Biała Plaża

Krillan

-Krillan.. młoda damo. Ale czy miło poznać, to okazać się dopiero może. - uśmiechnął się z lekka, spokojnie, bez żadnych większych ekscytacji na pysku. Wciąż końcówka poruszała się w górę i dół. Przenikliwy, a zarazem niezwykle inteligenty wzrok spoczął na młodym basiorze.

Xythuel

- Twoi za to nie mieli za grosz kreatywności.
Rzekł do Viltis nadal się uśmiechając. Jego zęby wyglądały jak idealne trójkąty z którego każdy miał swoje miejsce w jego paszczy. Rozkręcało się. Gdyby nie opanowanie Xyth'a, z całą pewnością skakał by już z podekscytowania...

Krillan

Nie ukrywał, że typowo szczeniackie zachowanie było na zbyt drażniące dla dorosłych wilków, z resztą ktoś jego pokroju, powinien teraz ważyć swe wizje, niżeli obserwować spór maluchów. Jednakże nuda tak doskwierała ostatnio w owej krainie, iż Kristek postanowił poobserwować jeszcze młodych. W sumie dlaczego nie, to może być całkiem interesujące.. Nie odezwał się, na docinki młodzików odpowiadał jedynie lekko sarkastycznym, rozbawionym uśmiechem.

Viltis

Skinęła głową usatysfakcjonowana odpowiedzią wilka. Ponownie spojrzała na małego i skrzywiła się lekko. Prawdopodobnie masz rację. Aczkolwiek nawet lubię swoje imię. Odpowiedziała ze stoickim spokojem natychmiastowo pozbywając się wszelakich zbędnych uczuć, którym nie mogła pozwolić na ukazanie się. Po chwili znów miała wesoły wyraz pyska i machała przyjaźnie ogonem. Ech te zmienne nastroje...

Xythuel

- Och... To takie... Urocze? Będę Ci mówił wężo-żmija okej? To okej.
Rzekł zadowolony sam z siebie. Niech się cieszy póki może... Xyth będzie załaził, załaził, załaził jej za skórę aż "padnie". W jego mniemaniu nastąpi to niedługo, lecz kto wie? Może Viltis była odporniejsza na jego osobę niż inni?

Krillan

Nie robił dosłownie nic, niżeli tylko przeskakiwanie wzrokiem mozolnie to z wadery na wilka i odwrotnie. Już nawet końcówka ogona leżała bezwładnie na zmarzniętym podłożu. Póki co obserwował tylko poczynania dwójki, oczekując kolejnych -być może ciekawych - reakcji.

Viltis

Jasne, mów jak chcesz. Uśmiechnęła się promiennie do wilczątka i dalej merdała ogonem. Wytrzymywałam z gorszymi niż ty. Powiedziała, chcąc dać małemu do zrozumienia, że nie będzie łatwą ofiarą. Usiadła na piasku i przyglądała się z zaciekawieniem szczenięciu.

Xythuel

- Dobrze, wężo-żmijo. Im dłużej utrzymasz się przy zdrowym rozsądku, tym większą będę miał frajdę z pokonania Cię.
Powiedział i zaczął oglądać niewielką mysz. Wylazła z norki nieopodal. Ciekawe było to, że wyżyła na suchym piasku pomiędzy słoną wodą a... Pustkowiem. W każdym razie, Xyth podniósł ją i rzucił w Vilis.
- Masz! Wężo-żmije tym się żywią!
Krzyknął i parsknął gardłowym, nieszczenięcym śmiechem.

Viltis

Wadera była wyraźnie zdziwiona. Och... Dziękuję! Nie sądziłam, że jesteś taki miły. Uśmiechnęła się i chętnie zjadła mysz, którą rzucił jej Nie Twoja Sprawa. Wstała i ponownie podeszła do wody, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Po chwili ponownie przeniosła się głębiej na ląd i położyła przyglądając się uważnie szczeniakowi.

Xythuel

Xyth nie był zdziwiony. Owszem, z takim przypadkiem się nie spotkał nigdy wcześniej ale sprawiało mu to nie lada frajdę. Trudniejsze do zdobycia, tym ciekawsze.
- Nie dziwię się, że Ci smakuje. Kilka lat życia na śmietnisku robi swoje czyż nie? Do dzisiaj od Ciebie... Jedzie.
Powiedział aktorsko marszcząc nos.

Viltis

Góra kilka miesięcy. Sprostowała wilczyca i wyszczerzyła zęby. Przykro, że mój zapach ci przeszkadza. Ale jest na to rada. Mówiąc to wystrzeliła jak z procy i wskoczyła do wody. Chwilę popływała, a następnie wyszła i otrzepała się. Lepiej? Chociaż teraz pewnie śmierdzę jak mokry pies. Ech... Mam nadzieję, że wytrzymasz. Uśmiechnęła się słodko i usiadła na piasku.

Xythuel

Xyth wszystko uważnie obserwując, podszedł bliżej wody i wygrzebał błoto, które jak się można domyślić rzucił w swoją ofiarę - Viltis. Gdy upaskudził ją wyjątkowo mocno uśmiechnął się.
- Teraz brakuje Ci tylko "Domu nad Wysypiskiem".
Powiedział szczerząc się wrednie. Wiedział, że ta, na wszystko zaradzi i odpowie optymistycznie, ale czyż nie warto próbować?

Krillan

-Dom nad Wysypiskiem? To całkiem niezły pomysł.. przynajmniej jest pusto. - uśmiechnął się sarkastycznie. Szczenięce wygłupy były na raczej niższym poziomie, niż.. niższy, ale miło było popatrzeć jak nie poddaje się, mimo stoickiego spokoju swe ofiary.

Viltis

I tu cię Nie Twoja Sprawa muszę niestety zmartwić. Nie mieszkam nad wysypiskiem tylko w jaskini. Powiedziała smutnym głosem. Chwilę później otrzepała się z błota i ponownie weszła do wody, by zmyć z siebie brud. Wychodząc poślizgnęła się i wyrznęła pięknego orła. Szybko podniosła się z ziemi i zaniosła śmiechem. Co jak co, ale to było zabawne. Usiadła nadal się śmiejąc i patrzyła na szczeniaka, czekając co jeszcze wymyślić byleby ją sprowokować.

/Czy was ta konwersacja bawi równie bardzo co mnie? xd/

Xythuel

- Wężo-żmijo, bądź tak łaskawa i zaprezentuj nam, jak Wężo-żmije poruszają się w środowisku naturalnym.
Powiedział głosem nauczyciela od przyrody czy tam i historii, i z powagą obserwował Viltis. Nie zwracał najmniejszej uwagi na jej kamienną wytrzymałość. Każda obrona kiedyś się kończy.

// Mnie tak x3

Viltis

Wilczyca zaśmiała się. Dobrze psorze! Zawołała wesoło i kładąc się na brzuchu zaczęła pełznąć przed siebie kolebiąc się na boki. Przebyła tak kilka metrów po czym wstała. Czy zaprezentowałam to dobrze, panie psorzeee? Zapytała robiąc maślane oczka do Nie Twoja Sprawa. Oczywiście chyba nie muszę mówić, że przez cały czas na jej pysku widniał uśmiech?

Xythuel

- Taaak... Taaak...
Rzekł w głębi duszy zastanawiając się, co może wyprowadzić ją z równowagi. Jeśli nie trafi... Będzie musiał użyć przemocy (xd).
- A więc Wężo-żmijo, jesteś osobą bardzo przewidywalną i śmierdzisz psem. A może to u Was rodzinne? Dziedziczycie po sobie fatalne imiona i smród?
Spytał bacznie obserwując i nasłuchując odpowiedzi.

Viltis

Niestety Nie Twoja Sprawa. Chyba ponownie Cię zmartwię. Otóż moja rodzina ani nie śmierdzi, ani nie ma równie fatalnych imion co moje. Wadera westchnęła z ubolewaniem. Nagle coś się w niej przełamało Zawsze byłam inna. Wesoła, miła. Tam skąd pochodzę wilki są podobne do ciebie. Aroganckie, złośliwe. Tu wilczyca przerwała na chwilę swój monolog. Nie chciała szczeniaka obrazić. Po prostu mówiła to co od dawna leżało jej na sercu. Czemu? Nie wiadomo. Może tylko dlatego, że wilczek był pierwszą osobą jaką spotkała, albo zdążyła malca polubić pomimo tego, że był tak niemiły. Ona sama tego nie wiedziała. Po prostu czuła, że musi wreszcie o tym komuś powiedzieć.Najgorsze jest to, że zdradził przyjaciel. Nawet nie masz pojęcia jak to boli. Jedyna osoba której ufasz okazała się kłamliwym zdrajcą. W jej oczach zalśniły łzy. Zamknęła oczy i otrząsnęła się. "Nie płacz. Obiecałaś coś sobie!" powtarzała sobie w myślach. Po chwili jak gdyby nigdy nic uśmiechnęła się i podeszła do wody, by popatrzeć w dal. Zimny wiatr uderzał ją prosto w pysk i smagał chłodnymi strugami w jej ciało. Wadera nie przejmowała się tym. Po raz pierwszy od wielu dni była naprawdę wesoła, a nie tylko skrywała się pod maską radości. Uśmiechnęła się ponowie, weszła z powrotem na suchy piasek i usiadła.

Flake

Przybyła nad morze, brudząc łapy w roztapiającym się, zmieszanym z piaskiem, brudnym śniegu. Westchnęła. Nie znosiła odwilży. Tak uwielbiała śnieg i mróz, zabawy na lodowej tafli... zawsze kiedy przychodził kres zimy, dobry humor opuszczał Flake na jakiś czas. Dziś walentynki. Dzień zakochanych. To jeszcze bardziej ją dobijało. Wilcze parki właśnie gruchały się niby dwa gołąbki w legowiskach, przy wodospadach, w ich sekretnych miejscach, a ona? Po raz kolejny spędzała ten dzień sama. Usiadła blisko morza, nie przejmując się przypływami, które nieustannie moczyły jej sierść.

Reika

Reika przybyła tu w podobnym celu - żadnym? Ją także nieco przygwoździł fakt, że w krainie jest tyle zakochanych wilków, szczególnie teraz, w Walentynki. A Jerome? Jak go nie było, tak go nie ma. Lecąc po zachmurzonym niebie, z którego raz po raz spadały łzy nieba, wylądowała na Białej Plaży obok żółtej wilczycy. - Witaj Flake. Dawno się nie widziałyśmy. - uśmiechnęła się, siadając i składając skrzydła. Istotnie, znały się. Chociaż czy Flake to jeszcze pamięta?