Bursztynowe Morze

Amija

Zaśmiała się na widok zachowania Marilliona. Wstała otrzepując się z piachu. - Gdzieś ty był ? - spytała uśmiechając się promiennie. Wręcz "zjadała" go wzrokiem.

Marillion

- Włóczyłem się to tu, to tam... - udzielił bardzo konkretnej odpowiedzi. Usiadł, ogonem zamiatając leżący wokół niego piasek.

Amija

Pokiwała głową twierdząco. Usiadła obok niego owijając łapy ogonem. - U mnie nic ciekawego się nie dzieje. Też na jakiś czas opuściłam krainę. - powiedziała i zastrzygła uchem.

Marillion

- I niech zgadnę: też stwierdziłaś, że tu jest jednak najlepiej, więc postanowiłaś wrócić? - zapytał. Jeszcze kilka razy zamiótł ogonem okolicę, aż w końcu zaczepnie pacnął nim leżący blisko ogon Amiji.

Amija

- Dokładnie. - odpowiedziała i uśmiechnęła się lekko. Spojrzała na swój ogon, po czym przeniosła wzrok na basiora unosząc brew do góry. Uśmiechnęła się cwaniacko i też pacnęła ogon Marilliona.

Marillion

Zaśmiał się z reakcji wilczycy. Marillion, zadowolony ze znalezienia sobie nowej głupiej zabawy, jeszcze raz walnął ogonem kitę Amiji.

Amija

Parsknęła śmiechem gdy Marillion jeszcze raz uderzył ją ogonem. Ta jednak nie miała zamiaru mu oddawać. Powoli wstała, po czym ruszyła w stronę morza. Nabrała trochę wody w łapy i ochlapała wilka. Zachichotała na widok zmoczonego basiora.

Marillion

- A pfhie! - parsknął, gdy kilka kropel wody spadło mu prosto na nos. Zerwał się na równe łapy i kilka razy potrząsnął łbem, po czym pognał w kierunku Amiji i skoczył na nią, by przewrócić ją prosto do wody.

Amija

Już chciała coś powiedzieć, ale znalazła się w wodzie, a Marillion na niej. Wypłynęła spod jego cielska i wynurzyła się. - Oosz ty... - powiedziała i zaczęła go podtapiać śmiejąc się głośno.

Marillion

- Amiiijaaaaa... nie szaaaleeejjj... - wystękał, choć z jej perspektywy brzmiało to bardziej jak "bul bul... bul... bul bul bul...". Próbował wyswobodzić głowę spod łap wilczycy, ale nie miał jak - było zbyt płytko.

Amija

Próbowała zrozumieć co on tam gada. - Co ty tam stękasz ? - spytała przekrzywiając lekko łeb. Przestała już go topić. Teraz patrzała na niego z rozbawieniem wymalowanym na twarzy. Cały mokry wyglądał przekomicznie.

Marillion

Nareszcie mógł zaczerpnąć świeżego powietrza! Odetchnął głęboko i machnął łbem. Mokra grzywka właziła mu w oczy. - Co się śmiejesz, też tak chcesz? - zapytał Amiji, a na jego przemoczonym pysku wykwitł złowieszczy uśmiech.

Amija

Rozbawienie znikło z jej pyska tak szybko jak przyszło, a zastąpiło je przerażenie. - Nie, dzięki. - odpowiedziała i powoli zaczęła cofać się w stronę lądu.

Marillion

- A może jednak? - zapytał, szczerząc kły w szerokim, teraz już zupełnie niewinnie wyglądającym uśmieszku. Wstał i ruszył powoli w kierunku Amiji tak, że ona, cofając się, nie powiększała odległości miedzy nimi.

Amija

- Nie, jednak nie. - dalej go zapewniała. Szła tak, nie patrząc pod nogi, aż potknęła się o kamień i wylądowała pyskiem przy samych łapach basiora.

Marillion

Przystanął. Zachichotał krótko, ale powstrzymał szybko śmiech. Przecież to wcale nie było zabawne! - Oj, Amija... - zaczął i westchnął ciężko. - Mogłaś sobie zrobić krzywdę.

Amija

Powoli wstała i pokręciła głową. - Ee tam... To nic takiego. Kiedy wędrowałam po świecie gorsze wypadki mi się przytrafiały. - powiedziała i usiadła machając końcówką ogona.

Marillion

- Pewnie tak - odrzekł tylko. Marillion cierpiał akurat na tę dziwną przypadłość, iż w najbardziej niepozornych wypadkach robił sobie największą krzywdę, więc był przeczulony na tym punkcie.
Może po prostu był fajtłapą?

Amija

Kąciki jej ust powędrowały, mimo woli, leciutko ku górze. - Hmm, o ile się orientuję jesteś w tej krainie dłużej ode mnie ? - spytała patrząc na wilka. Skończyły jej się tematy do rozmów. Zwykle była rozmowna i miała masę pomysłów, a teraz - pustka.

Marillion

Położył się, z przerażeniem spoglądając na swoje łapy. Do mokrej sierści przyczepiało się mnóstwo ziarenek piasku. - No... nie wiem, czy można tak powiedzieć - odparł. - Co prawda, przywędrowałem do te krainy dawno temu, ale potem opuściłem ją na bardzo długo. To prawie tak, jakbym wcześniej w ogóle tu nie mieszkał.