Biała Plaża

Helmi

- Tak, tak. Chyba sobie poradzę - odpowiedziała i poruszyła jednym uchem. Do jej uszek także dotarły jakieś dziwne dźwięki. Spojrzała wyczekująco na Selenę, czekając, aż ta ruszy ku swojemu legowisku.

Selena

-Dobrze więc chodzi.-Powiedziała i ruszyła do swojego legowiska. Szła na tyle wolno aby mała mogła za nią nadążyć. Po chwili Selena zniknęła w nadmorskich zaroślach i ruszyła do swojego legowiska.

Helmi

Małą ruszyła za Seleną najszybciej jak mogła na trzech łapkach. Raz na jakiś czas próbowała stąpać na skaleczonej łapie, jednak przy silniejszym nacisku bolała ją jeszcze bardziej, więc jeszcze zanim wilczyce opuściły plażę, Helmi zrezygnowała z tych prób. W końcu zniknęła w pobliskich krzakach.

Seele

Seele zorientowała się, że siedzi tu już zbyt długo. Westchnęła. Musiała zmienić miejsce pobytu. Ulotniła się z tego miejsca. Nie mogła patrzeć na niczyją radość. To za bardzo ją przygniatało.

Szina

Wilczyca przyszła powolnym krokiem, czując jak wiatr miesza się z padającym śniegiem, mocząc jej rozwiane futro. Lubiła to miejsce, jednak nigdy nie była tu w zimowej porze. Biała plaża pozostawała biała bez względu na porę roku. Patrzyła swymi szarymi tęczówkami, jak zimne gwiazdki tańczą na powierzchni wzburzonej wody by opaść i stopić się, scalić w jedno ze swymi maleńkimi siostrami. A ona stała tylko i podziwiała ten cud, bo dla niej cudem było każde piękno tego świata.

Getsu

Getsu przyszedł po cichu i spokojnie kołysząc ogonem. Spojrzał na wilczycę która patrzyła gdzieś tam. Zakradł się do niej, a po chwili powiedział: - Witam Jestem Kostek, a moje imię to Getsu. - Kościotrup usiadł i wywalił język na wierzch żeby lepiej mu się oddychało.

Szina

Coś zakłóciło spokój niknących płatków. Coś, jakaś dziwna aura wybiła z kontemplacji wilczycę. Czuła czyjąś obecność, jednak nie naturalną, nie obecność zwykłego wilka. Najpierw nie mogła jej zidentyfikować, jednak ta się przybliżała. W końcu zrozumiała. - Ożywieniec, nieumarły! - Pomyślała i zadrżała, przypominając sobie małe, półżywe tokagoroki. Po chwili usłyszała jednak głos, głos przyjazny ponad wszystko. Odetchnęła niezauważalnie.
-Witaj, ożywieńcze. - powiedziała, nie patrząc na niego. Dopiero po chwili oderwała oczy od spektaklu śmierci i życia. Odwróciła się do niego pyskiem. - Jestem Szina, szamanka.

Getsu

- A ja jestem Getsu, Kostek - powiedział wesoło i szeroko się uśmiechając. - Jeszcze nigdy nie gadałem z szamanem - rzekł patrząc na śnieg, który za wilczycą szalał. - Ty tak robisz z tym śniegiem? - zapytał pokazując na śnieg, który bardzo szaleje.

Szina

-Nie. Po prostu cieplejsze prądy powietrza znad wody zderzają się z tymi zimniejszymi od lądu. - wytłumaczyła, uśmiechając się delikatnie. Niezrozumienie przyrody, straszna rzecz. - I szamanka. Nie jestem samcem, tylko samicą. Po za tym, czym różni się szaman od takiego, dajmy na to, wojownika?

Getsu

- A no tak przepraszam - powiedział uśmiechając się jak głupi. - Ojć muszę już iść - rzekł, a następnie zaczął uciekać. Getsu był cały czas uśmiechnięty, a jego ogon poruszał się i było słychać dziwne dźwięki.

zt.

Xythuel

Xyth bez cienia zainteresowania, przydreptał nad morze o piasku białym jak śnieg. Było to głupie i bezsensowne... Żeby śnieg i piasek były identyczne? Xytherian myślał praktycznie tylko nad tym. No bo nad czym miałby myśleć dziwny szczeniak z duchem dorosłego? Gdy tylko dotarł aż nad brzeg, i fale dotykały jego niepozornych łap, ocknął się i zaprzestał myślenia o czymś zupełnie głupim. Ach woda... Zimna woda... Xyth prychnął gdy słone fale chlusnęły mu na pysk.

Krillan

Postanowił dziś odprężyć się nieco od ostatnich paru dni wprowadzania zmian w swoim charakterze, czy może raczej pobudzenie siebie w kierunku bardziej szalonym, niżeli zadumany szaman. Mozolnym krokiem ciągnął swe wychudzone, aczkolwiek mocne i sprężyste ciało w kierunku wody, ochładzającej, lodowatej bryzy. Długie uszy sterczały w górze, a posępny wzrok skierowany był tylko w dół.

Xythuel

I ktoś przyszedł. Jak zwykle w otoczeniu Xytheriana. Pomimo tego, szczenię mimowolnie odwróciło się by zobaczyć, no właśnie co zobaczyć? Nie było na co patrzeć. Chociaż ciekawość kusiła... Kusiła malca do obejrzenia przybyłego... Więc Xyth nie zastanawiając się nad tym dłużej, odwrócił się by ujrzeć basiora o wiele większego i potężniejszego niż on. Xyth zastrzygł uszyma i zaczął świdrować przybyłego swoimi wyłupiastymi oczami, wypatrując tego co w jego przypadku najważniejsze... Słabego punktu.

Krillan

Kristek doskonale wiedział, że nie jest sam na plaży, jednak nie zwrócił uwagi w inną stronę, niżeli pokryty ubitym śniegiem - piach. Uszy opadły po sobie, a powolne kroki doprowadził wilka w końcu do upragnionej tafli. Przysiadł spokojnie, a fale obmywały nieco jego łapy, mimo iż woda nie była nad to przyjemna.

Viltis

Wadera weszła na plażę powolnym krokiem. Ładnie tu. Mruknęła pod nosem i zaczęła się rozglądać. Zauważyła jeszcze dwa wilki- szczeniaka i dorosłego basiora. Podeszła do wody i zaczęła w niej brodzić. Bardzo inteligentnie Viltis. Taki ziąb, a ty włazisz do wody. Może popływasz? Mamrotała pod nosem, ale nie przestała łazić po wodzie. W końcu jakaś większa fala opryskała ją od stóp do głów. Natychmiast wyskoczyła z wody i otrzepała się. Uśmiechnęła się i zaczęła uważniej przyglądać się obecnym wilkom.

Krillan

Postawił uszy, nie wiedząc po co i kąt oka powędrował w stronę bliżej nie określoną. Na swojej drodze oczyska Kristka napotkały dość młodą waderę, drobniejszą od niego. Widać było po niej, iż żądna jest śmiałości. Przyglądał jej się chwilę, podobnie jak i ona przyglądała się jemu. Począł ruszać końcówką ogona, mozolnie, jak to wszystkie jego dzisiejsze ruchy miały nawyk.

Xythuel

Xyth dołączył się do tego "przypatrywania". Ach! Młodsza ofiara (nie od niego, ale od Krilliana)! Tylko czekać... Czekać... Niedługo będą lały się łzy... Tylko ciekawe czyje? Xytherian raczej nie rozklei się jak baba cokolwiek zaraz chciał zrobić (czyt. podokuczać). To inni powinni padać mu na kolana... Przynajmniej w jego własnej wizji świata idealnego. Ależ cisza... Jedynie fale morskie ją mąciły. I tak być powinno.

Viltis

Cześć.- Powiedziała wilczyca i uśmiechnęła się ponownie.- Viltis jestem. A wy? Przedstawiła się i machnęła ogonem. Znowu podeszła do brzegu i stanęła w wodzie patrząc na horyzont. Chmury pełzły leniwie po błękitnym niebie... Szkoda tylko że jest tak zimno. Znowu machnęła ogonem i spojrzała na wilki oczekując odpowiedzi.

Xythuel

- Nie Twoja sprawa.
Wycedził starannie akcentując każde słowo i mrużąc oczy chytrze. Zaczyna się... W ciałku niewielkiego Xyth'a płynął wręcz litr adrenaliny. Zaraz będzie ubaw jakiego dawno młodzieniec nie zaznał. O ile Viltis nie wyczuje Xyth'owego podstępu...

Viltis

Aha... Wilczyca udała, że nie słyszy ironii w głosie szczeniaka. Wzruszyła barkami i patrzyła pytająco na basiora. A ty? Też masz na imię Nie Twoja Sprawa, czy rodzice byli oryginalniejsi? Zapytała z drwiną w głosie.