Biała Plaża

Miyu

I także w to miejsce przybyła pewna mała wilczycą, której na imię Miyu. Tym razem biegła po mokrym piachu, na którym rozpływały się fale. Aktualnie goniła wiatr, że tak to nazwę i skakała z jednej fali na drugą. Po chwili zatrzymała się i zamrugała szybko dwa razy. Powodem były dwie wilczyce, które właśnie obserwowała z ukrycia (tak... chodzi o podkopaną górkę piasku) xD.

Helmi

- Dlaczego jesteś smutna? - zapytała Selenę. Nawet nie zauważyła, kiedy wilczyca wróciła na plażę... dostrzegła ją leżącą pośród drobinek piasku. Helmi nie zerwała się jednak, by swym zwyczajem podbiec do wadery.

Selena

-Nie jestem smutna.-Powiedziała do szczeniaka.
-Miyu wyjdź nie chowaj się.-Powiedziała do drugiego szczeniaka.
Selena wiedziała że ona tam jest ponieważ wiatr niósł jej zapach.

Helmi

- Nie to nie - odburknęła obojęnym tonem, wzruszając barkami. Spuściła łebek i zaczęła grzebać łapką w mule na dnie. A nuż znajdzie tam coś interesującego? Dodała. - Wyglądasz na smutasa.

Selena

-Wiesz...-Zaczęła Selena wstając.-Pozory mogą mylić.-Powiedziała siadając na białym piasku. Swoim ogonem owinęła przednie łapy. Wcześniej jednak poprawiła grzywkę tak oby zasłaniała jedno oko.

Miyu

Miyu usłyszała zaproszenie do siebie i wyszła. - Dzień dobry. - Powiedziała ukazując swoje białe ząbki. - Selena... Co się stało? - Zapytała z cichą troską w głosie. Spojrzała na szczeniaka. - Cześć... Jestem Miyu. - Przedstawiła się i zamachała ogonem, znów przyjrzała się Selenie.

Helmi

- Wiem - odpowiedziała krótko, nie obdarzając wadery spojrzeniem. Była zbyt zajęta grzebaniem w morskim mule. Wydawało jej się, że dostrzegła tam coś ciekawego... znaczy błyszczącego. Dla Helmi wszystko, co się błyszczało było godne uwagi. Zastrzygła uchem na dźwięk szczenięcego głosiku. Rzuciła do niej. - Helmi.

Selena

Selena się przeciągnęła.
-Nic się nie stało.-Powtórzyła.-Co u was słychać?-Zapytała się.
Dawno nie widziała Miyu ale Helmi całkiem niedawno. Jednak wszystko mogło się wydarzyć przez te chwile kiedy jej tu nie było.

Miyu

-To dobrze. - Powiedziała i znów zamachała ogonem. Wzrok spuściła w dół... - U mnie po staremu, błąkam się po krainie i nic ciekawego nie robię. - Rzekła i spojrzała na to co robiła Helmi. - Ale w sumie... jednocześnie szukam brata. - Odparła radośnie i jej pyszczek rozciągnął się w szerokim uśmiechu. Ale no to by la prawda, jeszcze nie udało jej się go zobaczyć... racja jest tu baardzo krótko, ale no co. Rodzina to rodzina.

Selena

-O brata?-Zapytała Selena.
Uśmiechnęła się sama do siebie. Przypomniała jej się czasy kiedy ona również miała brata. Ale to było bardzo dawno temu.
-A skąd wiesz gdzie go szukać?-Zapytała się jej.

Helmi

A Helmi nadal grzebała w mokrym piasku na dnie wody. Była tak zaaferowana wykopywaniem błyszczącego przedmiotu, że zupełnie przestały do niej docierać słowa Seleny i Miyu. Ta mała tak już miała. Kiedy czymś się zajęła, nie dało się jej od tego odwieść.

Miyu

-Nie wiem... Po prostu zwiedzam i szukam. Wiem, że ma na imię Krillan, ale nie wiem nic więcej. - Powiedziała i zaśmiała się cicho. Według niej było to zabawne zdarzenie... Miała rodzeństwo a znała tylko jego imię. No było coś nie tak. Kątem oka przyglądała się temu co robi Helmi.

Selena

-Jak ma na imię. Krillian. Ja go znam ostatnio z nim rozmawiałam na zamarzniętym jeziorze.-Powiedziała.
Kolejny raz się przeciągnęła. Zaczęła machać delikatnie końcówką ogona.
-Jest dość arogancki i przebiegł.-Powiedziała do Miyu.

Helmi

Wreszcie! Helmi udało się wykopać ten śliczny, błyszczący przedmiocik. Wyglądał na gładziutki, pięknie się błyszczał i miał nieduże gabaryty. Jego ścianki za to wyglądały na ostro zakończone, ale akurat ten szczegół małej umknął. Chwyciła przedmiocik w łapkę i...
- AJEJ! - pisnęła i upuściła ów przedmiot, który okazał się być najzwyklejszym odłamkiem szkła. Spojrzała na swoją łapkę, z której teraz skapywały krople posoki. Helmi skaleczyła się szkiełkiem - na jej łapie widniało teraz spore rozcięcie, które przez kontakt z słoną morską wodą koszmarnie szczypało.

Selena

Selena poczuła w powietrzu zapach krwi. Spojrzała zaciekawiona co się stało. Łapa Helmi była dość mocno rozcięta. Wilczyca usiadła koło niej i zaczęła oglądać jej łapę.
-Wiesz co.-Powiedziała. -Wygląda dość poważnie chodzi do miej go legowiska tam ci opatrzę łapę. Jeśli chcesz.-Dodała.
Selena nie miała w zwyczaju kogokolwiek do czegoś zmuszać. Jednak miała nadzieję że szczeniak z nią pójdzie ponieważ rana naprawdę źle wyglądała.

Miyu

-Tak? No to muszę go poznać. - Powiedziała w ogóle nie zniechęcając się słowami Seleny. Nowe znajomości trzeba zawierać, a to jej brat... Wpatrywała się w ładnie błyszczącą się od słońca wodę, która raz świeciła tak, a raz tak. Jej podziwianie tego obrazu przerwał czyiś pisk. Spojrzała na Helmi. - Co się stało? - Zapytała i podeszła bliżej niej. Przyjrzała się jej łapie, która miała nie małe rozcięcie... Zrobiła duże oczy ze zdziwienia. Nie wiedziała co robić. Spojrzała prosząc o pomoc na Selenę, nie lubiła gdy komuś coś się działo. - Tak! Tak! Musimy iść do legowiska! - Krzyknęła.

Selena

-Miyu spokojnie nie będziemy jej do niczego zmuszać.-Powiedziała Selena.
Kiedy Miyu zaczęła się przypatrywać rozcięciu Helmi ona zastrzygła uszami ponieważ wychwyciła jakiś dźwięk w oddali i dziwny zapach w powietrzu. Wilczycę bardzo to zaniepokoiło. Słyszała że czasem pojawiają się tu ludzie. A jak wiadomo oni nie przepadają za wilkami. Dojrzewająca wilczyca zaczęła uważnie słuchać.

Helmi

Wyskoczyła z wody jak oparzona z łapką w górze. Głupie morze, to wszystko przez nie! Przynajmniej tak teraz Helmi uważała.
- Boli... - stęknęła cicho, starając się jednocześnie nie rozklejać. Przecież to tylko większe skaleczenie, prawda? Poradzi sobie z nim sama! Choć mała usiłowała tak właśnie myśleć, szczypanie spowodowane solą morską jakoś nie ustępowało. Popatrzyła na Selenę i powiedziała. - No... dobrze.

Selena

Selena westchnęła głęboko.
-Dobrze. Możesz iść sama?-Zapytała się.
Wilczyca cały czas nasłuchiwała zbliżających się odgłosów.
-Miyu chodzi z nami.-Powiedziała do drugiego szczeniaka. Spojrzała wyczekująco na Helmi po której było widać że łapa ją boli.

Miyu

-Dobrze, dobrze! To ja już mogę prowadzić! - Powiedziała. Jej się to jeszcze nie zdarzyło, żeby skaleczyła. I pewnie dla tego tak dramatyzowała. Przyjrzała się obydwu wilczycom. - To ja już będę czekała! - Krzyknęła i biegiem udała się do Legowiska Seleny.

z.t