Bursztynowe Morze

Petra

- W sumie to tak do końca... Nie wiem. Siostra zawsze unikała tego tematu. Dzisiaj powiedziała mi, że jestem córką Alfy Cienia i jakiejś wilczycy z Watahy Wody. Sama nie wiem co o tym myśleć. Nie lubię, jak ktoś coś przede mną ukrywa. Miała mi powiedzieć coś więcej, kiedy przyszedł ten cały... Z resztą, nie powinnam Cię zanudzać takimi głupotami.

Jerome

- ehh ja lubię słuchać. - uśmiechnął się i położył na zimnym już piachu. - Należycie do jakiejś watahy bo ja nie czuję od ciebie zapachu żadnej z nich. - zaciągnął się powietrzem.

Petra

- Nie. Obie jesteśmy samotniczkami. W sumie nawet nie myślałam na razie o przyłączeniu do żadnej z watah. Może kiedyś. Z resztą... Popatrz - pokazała mu znak na łapie - nie wiem, czy mogłabym wrócić do rodzinnych stron. Oczywiście Arya nie dokończyła swojej opowieści. To wszystko jest chore.

Jerome

- Hmm. - westchnął i dodał - Ja nie mógłbym należeć do żadnej z watah...nie umiałbym się podporządkować rozkazom innych wilków. - zaśmiał się i zamiótł ogonem. - Długo tu jesteś? - zaciekawiła go.

Petra

- W tej okolicy od kilku dni. A konkretnie tutaj, to od jakiejś godziny. Ale ciągle mówię tylko o sobie. Teraz Twoja kolej. Chętnie posłucham Twojej opowieści.

Jerome

- Zależy co chcesz wiedzieć? Może będzie prościej jak będziesz zadawać mi pytania. - uśmiechnął się i podniósł do pozycji siedzącej. Wbił wzrok w Petre.

Petra

- Skąd jesteś? Czy masz jakąś rodzinę? - również usiadła wbijając w niego wzrok i starając się nie mrugać. Była ciekawa, kto dłużej wytrzyma. Wieczorne problemy nagle przestały mieć znaczenie. Czekała jedynie na odpowiedź swojego towarzysza.

Jerome

- Pochodzę z rodu Tora. Niegdyś mieszkałem z tymi wilkami w górach Ou. - zastrzygł uchem i dodał. - Nigdy nie miałem i nie mam rodziny. Zawsze liczę tylko na siebie. - mówił.
[Odbierz pw.]

Petra

- Musiałeś mieć przecież kiedyś kogoś bliskiego. Ale jeżeli nie chcesz mówić, to nie mów. Chciałabym jeszcze wiedzieć, gdzie wytrenowałeś taką sprawność? Pewnie mógłbyś mnie wiele nauczyć...

Jerome

- Nikogo nie miałem...z tego co słyszałem, moich rodziców zabił niedźwiedź. Pomściłem ich...od urodzenia jadłem niedźwiedzie mięso i byłem trenowany po tym jak pomściłem rodziców na łowcę niedźwiedzi. Później gdy wędrowałem trafiłem do ludzkiego weterynarza i sporo wyniosłem stamtąd wiedzy medycznej, następnie trafiłem na walki. Zdobyłem tam silny charakter, wiele blizn i przyjaciela. Kolejnym moim przystankiem była baza wojskowa, ludzie nadali mi przydomek K11. Brałem udział w misjach...w różnych krajach. Stąd moja niezłomna dusza, no i te umiejętności. - spojrzał na nią.

Petra

- Wyglądasz bardzo młodo, podziwiam Cię. Wstyd przyznać, ale ja nawet nie umiem za bardzo polować. Ech... - westchnęła ciężko - chciałabym zobaczyć kiedyś jak walczysz. To niesamowite. Jak to się stało, że ludzie chcieli z Tobą współpracować? Nie bali się Ciebie?

Jerome

- Początek był taki, że uciekali później chcieli mnie zastrzelić aż gdy następnego dnia gdy jakiś wilk wpadł do ich bazy wojskowej i zaatakował ich psa ja uratowałem go i tak zdobyłem ich zaufanie i przyjaciela. - uśmiechnął się na jej słowa - Jesteś bardzo miła. Dziękuję za tak 'wielkie' słowa nigdy nikt tak do mnie nie mówił. Co do polowania mogę cię poduczyć. - uśmiechnął się przekornie i podszedł do niej.

Petra

- Byłoby świetnie - odwzajemniła uśmiech przyglądając się jego potężnym, umięśnionym łapom. - Chciałabym wreszcie stać się niezależna od siostry. Móc sama zdobywać pożywienie, urządzić normalnie swoje mieszkanie. Ona jest dosyć dziwna - kocha jak otacza ją mrok, wesołość to dla niej kompletny absurd. - również zbliżyła się do niego.

Jerome

- To na początek pokażę ci ruchy. - stanął obok niej i przyjął pozycję do ataku. - W tej pozycji masz szeroki zakres ruchów. - pochylił pysk do przodu, nisko prawie przy ziemi. Łapy miał ugięte, prawa przednia z przodu lewa przednia na równi z tylnymi. Ogon równie nisko co pysk by trzymać równowagę. - Naśladuj mnie. - mówił cały czas patrząc na nią.

Petra

Starała się go naśladować. Wychodziło jej dosyć pokracznie i czuła, że ośmiesza się, przed swoim towarzyszem. Chwiała się na łapach i dopiero po kilku minutach udało jej się w miarę utrzymać równowagę. Była jednak zadowolona, że nie przewróciła się na wilgotny piasek.

Jerome

- Dobrze. - wyskoczył teraz do góry i obrócił się poziomo niczym wirujące liście w powietrzu. Machnął energicznie ogonem przecinając powietrze i robiąc charakterystyczny świst, opadł na łapy i obrócił się przez bark. - Gdy wykonasz taki ruch np. przy pędzącym w twą stronę łosiu unikniesz jego rogów. - spróbuj.

Petra

- Nie wiem, czy to dobry pomysł. - zaśmiała się cicho. Wyskoczyła energicznie w górę i machnęła ogonem. Była zdezorientowana nagłą zmianą położenia i nie udało jej się wylądować. Przez chwilę leżała na piasku, zastanawiając się, czy wyglądało to tak pokracznie jak w jej wyobraźni.
- Wybacz powiedziała. Chyba nigdy mi się to nie uda.

Jerome

- Pomogę ci. - podszedł do niej i stanął obok, złapał delikatnie za jej kark. Wyskoczył z nią do góry i obrócił się nawet kilka razy. Opadł na łapy i postawił ją odsuwając się trochę - Pokazałem ci jak przy obrocie zachowuję się twoje ciało, musi po prostu się przekręcić.- uśmiechnął się i dodał. - Spróbujmy na żywej ofierze. - zaczął weszyć za potencjalną zdobyczą dla Petry.

Petra

- W sumie dobry pomysł. Od mojego ostatniego posiłku minęło już trochę czasu. - Była ciekawa jak sprawdzą się nauki Jerome w praktyce. Nie spodziewała się jakiś wielkich sukcesów, ale i tak była mu wdzięczna, że poświęca swój wolny czas.

Jerome

- Chodź. - prężnie ruszył biegiem po chwili osiągnął swą minimalną prędkość, która i tak była nie mała. Jego futro falowało w powietrzu a ciało wręcz przecinało powietrze. Zauważył biegnącą już teraz a raczej uciekającą dużą antylopę. Czekał na Petre.