Bursztynowe Morze

Carly

Odwróciłam łeb gwałtownie, słysząc cichutkie puknięcie o ziemię. Popatrzyłam na dwoje młodziutkich wilczyc, szczeniaków. Uśmiechnęłam się promieniście, zaraz rozmyślając o Waspie i tym problemie. Pff, czy on musi ich tak nienawidzić...?

Agresja

-To raczej ty, uważaj, gdzie się kładziesz!-Warknęła, skacząc na nogi i jeżąc sierść.-Nie kładzie się wilkom pod łapy!-Jej nogi były gotowe do skoku, swój wojowniczy instynkt odziedziczyła chyba po dziadku. Cóż, chyba jej kuzynka, o czym ona nie wiedziała, nie dogada się z nią tak łatwo.

Carly

Przekrzywiłam lekko łeb. Wstałam, otrzepałam się z piasku i usiadłam. Wdychałam nadmorskie powietrze, które wiało z północy. Mój ogon machał na prawo i lewo, jakby z niecierpliwości.

Notte

Wstała powoli swój wzrok skupiając tylko i wyłącznie na młodej wilczycy - Za kogo ty się masz że śmiesz się do mnie odzywać i jeszcze mnie obwiniać?! - warknęła okrążając młode

Carly

Po moim łebku zaczęły krążyć pesymistyczne myśli. Trzepnęłam łbem na boki, chcąc je jakby wypędzić. Podciągnęłam się do siadu, ziewając. Uniosłam łeb, patrząc w gwiazdy.

Agresja

-Za kogoś lepszego od Ciebie!-Fuknęła na młode.-Ty nawet nie pachniesz watahą!-Wycedziła, jakby była to obraza dla Notte. Według niej, bycie samotnikiem było nieodpowiedzialne i uwłaczające godności wilczycy.

Notte

Nie muszę się wysługiwać watahą i żyć w jej gronie tak jak ty - fuknęła w odpowiedzi stając,jej żółte oczy przybrały blask a ona ugięła łapki tak jakby szykując się do skoku acz nie miała zamiaru na razie tego robić wolała poczekać aż jej rówieśniczka zrobi pierwszy ruch

Agresja

-O rzesz ty mała, wredna, głupia... !-Aż się w niej zapieniło. Nie mogła nawet znaleźć właściwej obelgi. Po prostu rzuciła się na nią, przygwożdżając jej szyję do podłoża. Stała tak i warczała.

Notte

Waderce zabrakło słów? - spytała z kpiną spychając ją z siebie tylnymi łapami po czym szybko wstając i przybierając pozę obronną przypominała sobie właśnie lekcje z matką i wszystkie słabe punkty przeciwnika które mogła wykorzystać

Agresja

-Tak, zabrakło, widząc taką głupotę!-Stwierdziła. Prawdopodobnie nie miała szans w walce, jej nikt nie uczył, ale Agresja nie zważa na takie szczegóły. Nawet o tym nie myśli, po prostu atakuje, wiedziona instynktem. Będzie bronic swej małej dumy.

Notte

Skoczyła na młodą waderę uniemożliwiając jej ruchy,jej zęby delikatnie zacisnęły się na szyi rywalki jak na razie nie robiąc jej krzywdy - Wiesz czym to się może skończyć

Agresja

Wilczyca pazurami drapała brzuch Notte, nie jest to najskuteczniejsze, zwłaszcza u wilków. Po chwili zaczęła się szarpać, czując na sobie kły wilczycy. Nigdy się nie podda, nie powie"tak", nie narazi swego honoru na szwank. Ona nie może przegrać.

Notte

Syknęła cicho z bólu jednak nie puszczała a jej zęby zacisnęły się mocniej raniąc przeciwniczkę aż do krwi,drapnęła ją w nos wywołując kolejny krwotok po czym odskoczyła nie chcąc stracić skóry na brzuchu

Seyu

Nie zdołał nawet zareagować na słowa Karenaj. Bo oto właśnie ze słowami mamy, morze zaczęło zmieniać kolor. Woda stała się pomarańczowa, a jej tafla wydawała się odbijać ostatnie promienie słońca niczym niczym nie zmącone zwierciadło. Wiatr raz po raz lekkim ruchem gładził bursztynową toń, a drobna piana zbierała się przy brzegach. Smok... wilk rozszerzył oczy, które były teraz niczym spodki. Obserwował zjawisko nie mogąc nadziwić się, jaki ten świar jest przepiękny i pełen tajemnic. W ogóle nie reagował na cały zewnętrzny świat, dopiero po jakimś czasie otrząsnął się z transu pozwalając zmysłom na ponowne rozbiegnięcie się.
- Notte, Notte, widzia....! - urwał, patrząc ze zdziwieniem w kierunku walczących szczeniąt. Zerwał się z pozycji siedzącej na równe nogi, bowiem z zachwytu zdołał już usadzić zadek na ziemi. Jak one mogą się bić, kiedy morze zmienia kolor?
- Eeej.... - zawołał z zawodem i westchnął ciężko. I dopiero wtedy w oczy rzuciła mu się nieznajoma wilczyca. Wbił w nią wzrok, chciał się przywitać, ale warczenia oraz syki dochądzące od strony młodych zakłóciły cały jego rytm. Nie myśląc wcale ruszył w stronę szczeniaków i złapał lekko w pyszczek końcówkę ogona Notte oraz pociągnął. Warto wspomieć, że był nieco większy od wilczych młodych.
- Chodźmy, pobawmy się! - próbował przekonać je do zaprzestania bijatyki.

Carly

Popatrzyłam na małego smoka. Uśmiechnęłam się promieniście, widząc jego zachowanie. Fakt, sama miałam ochotę to zrobić, ale muszę przestać czepiać się cudzych spraw. Yyyhm, potrzeba harmonii zwyciężyła. Wstałam, podchodząc do szczeniąt. Złapałam jedno i drugie łapą, odpychając ich od siebie.
- Nie wolno się bić! - krzyknęłam twardym, acz z nutką warknięcia w głosie, jednak prawie niedosłyszalną.
Puściłam za chwilę szczenięta, poruszając uchem i mierząc każdo wzrokiem.

Notte

Warknęła wyrywając swój ogonek z pyszczka smoka obrzuciła jeszcze nieznane wadery spojrzeniem pełnym pogardy po czym najnormalniej w świecie odbiegła być może ciotka będzie miała przez nią kłopoty ale co ją to obchodziło?

Carly

Popatrzyłam na czerwone szczenię i usiadłam, wzdychając. Poruszyłam uchem, patrząc na smoczątko i wilczątko. Uśmiechnęłam się, ale już bladziej. Zwróciłam wzrok na morze i skoczyłam w jego stronę. Wylądowałam tuż przed przypływem, kładąc się na zimnym piasku.

Vedette

Ved wywróciła oczami.
- Tylko nie zróbcie sobie krzywdy bawiąc się. - powiedziała łagodnym, lecz bardzo stanowczym tonem.
Wyglądała jakby wcale nie dostrzegała, że młode "biją się na poważnie". Lecz i tak nie zrobią sobie zbyt wielkiej krzywdy, są małe i dopiero się uczą. Choć Notte...była silniejsza- po walecznych rodzicach. Coś jej przyszło do głowy. Aha...rozmowa z młodym...postanowiła czymś go zająć, by się nie nudził. Zresztą ściemniało się już i pora trzeba było odpocząć po ciężkim i skomplikowanym dniu.
- Hej kochani zbieramy się już bo słońce zachodzi. Nie chciałabym wracać z wami po nocach. - powiedziała wstając.
W nocy mogła normalniej funkcjonować. Ba! Lepiej ale miała młode pod opieką. A nie może się przecież rozdwoić.
- Notte kochanie, potem pobawisz się z koleżanką. Niedługo twój tato wróci. - podeszła do Seyu i się nachyliła nad nim. - No młody, dziś jeszcze pogadamy sobie. Wskakuj na mój grzbiet. Będziemy biec. - powiedziała i dała mu całusa w pyszczek.

Seyu

Spojrzał za odbiegającą Notte.
- Notte! - zawołał, bo przecież chciał się z nią bawić! Czy zrobił coś nie tak? Jest na niego zła?
- To przeze mnie? - spytał cicho i spuścił skrzydła, przyciskając je do ciała. Zwykle tak robił, gdy ugarniał go smutek. Wtedy też podeszła do niego Ved, toteż prędko wdarł się na jej plecy, a następnie momentalnie przytulił do ciepłego futra. To zawsze potrafiło go skutecznie ukoić.

Agresja

Wilczyca skoczyła na równe nogi, warcząc i na młodą, która odbiegała i na dorosłą, która jeszcze trochę stała obok, wilczycę. Przegrała, ale jeszcze się zemści i to krwawo! Tak obiecywała sobie Agresja. Nie ma się co dziwić. Była waleczna jak dziadek i uparta jak matka. Nie miała bladego pojęcia, że maja tych samych dziadków, ze swoja rywalką... .
Po chwili odwróciła się, nadal z nastraszoną sierścią i kilkoma ranami, warcząc, szybkim tempem wracała do legowiska matki.