz, musisz dokładnie to przemyśleć. Zastanów się, czy te głosy były ci kiedykolwiek pomocne, czy częściej się do czegoś przydają czy raczej pakują cię w tarapaty.

Yugonney

-No własnie-zaczął zniechęcony.
-Jeden jest moim życiowym doradca, a drugi zatruwa mi życie. Jeśli poszedłbym do..No sam wiesz gdzie, pozbyłbym sie obu głosów...-cóż, tak jest cena. Poświęcenie...Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
-Masz rację.-rzucił krótko, a w jego oku zaświecił płomyk nadzieji. Tym wzrokiem zlustrował wilka od stóp do głów.
-Pozory mylą...-mruknał patrząc w inną stronę.

Wasp

Nic nie odpowiedział. Tylko wciąż przyglądał się wilkowi z wielką uwagą. Jego uwaga nie była już teraz spowodowana problemami młodego, a zapachem, którym przyniósł słaby monsun, wiejący od strony morza. Wasp wyraźnie wyczul od rozmówcy zapach Watahy Ognia. Jak miło.

Yugonney

"Wiesz, co masz robić. Wasp był twoim trzecim doradcą". Co? Wasp? Skąd głos wiedział, jak wilk ma na imię? "No cóż, jesteś wśród swoich, Ogień cię zprowadził...". Co? Wataha Ognia? nie wierzył. Jak kobieta z jego głowy mogłaby wiedzieć takie rzeczy?
-Ty, ty jestes...Z Watahy Ognia?-spytał nieśmiało, niepewny.