Bursztynowe Morze

Petra

Minimalna prędkość Jerome była najwyższą możliwą Petry. Dogoniła go i czekała na jego ruch. Antylopa wyglądała naprawdę smakowicie.

Jerome

Do pierwszej antylopy dołączyła druga znacznie większa, była tak samo spłoszona co jej poprzedniczka. - Ta jest moja. - wskazał pyskiem na przybyłą. Odbił się tylnymi łapami aż piasek się podniósł i lecąc w powietrzu wylądował tuż przed swą ofiarą. Zwierzę automatycznie zatrzymało się, druga antylopa dalej biegła uciekając przed Petrą. Zaczął warczeć głośno i groźnie, jego ślepia łyskały a zwierzę zostało jakby zahipnotyzowane. To taktyka Jeromego. Oblizał kły i wykorzystują tę chwilę ruszył i gdy ta już chciała nawracać do dalszej ucieczki on złapał kłami za jej rogi i pociągnął do tyłu. Wylądował miękko na łapach a za sobą usłyszał jedynie ten charakterystyczny trzask. Skręcił jej kark. Ofiara padła na ziemię i umierała, krew lała jej się z pyska. On odwrócił się i spojrzał na Petre.

Petra

Biegła równolegle do antylopy. Szybkim ruchem skoczyła w kierunku jej brzucha i całym impetem ciała powaliła ją na ziemie. Chwilę później rozerwała jej tętnicę, odbierając życie.
-Trochę mi jej szkoda - wyznała, patrząc na Jerome.

Jerome

- To woje pożywienie...nie może być ci go szkoda bo sama umrzesz z głodu. - zaniósł swoją ofiarę do Petry. - Smacznego. - zaczął jeść zwierzę po chwili odrzucił już resztki i spojrzał na ofiarę Petry. - Później potrenujesz na większych zwierzętach...jak na początek bardzo ładnie. - uśmiechnął się i usiadł obok. - Zjedz i pokaże ci coś. - zamiótł ogonem muskając jej bok.

Petra

Zjadła część otrzymaną od towarzysza.
- Co chcesz mi pokazać? - zapytała z nieukrywaną ciekawością. Odwróciła się do niego, patrząc przez chwilę, na księżyc. - Już wiem, co miałeś na myśli mówiąc o spacerach podczas pełni.

Jerome

- heh. - uśmiechnął się i podszedł do wysokiej palmy na skraju plaży. Z rozbiegu skoczył i odbił się od niej łapami. Jak wystrzelony leciał baaardzo szybko w powietrzu aż wylądował w wodzie. Jednak nie zamoczył się jego celem było co innego. Mianowicie gdy odbił się łapami od pnia palmy o jego pazury zaczepiła się gruba warstwa kory. Teraz stał na niej na wodzie a była ona tak szeroka, że spokojnie zmieściłyby się jeszcze dwa wilki. - Chcesz zobaczyć jeszcze lepiej pełnie?..to będzie nasz statek. - uśmiechnął się prowokacyjnie. - Nie daj się prosić. - wyciągnął do niej łapę by mogła wejść na 'pokład'.

Petra

- No nie wiem... - przez chwilę udawała, że się zastanawia. - No dobrze! - Podała mu również łapę i wskoczyła na prowizoryczny statek, który dryfował po tafli wody. Noc faktycznie wyglądała pięknie.

Jerome

Usiadł obok niej i wiosłując łapą wypływali coraz dalej po chwili byli niemalże na środku morza. Lądu nie było widać tylko wielki księżyc w pełni przed nimi a jego blask oświetlał ich magicznie. - Podoba ci się? - spytał spoglądając na nią z delikatnym błyskiem w oku.

Petra

- Jasne, że mi się podoba - uśmiechnęła się. Liczyła się tylko ta chwila. Nagle wszystkie problemy zniknęły. Zapomniała o mrocznej grocie, do której musiała wrócić i niedokończonej opowieści. Jeszcze nigdy nie czuła się tak, jak wtedy. Księżyc odbijał się w wodzie i delikatnie oświetlał oddaloną plażę.

Jerome

Wiał zimny wiatr a na morzu było dość zimno. Po chwili zaczął wiatr wiać jeszcze mocniej i był lodowaty. - Cieszę się. - uśmiechnął się i patrzył przez długi czas w jej oczy lecz po chwili odwrócił wzrok na księżyc. Jego zielone ślepia zabłyszczały.

Petra

- Chłodno się zrobiło, może wrócimy? - zapytała. Była już bardzo zmęczona, jednak nie chciała wracać do domu. Miała nadzieję znaleźć jakieś przytulne miejsce na plaży i przeczekać w nim do rana.

Jerome

- Dobrze...trochę mamy daleko, ale żeby ci nie było zimno dopóki nie dopłyniemy...- objął ją łapą i przygarnął bardziej do siebie by ogrzać ją swym ciałem. Drugą łapą wiosłował i płynęli zbliżając się powoli do brzegu.

Petra

Musiała przyznać, że było przyjemnie tak płynąć z dotykiem łapy Jerome na futrze. Była zdziwiona, że jej to zaproponował, jednak nie chciała protestować. Wiatr tego dnia był naprawdę dotkliwie mroźny. Zaraz po dotarciu na brzeg powiedziała:
- Dzięki za wszystko co za mnie dzisiaj zrobiłeś.

Jerome

Zeskoczył na ląd i podszedł na wydmę, obrócił się przez bark i rzekł - Nie ma za co. - jego ślepia błysnęły. Położył się w dość dużym wgłębieniu w piachu, które było osłonięte z góry liśćmi palmy. - Zostaje tu na noc....i tak nie mam legowiska. Jak chcesz to możesz zostać w tej norze ze mną. - dodał.

Petra

- W sumie ja też nie mam dzisiaj po co wracać - powiedziała i położyła się obok niego. - Wybacz, ale chyba dzisiaj już nie pogadamy. Nie widzę na oczy - uśmiechnęła się do niego.

Jerome

- Spoko...możesz spać. Będę czuwał. - uśmiechnął się i wbił wzrok w jej oczy. Zamachał kilka razy ogonem i po chwili dość nieśmiało okrył ją nim by niezmarzła.

Petra

- Dobranoc - powiedziała i również nieśmiało przytuliła się do jego ogona. Był ciepły i puchaty, idealnie spełniał funkcję kołdry.

Jerome

Uśmiechnął się patrząc jak zasypia i wbił wzrok w falujące spokojne morze. Rozmyślał nad sobą, wiedział n pewno jedno, że pozostanie tu na dłużej.

Shauni

Przyszła tutaj z nudów. Usiadła na piasku. Wpatrzyła się w morze. Rozmyślała.

Idalia

Cały czas leżała na piasku i słuchała rozmowy młodych wilków. Uśmiechnęła się lekko. Gdy usłyszała czyjeś kroki, uniosła wysoko łeb, usiłując wyczuć zapach przybyłej wilczycy.